ทันทีที่ก้าวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ที่ตีตราสัญลักษณ์ของตระกูลหลง เขาก็หันไปช่วยจับมือกึ่งประคองคนร่างเล็กให้เดินตามกันมาอย่างใกล้ชิด ตรงหน้ามีกลุ่มคนห้าหกคนยืนคล้ายกับจะรอรับการกลับมาของเขา
“กลับมากันแล้วเหรอ?”
คนที่ยืนหน้าสุดอย่างหานเฟิง เอ่ยทักทายเทียนหลงทันทีที่เขาก้าวมาหยุดตรงหน้า ข้างกายมาเฟียหนุ่มมีรวิสรายืนแนบข้างไม่ห่าง แม้หญิงสาวเพียรพยายามที่จะดึงมือกลับแต่เทียนหลงก็ไม่ยอมปล่อยมือเธอเลยแม้แต่น้อย ทำให้หญิงสาวได้แต่ขยับยุกยิกอย่างไม่ชอบใจเพราะเกรงสายตาของหานเฟิงที่จ้องเขม็ง
เทียนหลงไม่สนใจดวงตาที่มองมาเหมือนกับจะไม่ชอบใจของหานเฟิง เขาย้อนถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ที่นี่เรียบร้อยดีนะ”
“ก็ดี...” หานเฟิงตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดี “ยังไม่มีเรื่องอะไรเข้ามา แล้วนายล่ะ ฮันนีมูนสนุกไหม?” เขาย้อนถามกลับเสียงหยัน จ้องมองรวิสราด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ โดยไม่สนใจว่าเทียนห
