ตอนที่ 11 มีอะไรเซอร์ไพรส์อีกเยอะ
2017 คำ
คำว่าลูกคนใช้ที่โดนดูถูกมาตั้งแต่เด็กเหมือนตบหน้าภูธร เขามองธารมิกาด้วยดวงตาแดงก่ำ นี่คือปมที่ใครก็แตะต้องไม่ได้
“เธอว่าแม่ขนาดนี้แม่ยังมาดูแลอะไรให้เธออีก แม่ไม่เคยดีในสายตาผู้หญิงคนนี้ จะไปรับใช้เขาอีกทำไม ผมทำทุกอย่างให้แม่มีฐานะดั่งคนปกติ ทำไมแม่ต้อง...”
ภูธรพูดไปพร้อมกับมือที่สั่นเทาและไม่รู้ว่าอัยยาปล่อยมือเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ด้วยซ้ำ ทั้งเขายังคิดว่าธารมิกาที่ดูถูกแม่ของเขาอีกด้วย
“ภูตั้งสติ หนูธารไม่ได้ดูถูกแม่สักหน่อย” สุดารู้ว่าการถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอเป็นสิ่งที่อ่อนไหวสำหรับภูธร แต่หากคิด ดีๆ แล้วเมื่อครู่ธารมิกาพูดให้เขารู้ตัวว่าคนข้างๆ ต่างหากที่รังเกียจเธอไม่ใช่ธารมิกาเสียหน่อย ทำไมลูกชายถึงได้ดวงตามืดบอดอย่าง นี้นะ
“ภะ...ภูคะ...คนนี้คือ...แม่ของภูเหรอคะ” อัยยาถามอย่างตกใจ ไม่นึกไม่ฝันว่าตระกูลธงพานิชย์มีอะไรซับซ้อนให้เธอค้นหาอีกอย่างนั้นเหรอ แล้วเหตุใดภูธรถึงไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้เธอฟังเลยสักนิดล่ะ
“ครับ นี่คือคุณแม่ของผม แต่อัยไม่ต้องห่วงนะ แม่ผมใจดีมากไม่เหมือนสกุลทิพย์ที่ดีแต่เปลือก” ภูธรหันมาปลอบใจอัยยา เขาคิดว่าอัยยาจะคิดว่าคุณแม่ของเขาจะไม่ยอมรับเธอ แต่ว่าแม่ของเขาเป็นคนมีเหตุผล เปิดใจยอมรับทุกคนที่เขารักได้หมด
“ห่วงตัวเองก่อนไหมคะสามี ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยนะคะ มองก็รู้ว่ารังเกียจแม่คุณ แบบนี้ยังจะรักจะชอบอยู่ไหมคะ หากยังรักยังชอบอยู่นี่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาบรรยายแล้วนะ”
ธารมิกานึกสมเพช ไม่รู้ว่าอะไรบังตาเขากันแน่หรือโดนของเข้าให้แล้ว แต่น่าจะเป็นของสกปรก ถึงได้ไม่รู้จักแยกแยะดีชั่วเสียเลย
“ธารพี่บอกให้เลิกใส่ร้ายอัยยาสักที จะบอกให้นะต่อให้พูดจาว่าร้ายอย่างไรพี่ก็ไม่มีวันเชื่อ เราปรับความเข้าใจกันแล้วทุกอย่างเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น เรื่องไม่จริงสักนิด”
โอ๊ย...ธารมิกาอยากจะขำให้ตาย นี่เขาตาบอดไปแล้วจริง ๆ ทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้น เอาเถอะในเมื่อคนหล่อมักไม่ฉลาดเรื่องความรักเธอก็จะปล่อยเขาไปตามทางก็แล้วกัน
“ถ้าพี่เบิกตากว้าง ๆ จะรู้ว่าธารไม่เคยใส่ร้ายใคร”
