บทที่ 7 พลาดรักนายวายร้าย
2313 คำ
บทที่ 7
“ฉันจะอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม”
“ฉิบ เวรเอ้ย!”
พรึบ ตุบ! “อ๊ะ!”
เดเนียลสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อได้ยินคำตอบของฉัน ก่อนที่เขาจะผลักร่างกายของฉันเข้าไปชิดกับผนังแล้วบีบคางฉันจนหน้าเหยเก...
“เธอช่วยให้ความร่วมมือกับฉันหน่อยไม่ได้เหรอว่ะมิล่า แค่เรื่องเมื่อคืนฉันก็จะประสาทเสียอยู่แล้ว”
เดเนียลพูดออกมาสีหน้าเคร่งเครียดและหงุดหงิดในเวลาเดียวกันที่ฉันปฏิเสธเขา แต่เขาลืมรึเปล่าว่าที่ทำแบบนี้กับฉัน ฉันก็หงุดหงิดเหมือนกัน...
พลั่ก!! ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักร่างใหญ่โตของเดเนียลออกไปให้พ้นจากตัวเองจนเขาเซถอยหลังไป...
“ฉันไม่ใช่คนที่จะมารองรับอารมณ์ของนายนะเดเนียล อย่ามาทำตัวป่าเถื่อนกับฉันเหมือนที่นายชอบทำกับยัยนั่น!!” หลังจากที่ฉันตะโกนเสียงกร้าวออกไป เดเนียลก็จ้องเขม็งมาที่ฉันทันที จนลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่แถวหน้าห้องหันมาทางเรากันหมด แต่ไม่นานทุกคนก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อโดนสายตาดุๆ ของเดเนียลตวัดกลับไป
ก่อนที่เขาจะหันกลับมาจ้องหน้าฉันด้วยแววตาคมดุอีกครั้ง โดยที่ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา นอกจากจ้องหน้ากันเงียบๆ
“...”
“...”
“อีมิล่า!! นี่มึงมายืนแข่งจ้องตาอะไรกันตรงนี้ว่ะ” ฉันหันไปตามเสียงที่ได้ยิน ก็เห็นอลิสมันเดินมาพร้อมกับแบมบี้แล้วก็เอวา ฉันเลยขยับตัวชนไหล่เดเนียลอย่างขึงขังก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนทั้งสามคน แล้วปล่อยให้เดเนียลมันยืนหายใจฮึดฮัดอย่างโมโหอยู่ที่เดิมแทน...
“มึง...” อลิสอ้าปากเตรียมจะถามแต่ก็โดนฉันเบรกซะก่อน
“ค่อยเล่า”
“เออๆ” พวกมันสามคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ฉันเลยหมุนตัวเดินนำพวกมันไปที่ห้องของเอลล่าโดยไม่สนใจเดเนียลที่ยืนท้าวเอวจ้องฉันอย่างเอาเรื่องอยู่ที่เดิม...
พรึบ! แอ๊ด~
“อ้าวเมีย” ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้ามาเตโช แบล็ก และมิรันก็กำลังจะออกมาจากห้องพอดี ทำให้คู่ผัวเมียอย่างเตโชและอลิสได้เจอกันพอดี
“หายหัวออกจากบ้านแต่เช้า!!” อลิสว่าขึ้นน้ำเสียงดัง พร้อมกับทำหน้าดุใส่เตโชที่อยู่หลังประตู ถ้าให้ฉันเดาเตโชคงไม่บอกมันว่าจะออกมาข้างนอกแน่นอน อลิสถึงได้ยืนแยกเขี้ยวใส่มันแบบนี้...
