“คุณเป็นคนทำอย่างนั้นเหรอ?”
หญิงสาวหันไปทางเฟิงกุ้ย ดวงตาของเธอเบิกกว้างจ้องมองเทียนหลงและหลี่หานเฟิงอย่างคาดคั้น ก่อนจะหันไปทางเทียนหลงเพื่อขอคำยืนยันว่าการตายของลุงกับป้านั้นไม่เกี่ยวกับเขาจริงๆ ใช่ไหม...
แต่เทียนหลงไม่ได้ตอบคำถามของเธอ กลับกลายเป็นเฟิงกุ้ยที่หัวเราะราวกับคนเสียสติแทน
“ฉันนี่แหละที่เป็นคนฆ่ามัน!”
“นี่หมายความว่าฉันเข้าใจผิดมาตลอด...”
หญิงสาวพึมพำเสียงแหบพร่าสั่นเครือ เธอไม่ได้หันไปทางเทียนหลงก็เห็นเขามองเธอนิ่งเท่านั้น แต่ไม่พูดอะไรออกมา ทว่ากลับเป็นเฟิงกุ้ยที่ตอบแทนทุกอย่าง
“ก็เข้าใจไม่ผิดอีกนั่นแหละ เพราะฉันจงใจให้เธอเข้าใจอย่างนั้น อีกอย่างไม่ว่ายังไงสุดท้ายหลงเทียนหลงก็ต้องฆ่าจางซื่อหลางอยู่ดี ฉันแค่ช่วยลงมือให้เขา มันผิดตรงไหน”
“เทียนหลง เป็น...เป็นความจริงหรือเปล่า?” รวิสราเอ่ยถามคนที่เธอเข้าใจเขาผิดมาตลอดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง และเมื่อเขาเอาแต่เงียบ หญิงสาวก็อ