“แต่เมื่อไหร่ที่เจอกัน ธารก็มักจะพูดให้อัยยาเสียหายอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ อย่าคิดว่าคนอื่นจะเหมือนตัวเองสิ” ภูธรควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้วต่อว่าธารมิกาต่าง ๆ นานาจนธารมิกาสงสัยว่าเหตุใดเขาถึงไม่ถามเลยว่าเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นได้ยังไง แม่เขามาหาเธอเองเธอไม่ได้ชวนสักคิด
“ภู แม่มาเองไม่มีใครหลอกแม่มาทั้งนั้น กลับไปคุยกันที่บ้านเถอะ ให้หนูธารพักผ่อนเดี๋ยวร่างกายไม่แข็งแรง” สุดาเดินมาห้ามปรามภูธร ทั้งดันให้ออกจากบ้านไป โดยที่หันไปมองอัยยาที่ส่งสายตามาอย่างรังเกียจเธอก็ถอนหายใจ ก่อนจะพูดเรื่องที่เธอคนนั้นพูดเมื่อกี้ “เรื่องแหวนแต่งงานวงนี้เป็นของตระกูลธงพานิชย์ หากไม่ใช่สะใภ้ที่ธงพานิชย์เลือกไม่มีวันจะได้แหวนวงนี้ไปหรอกนะหนู”
อัยยาเหมือนโดนคนใช้ตบหน้า ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ยิ่งรู้ว่าแม่ของเขาเป็นคนใช้ อัยยาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หากขุดคุ้ยกันขึ้นมามีหวังว่าเธอจะมีแต่เสียกับเสีย ทั้งยังไม่ได้ทัดเทียมคนมีชาติตระกูลอย่างธารมิกาได้
‘ไม่นึกว่าเรื่องทุกอย่างจะเป็นอย่างนี้ เจ็บใจจริง ๆ’
“แม่ครับ...อย่าว่าอัยเลยครับ ผมเป็นคนขอร้องให้อัยมาเป็นเพื่อน” ภูธรกลัวว่าแม่จะไม่ชอบอัยยา เพราะว่าเรื่องเมื่อกี้ทุกคนในธงพานิชย์รู้ดี เพียงแต่เขาไม่คิดว่าอัยยาจะเอาเรื่องแหวนประจำตระกูลมาทวงกับธารมิกา เพราะคนเดียวที่ทวงสิ่งนี้ได้คือวาววิไลคุณย่าของเขาเท่านั้น
“ภู...ดูเหมือนคุณแม่คุณจะยังหลงเสน่ห์เมียเก่าคุณอยู่นะคะ อัยกลับดีกว่าค่ะ” อัยยาไม่อยากเสียหน้าจึงรีบออกไป แค่โดนบอกว่าไม่ใช่สะใภ้ที่ธงพานิชย์เลือกก็ขายหน้าจะแย่อยู่แล้ว เธอจึงเลือกใช้การบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสารแล้วหันหน้าจะวิ่งออกไป
“เดี๋ยวครับอัยฟังภูก่อนนะ เรื่องทั้งหมดภูผิดเอง” ภูธรไม่อยากให้อัยยาเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ เพราะอีกไม่นานเขาคิดว่าจะอยู่กินด้วยกันกับอัยยาแล้ว หากมีปัญหาอะไรก็ควรจะคุยให้กระจ่างชัด แต่ยังไม่ทันที่คนรักของเขาจะพูดอะไร ธารมิกาก็แทรกเข้ามาตลอด และก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง
“คุณอัยยาคะ เรื่องเซอร์ไพรส์มีเยอะกว่านี้อีกค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ” ธารมิกาสนุกเป็นบ้า การได้กวนประสาทของผีเน่าโลงผุ ไม่รู้ว่าเธอหลงรักภูธรไปได้ยังไง
ภูธรหันกลับมามองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ทว่าถูกแม่ของเขาผลักออกไปก่อน
“ภู...อย่าทำน้อง”
“แม่ดูห่วงใยเขามากกว่าผมอีกนะครับ” ภูธรรู้สึกน้อยใจผู้เป็นแม่ เขาทำทุกอย่างเพื่อให้แม่ออกมาอยู่อย่างสบายไม่ใช่มารับใช้ผู้หญิงคนนี้สักหน่อย
