“ละ หลับสบายมากเลยค่ะ”
“ก็แค่นั้น”
พอได้คำตอบที่พอใจฟาบิโอจึงหยุดขยับเท้า ปาริมาเองก็หยุดเท้าเช่นกัน แต่ใบหน้าหญิงสาวอดที่จะแดงเรื่อไม่ได้ ทั้งอับอายทั้งขัดเขิน และที่สำคัญเธอเกรงว่าจะถูกต่อว่า ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น เตรียมตัวรอรับคำตำหนิ แต่…
“กลับบ้าน”
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง คิ้วบางถูกยกขึ้นสูง สายตาเต็มไปด้วยคำถาม เธอควรจะถูกเขาตำหนิไม่ใช่หรอกหรือ แล้วทำไมถึง…
“หรือเดินเองไม่ไหว จะต้องให้ฉันอุ้มเหมือนคืนนั้น”
“ปะ เปล่า ไม่ใช่นะคะ ผิงเดินเองได้ค่ะ”
ปาริมาตอบแล้วหลุบสายตาลงต่ำ ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
“งั้นเหรอ หึๆ”
หากหูไม่ฝาด ปาริมาได้ยินอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะในลำคอ แต่พอเธอช้อนสายตาขึ้นมอง ใบหน้าหล่อเหลากลับราบเรียบไม่เปลี่ยนแปลง
เธอคงจะหูฝาดไปกระมัง
“ไปสิ”
“ค่ะ”
เมื่อฟาบิโอพยักหน้าพร้อมขยับเท้า ปาริมาจึงรีบรับคำแล้วเร่งฝีเท้าตามไป โดยหญิงสาวไม