“อลิส พวกกูเข้าไปเยี่ยมหลานก่อนนะ ด่าผัวเสร็จมึงตามเข้าไปละกัน” แบมบี้ที่เห็นสีหน้าท่าทางเอาเรื่องของอลิสเอ่ยออกไปอย่างรู้งาน
“อืม”
เมื่อเห็นว่าอลิสมันพยักหน้ารับแล้ว พวกฉันที่เหลือเลยเดินผ่านพวกเตโชเพื่อที่จะเข้าไปข้างในห้องของเอลล่า แต่ในขณะเดียวกันสายตาฉันดันเหลือบไปมองหน้ามิรันที่ยืนแสยะปากอยู่ข้างหลังแบล็กพอดี ฉันเลยแสยะปากใส่มันกลับแล้วเดินต่ออย่างไม่แคร์มัน เหอะคิดว่าทำได้คนเดียวรึไง...
ครืด (เสียงเปิดประตู)
“อาดั๊ก มามี้มาแล้วค่ะ!” เสียงร้องดีใจของเอลล่าตะโกนให้เพื่อนพ่อตัวเองที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่หันมาทางฉันที่กำลังเดินเข้าไปหา
“...คับ มามี้มาแล้วงั้นอากลับแล้วนะ หายไวๆ นะคับคนเก่ง”
ดั๊กเชนพูดพร้อมกับลูบหัวของเอลล่าเบาๆ อย่างเอ็นดูส่วนเจ้าตัวก็นั่งยิ้มแป้นกอดตุ๊กตาที่คนเป็นอาซื้อมาให้อยู่บนเตียงและหลังจากจากที่ร่ำลากันเสร็จแล้ว ดั๊กเชนก็เดินมาทางพวกฉันเพื่อที่จะเดินออกไปข้างนอก แต่ไม่ทันได้ถึงประตู เขาก็หยุดตรงหน้าฉันซะก่อน...
“มิล่า เธออย่าไปสนใจคำพูดของไอ้แบล็กมันเลย ไอ้เหี้ยแบล็กมันก็ปากหมาตามสไตล์มัน”
“...”
“คือฉันแค่อยากบอกเธอว่า ไอ้เดมัน...”
ครืดดดดด (เสียงเปิดประตู)
“ปะป๋าขา~”
ไม่ทันที่ดั๊กเชนจะได้พูดจบ เสียงประตูที่ถูกเปิดออกพร้อมกับของเสียงเอลล่าที่เรียกเดเนียลก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน ดั๊กเชนเลยหันไปมองยังคนมาใหม่แวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันต่อเหมือนชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่งแต่สุดท้ายเขาก็ก้าวเท้าเดินไปหาเดเนียลแทน
“ถ้ามีอะไร มึงโทรหากูละกัน เดี๋ยวกูกลับก่อน” ฉันได้ยินดั๊กเชนพูดพร้อมกับตบบ่าเดเนียลสองสามครั้งเพื่อลาเพื่อนตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เมื่อดั๊กเชนเดินออกไปแล้ว เดเนียลก็เดินมาหาเอลล่าที่เตียงด้วยสีหน้านิ่งๆ แถมยังไม่ชายตาหันมามองทางฉันสักนิด จนฉันรู้สึกได้ถึงรังสีความนิ่งเย็นชามาจากเขาที่กำลังแผ่ออกมา แต่ฉันก็ไม่คิดจะทักถามอยู่แล้วว่าเป็นอะไรเพราะฉันรู้ดีว่าเขากำลังโมโหฉันอยู่...
“มึงๆ”
“อีมิล่า!”
“หะๆ มึงว่าอะไรนะ?” ฉันสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่โดนเอวาตะโกนเรียกชื่อเสียงดังอยู่ข้างๆ หู
ก็เมื่อกี้ฉันกำลังจ้องเดเนียลที่กำลังคุยกับเอลล่าอยู่ที่เตียง เลยไม่ได้สนใจที่มันเรียก...