“ภูอายุสามสิบสองแล้วนะ อย่าทำตัวเป็นเด็ก ๆ” แม้ว่าเขาใจร้อนเอาแต่ใจแค่ไหน แต่เมื่อเธอดุขึ้นมาจริง ๆ เขาก็จะยอมเพราะตอนที่โดนบังคับให้เรียนโน่นเรียนนี่ภูธรคิดจะเกเรเธอก็ใช้วิธีนี้เช่นกัน เพราะทุกครั้งที่ทำอะไรผิดคนที่ถูกต่อว่าก็คือเธอ แล้วจะถูกต่อว่าว่ามีสายเลือดชั่ว ๆ แบบเธอทำให้ภูธรเจ็บใจจนทุกวันนี้
“อัยกลับแล้วนะคะภูอยู่กับคุณแม่เถอะค่ะ” อัยยาแกะมือของภูธรออกพร้อมกับน้ำตาที่หยาดริน ทำเอาภูธรจิตใจว้าวุ่น
สุดาเห็นแล้วว่าเธอเป็นต้นเหตุให้เรื่องวุ่นวายเอง จึงบอกลูกชายให้ไปส่งผู้หญิงคนนั้นซะ
“ภูไปส่งเขาเถอะ แม่กลับเองได้”
“แม่โกรธเหรอ” อีกคนก็แม่ อีกคนก็คนที่เขาคิดจะใช้ชีวิตด้วยทั้งยังเป็นรักแรก เขาจะเลือกได้ยังไง
“แม่มีเหตุผลมากกว่าภู และเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร” แก่จะลงโลงอยู่แล้วหากอ่านความคิดผู้หญิงด้วยกันไม่ออกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
ภูธรที่รักแม่มาก แต่ก็รักอัยยาเหมือนกันเขาชั่งใจอยู่ชั่วครู่ไม่รู้จะตัดสินใจยังไง
อัยยากำลังวัดใจภูธรเหมือนกันว่าจะเลือกเธอ หรือเลือกแม่หากเลือกเธอย่อมมีทางออกที่ดี และในอนาคตตัดขาดกับแม่ของเขาเลยก็ไม่สายจะได้ไม่ต้องเป็นตัวถ่วงความเจริญของเขาและเธอใช้ ดวงตาฉ่ำวาวมองด้วยแววตาขอร้อง
ภูธรอยากปรับความเข้าใจกับอัยยาก่อนเขาจึงเลือกไปกับอัยยา “แม่กลับไปรอผมที่บ้านแล้วก็อย่ามาเหยียบที่นี่อีก ผู้หญิงคนนี้ไม่ควรค่าให้แม่ต้องดูแลหรอกครับ”
ธารมิกาส่ายหน้า แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาไม่มีจิตวิญญาณของความเป็นลูกที่ดี แม่แก่แล้วแต่เห็นผู้หญิงดีกว่าแม่ช่างเป็นคนที่อกตัญญูนัก เธอจึงเอ่ยขึ้นหลังจากเขาออกไปแล้ว
“เดี๋ยวธารเรียกรถให้ค่ะ” ธารมิกาเดิมก็เกรงใจอยู่แล้ว ยิ่งหากเขากำชับอย่างนี้เธอยิ่งไม่ควรยุ่งกับเขาและแม่ของเขาอีก
“แม่ขอโทษนะลูกแต่ดูแลตัวเองดี ๆ นะ”
“ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ธารไม่ทำให้ตัวเองเจ็บแน่นอนเพราะที่ผ่านมาก็เจ็บมาเยอะแล้ว”
ทั้งคู่ร่ำลากันเสร็จ ธารมิกาจึงกลับมานั่งกินข้าวต่อ รู้สึกว่าสองคนนั้นขัดขวางความสุขในการกินของเธอเสียจริง
ภูธรเล่าเรื่องราวให้อัยยาฟังทั้งหมดถึงความสัมพันธ์ของเขาและแม่ รวมทั้งเรื่องราวที่ไม่ค่อยดีในบ้านที่พอจะเล่าได้ในส่วนของเขา ส่วนเรื่องอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับคนอื่นเขาไม่แตะต้องจนทำให้อัยยากระจ่างทันที
