ปณิตาลังเลอยู่พักใหญ่ว่าจะเข้าไปถามข่าวของพลอยไพลินดีหรือเปล่า สุดท้ายเธอจึงเลือกที่จะเดินไปเคาะห้องนอนของหญิงสาว
“ประตูไม่ได้ล็อคเข้ามาได้เลยนะคะ” เสียงจากคนในห้องตะโกนบอก เพราะยังคงเดินเหินลำบากอยู่ในตอนนี้
ปณิตาเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับจ้องมองหน้าของคนเจ็บที่กำลังส่งยิ้มทักทายให้ได้เห็น
“คุณโรส”
“โรสแวะมาดูค่ะ เผื่อคุณพลอยอยากได้อะไร”
“ขอบคุณนะคะ คุณกฤษณ์เขาหามาวางให้ใกล้ ๆ หมดแล้วล่ะ”
“งั้นโรสไม่รบกวนแล้วนะคะ คุณพลอยจะได้พักผ่อนด้วย หายเร็ว ๆ นะคะ”
“เดี๋ยวสิคะ พลอยมีเรื่องจะคุยด้วย”
ปณิตากำลังจะหันหลังกลับแต่ต้องหยุดชะงักและหันกลับมามองพลอยไพลินอีกครั้ง
“สำคัญมากค่ะ พลอยต้องได้พูด”
“มีอะไรก็ว่ามาสิคะ คุณพลอยจะได้พักผ่อนสักที”
พลอยไพลินตบที่ว่างข้างกาย เพื่อให้ปณิตามานั่งลงใกล้ ๆ หญิงสาวทำตามในทันที ไม่ได้ขัดขืนหรือแสดงทีท่าที่ไม่เหมาะสมให้ได้เห็น
“พลอยจะพูดเรื่องพลอยกับภู แต่