“เหม่อลอยมากค่ะอีดอก อยากเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในวงสนทนาของสองพ่อลูกอะดิ” เสียงแบมบี้แขวะฉันที่กำลังมองสองพ่อลูกที่เตียง ฉันเลยหันไปทำตาขวางใส่มันที่พูดจาเลอะเทอะ ส่วนมันนะเหรอ...ก็ทำหน้าลอยหน้าลอยตาต่อไป
“ตกลงเมื่อกี้มึงเรียกกูมีอะไรรึเปล่าเอวา” ฉันเลิกสนใจแบมบี้ แล้วหันไปเลิกคิ้วถามเอวาแทน
“กูจะถามว่าก่อนหน้านี้มึงกับเดเนียลมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า ทำไมตอนนี้มันถึงดูนิ่งๆ เย็นชาใส่มึงจัง”
“ก็ปกติของมันปะ”
“ปกติมาก” เสียงลากยาวของแบมบี้เอ่ยออกมาอีกครั้ง
“อีชะนีฉลาดน้อย มึงดูหน้าผัวมึงก่อนค่ะ นิ่งขนาดนั้น เด็กยังดูออกว่ามันกำลังโมโหและไม่พอใจอยู่ เมื่อกี้พวกมึงสองคนกำลังทะเลาะกันใช่ปะ ไม่งั้นมันจะเย็นชาใส่มึงทำไม”
แบมบี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ ตามจริตตุ๊ดของมันเพื่อรอคำตอบจากฉัน แต่ฉันรำคาญมันไง เลยปัดหน้ามันออกไปให้พ้นจากหน้าฉัน...
“เออ ก็มีปากเสียงกันนิดหน่อย มันให้กูไปอยู่บ้านมัน เพราะเรื่องเมื่อคืนที่กูเล่าให้พวกมึงฟังไปอะ แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจจะอยู่คอนโดเหมือนเดิม” ฉันอธิบายคร่าวๆ ให้พวกมันฟัง ที่เหลือก็ให้มันไปปะติดปะต่อกันเอาเอง เพราะพวกมันเก่งอยู่แล้วเรื่องชาวบ้านอะ
“เกี่ยวกับอีผีมิรันนั้นด้วยปะ” แบมบี้ถามขึ้นอีกครั้ง แต่ฉันก็นิ่งไม่ตอบกลับมันไป
“นิ่งแบบนี้จะเหลือเหรออีแบม” เอวาพูดด้วยท่าทางรู้ดี
“ปะป๋า~ ไม่เอา น้องแอลไม่ให้ปะป๋าไปไหน” ฉันหันไปทางสองพ่อลูกทันทีที่จู่ ๆ ได้ยินน้องแอลร้องงอแงออกมาขณะที่มือกำลังกำเสื้อพ่อตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายไปไหนก่อนจะลุกขึ้นแล้วเข้าไปกอดคอในเวลาต่อมา...
“น้องแอลไม่ให้ปะป๋าไป~”
“มามี้ ฮึกฮรื่อ ปะป๋าจะไปแล้ว~ น้องแอลไม่ให้ปะป๋าไป ฮรื่ออออ” น้องแอลพูดพร้อมกับหันมาเบะปากร้องไห้สะอื้นกับฉัน แล้วเอาแต่พูดว่าไม่ให้เดเนียลไป ฉันที่ไม่รู้เรื่องว่าเมื่อกี้เขาคุยอะไรกับลูก จึงเดินเข้าไปหาทั้งสองคน
“น้องแอล มาหามะมี้ค่ะ”
“ไม่เอา! ฮึกฮรื่อ” น้องแอลส่ายหน้าไปมาเป็นพัลวันพร้อมกับกอดคอเดเนียลแน่นกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าฉันเดินไปหาพร้อมกับยื่นมือจะแยกเธอจากเดเนียล
“นายคุยอะไรกับลูก ทำไมลูกร้องไห้โห่ไม่ปล่อยแบบนั้น”
“...” เหอะ! ทำลูกร้องไห้แล้วยังมีหน้ามาเงียบใส่ฉันอีกนะ
“เดเนียล” ฉันกดเสียงต่ำ
“ฉันมีธุระต้องไปทำ ก็แค่แวะมาบอกลูกไว้เฉยๆ”
“จิ๊ แล้วจะแอบไปเงียบๆ ไม่ได้รึไง ก็รู้ว่าลูกไม่สบายงอแงอยู่อะ” ฉันละอยากข่วนหน้ามันจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าลูกติดตัวเองขนาดไหน ยังเข้ามาบอกลูกอีก
“ก็ใครมันจะไปรู้ว่ะ ว่าลูกจะไม่ยอมให้ไปอะ”
“ถ้านายจะไปก็รอให้ลูกหยุดร้องก่อน หรือไม่ก็รอลูกหลับก่อน” ฉันเอ่ยสั่งเขา และแอบชำเลืองมองน้องแอลที่กำลังซบบ่าเขาขณะที่ยังสะอื้นเงียบๆ คนเดียวเพราะเดเนียลกำลังลูบหลังปลอบอยู่
เมื่อเห็นว่าเอลล่าหยุดร้องแล้วฉันก็ว่าจะเดินกลับไปหาเอวาและแบมบี้ แต่...