“ครอบครัวของภูใจร้ายจังเลยนะคะ ทำกับคุณแม่ภูอย่างนั้นได้ยังไง” อัยยาแกล้งสงสาร แต่ไม่ได้เห็นใจนักเพราะว่าคนรวยมักจะเลี้ยงผู้หญิงเอาไว้เยอะอยู่แล้ว ตราบใดที่ได้เป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย อะไรที่เป็นของเขาย่อมเป็นของเธอด้วย ต่อให้ธาร มิกาฟ้องร้องอย่างไรก็ไม่มีสิทธิ์
“คุณรังเกียจผมหรือเปล่าครับ”
“ภูคะ ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ อัยไม่เคยรังเกียจภูเลยนะคะ ทุกอย่างเพราะผู้หญิงคนนั้นใส่ร้ายทั้งนั้น คุณก็รู้ว่าอัยจริงใจกับคุณแค่ไหน ส่วนเรื่องแหวนอัยไม่รู้จริง ๆ แค่อยากจะพูดให้เมียคุณเขาเลิกยุ่งแค่นั้นเอง ธารไม่ได้อยากได้เพชรเก่า ๆ อะไรนั่นเลยสักนิด”
ภูธรดึงอัยยาเข้ามากอด นี่แหละผู้หญิงที่เขาเลือก และจะเป็นแม่ของลูกของเขาในอนาคต
“ต่อไปคุณจะมาเป็นที่หนึ่ง ไม่มีคนอื่นอีกแล้ว เราจะอยู่ด้วยกัน ผมอยู่กับแม่แค่สองคนเหงาจะแย่”
อัยยายิ้มเจื่อนทันที นี่เขาอยากให้เธอไปอยู่กับแม่ของเขาด้วยอีกเหรอ ดูจากวันนี้แล้วไม่น่าจะอยู่ด้วยกันได้นะ
“เอาไว้ตอนนั้นเราสร้างครอบครัวด้วยกัน สร้างบ้านใกล้ ๆ บ้านแม่ดีไหมคะท่านจะได้ไม่เหงา”
ภูธรจากใบหน้าเบิกบานกลายเป็นค่อย ๆ หุบยิ้มแล้วถามอัยยา “คุณไม่ชอบแม่ผมเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ ดูจากวันนี้แล้วอัยว่าแม่คุณมากกว่าที่ไม่ชอบอัย เพราะอัยคงไม่ใช่ลูกสาวมหาเศรษฐี” อัยยาพูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ช้อนสายตาขึ้นมองเขา
“โถ...อย่าคิดอย่างนั้นครับ แม่ผมก็คนธรรมดานะ ทุกคนมีความเป็นคนเท่าเทียมกัน”
อัยยาสูดหายใจก่อนจะพยักหน้าให้เขา จากนั้นคิดอย่างแค้นเคือง หากเป็นสกุลทิพย์เธอยังพอมีหน้ามีตาได้บ้าง แต่เมื่อเป็นสุดาแล้วเธอรู้สึกว่าเป็นตัวถ่วงมากกว่า เพราะผู้หญิงคนนี้มีแต่ตัวเท่านั้น ทรัพย์สินเงินทองและอำนาจไม่มีเลยด้วยซ้ำ
หลังจากทั้งคู่แยกกัน ภูธรก็กลับบ้านไปคุยกับคุณแม่เรื่องของธารมิกา ทั้งต่อว่าแม่ของเขาไปหลายคำ
“ภู...ถ้าภูคิดว่าสิ่งที่แม่ทำมันผิดแม่ขอโทษ แม่ทำในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง อีกอย่างตั้งแต่ต้นหนูธารไม่ได้ผิดอะไร”
“แต่แม่กำลังจะทำให้ผมกับอัยยาผิดใจกันนะครับ”
“ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนดีพอ แม่เชื่อว่าเขาจะไม่พูดอย่างนั้นออกมา”
“แม่...ก็แค่เขาต้องการให้ธารมิกาเลิกยุ่งกับผมเท่านั้น”
“แม่เตือนภูสักคำ หากทำอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ภูจะต้องเสียใจเข้าสักวัน!”
ภูธรไม่ฟังที่แม่พูดอีกเขาเดินขึ้นไปบนห้องสงบสติอารมณ์แทนทำให้สุดาส่ายหน้า แล้วคิดว่าเรื่องที่ธารมิกาท้องปิดเอาไว้ก่อนดีกว่า เธอไม่ไว้ใจลูกชายและคนรักใหม่
- ผู้เขียน
