เพี๊ยะ!
“อาป๊า!”
ลี่เซียนหน้าสะบัดตามแรงตบ เมื่อหันกลับมาอีกครั้งใบหน้าของหญิงสาวก็ปรากฏรอยนิ้วมืออย่างชัดเจน
“นังเด็กโง่!”
เฟิงกุ้ยทำท่าจะเข้าไปตบตีลูกสาวอีกรอบ แต่ดีที่ฟานเจี๋ยเข้าไปห้ามได้เสียก่อน
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?” หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาคมหวานของเธอคลอคลองไปด้วยหยาดน้ำตา ทั้งเจ็บกายและเจ็บใจที่โดนทำร้ายโดยไม่รู้ตัว
“แกมันไร้น้ำยา” เฟิงกุ้ยชี้นิ้วสั่นระริก “ฉันบอกให้แกทำให้หลงเทียนหลงรักแก!”
“คะ? เกิดอะไรขึ้นคะท่านพ่อ” หญิงสาวเบิกตากว้าง ยกมือกุมแก้มแล้วมองท่านด้วยอาการสับสนงุนงง
เฟิงกุ้ยพ่นลมหายใจแรงๆ ราวกับจะระบายความโกรธเกรี้ยวในอก
“หลงเทียนหลงมาขอถอนหมั้นแล้ว สมใจแกแล้วล่ะสิ!” เขาจ้องมองลูกสาวคนเดียวด้วยสายตากราดเกรี้ยว ลูกของเขามันไม่ได้ดั่งใจเลยจริงๆ!
“…จริงเหรอคะ?”
หญิงสาวถามเสียงแผ่วเบา จับไม่ได้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร ขณะที่ผู้เป็นพ่อไม่สนใจเลยสักนิด
“เออ!