หมับ!
“มีอะไร” ฉันหันไปถามเดเนียลที่ยื่นมือมาจับต้นแขน แต่เขาก็เงียบไม่ยอมพูดออกมา ฉันเลยเตรียมจะแกะมือเขาออก แต่เขาก็ขืนมือตัวเองเอาไว้พร้อมกับดึงให้ตัวฉันเซไปอยู่ต่อหน้าเขา ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าซีเรียส...
“มิล่า... เธอเห็นแล้วใช่มั๊ย ว่าลูกติดฉันขนาดไหน”
“ฉันขอได้มั๊ยวะ ฉันขอให้เธอมองผ่านเรื่องที่ไม่เป็นประโยชน์กับลูกไปก่อน ถ้าเธอไม่ยอมไปอยู่กับฉัน ฉัน...”
“ฉันพูดคำไหนคำนั้น” เมื่อฉันรู้ว่าเรื่องที่เขากำลังพูดมันเกี่ยวกับอะไรฉันเลยหันไปตอบแทรกอย่างชัดถ้อยชัดคำ โดยไม่รอให้เขาได้เอ่ยจนจบประประโยค
“เธอแม่ง ต้องให้ฉันโมโหก่อนรึไงว่ะถึงจะยอมดีๆ อะหะ!” เดเนียลดึงตัวฉันเข้าไปหาอีกรอบพร้อมกับบีบข้อมือฉันแน่นอย่างโมโหและหงุดหงิดในเวลาเดียวกัน...
“เอ๋อ...กูว่าพวกมึงสองคนใจเย็นๆ ก่อนดีกว่านะ มึงสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่ต่อหน้าลูกนะเว้ย เดี๋ยวเอลล่าก็ตกใจหรอก” เอวาเข้ามาเอ่ยปรามฉันกับเดเนียลไว้ แต่ดูเหมือนเดเนียลเขาจะไม่สนใจและยังจ้องฉันไม่วางตาอีกด้วย แล้วคิดว่าคนอย่างฉันจะยอมให้มันขมคนเดียวหรือไง ใช่ จ้องมาฉันจ้องกลับ...
“ฉันจะไม่สนว่าเธอกำลังคิดอะไร รึเป็นอะไรมิล่า ในเมื่อฉันพูดกับเธอดีๆ แล้ว แต่เธอดื้อด้านเอง ฉันก็จำเป็นต้องใจร้ายกับเธอวะ”
“ฉันจะพาลูกไปอยู่กับฉัน”
“ไม่!!! ฉันไม่ยอมเด็ดขาด”
“ถ้าไม่ยอม ก็ช่วยลดฐิติของตัวเองลงหน่อยเหอะ ลูกกำลังอยู่ในอันตรายเธอจะมาแคร์แค่ความรู้สึกของตัวเองคนเดียวเหรอว่ะมิล่า แยกแยะหน่อย”
“เหอะ!! แยกแยะเหรอเดเนียล แล้วที่ผ่านมาฉันไม่แยกแยะตรงไหน ถ้าฉันมัวแต่สนใจตัวเอง นายจะมีสิทธิ์ในตัวลูกแบบนี้มั๊ยหะ!”
“ฮรื่อออ มามี้~”
“เดเนียล มิล่า พอเลยพวกมึงสองคนอะ ลูกตกใจแล้วเห็นมั๊ยว่ะ” เอวาเข้ามาแยกฉันออกจากเดเนียล แต่ไอ้บ้าเดเนียลมันไม่ยอมปล่อยมือฉันไง สุดท้ายเอวามันเลยรับน้องแอลจากเดเนียลแทน แล้วเดินออกไปอยู่ข้างนอกทิ้งให้ฉันอยู่กับเดเนียลสองคน
“ตั้งแต่เธอกับลูกกลับมาอยู่ใกล้ฉัน ฉันไม่เคยขออะไรเธอเลยนะมิล่า แต่ตอนนี้ลูกกำลังไม่ปลอดภัยรวมถึงเธอด้วย ถ้ายังปล่อยให้เธออยู่คอนโดตามลำพัง โดยไม่มีฉันแล้วเกิดมีเรื่องขึ้นมาอีก เธอคิดว่าฉันจะรู้สึกยังไงที่ปล่อยให้เมียกับลูกอยู่ในอันตราย”
“อีกอย่างฉันไม่ไว้ใจใครหน้าไหนทั้งนั้นนอกจากตัวเอง” เดเนียลพูดด้วยท่าทางที่เย็นลงกว่าเดิม แต่ตรงกันข้ามกับสีหน้าของเขาที่ยังคงตึงเครียดอยู่
“ลืมเรื่องส่วนตัวไปก่อน แล้วเอาเรื่องลูก...”
“เหอะ! พูดง่ายนี่ เรื่องที่ฉันเกลียดยัยนั่นแค่ไหนนายก็น่าจะรู้ แต่วันนี้ก็ยังให้มันมาอวดดีกับฉันถึงที่นี้อีก
“เผลอๆ เรื่องเมื่อคืนอาจจะเป็นฝีมือยัยนั่นก็ได้ ที่ต้องการกำจัดฉันกับลูกออกไปจากนายอะ”
“มิล่า!!”
“ทำไม แตะต้องเพื่อนรักนายไม่ได้รึไง ถ้ารักมันมากทำไมไม่แต่งกับมันให้จบๆ ไปอะ มันจะได้เลิกระรานคนอื่นที่อยู่ใกล้นายสักที” เหอะ! พูดแล้วอารมณ์เสีย
“เลอะเทอะแล้วมิล่า เรื่องระหว่างฉันกับมิรันมันผ่านไปตั้งกี่ปีแล้ว แล้วฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรยัยนั่นด้วยซ้ำ”
“แล้ววันนี้มิรันก็มาเองฉันไม่ได้เชิญให้ยัยนั่นมาสักหน่อย”
“นายไม่ได้สนใจยัยนั่นแต่ยัยนั่นสนใจนาย”
“นี่เธอกำลังหึงฉันเหรอมิล่า”
ขวับ! ฉันหันขวับไปทางเดเนียลทันทีที่โดนกล่าวว่าหึงเขา จะบ้าเหรอฉันจะไปหึงทำไม แค่รำคาญเหอะ
“หึงบ้าอะไรล่ะ แค่รำคาญที่ชอบมาป้วนเปี้ยนแค่นั้นแหละ” ฉันพูดด้วยสีหน้ามองบนอย่างเอือมระอา
“หึ จะหึงก็ได้ฉันไม่ได้ว่าอะไรเธออยู่แล้ว”
- ผู้เขียน
