คุณการกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้นอัดแน่นเต็มอก ก่อนเขาขอตัวกลับบ้าน ปล่อยให้บิดามารดาคอยอยู่เฝ้าลูกสะใภ้คนเล็กที่นอนไร้หมดสติ
ผ่านมาสามวันที่พิมลแขรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล พ่อแม่สามี และพี่ชาย พี่สะใภ้ใหญ่ต่างเข้ามาเยี่ยมเยียนคนป่วยหน้าซีดเซียวมีสีหน้าอิ่มเอมดีขึ้น
ยกเว้นคนหนึ่ง คนเดียวที่ไม่เคยมาดูดำดูดี ห่วงใยเมียแต่งคนนี้ เธอเป็นแค่ของตาย นางบำเรอบนเตียงที่เขาไม่ต้องการ มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่เขาพยายามหลบหลีกไม่อยากเจอหน้าผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ
ก๊อก ก๊อก
“คุณแม่บัว”
พิมลแขคิดว่าเป็นแม่สามีที่ชอบแวะเวียน ให้กำลังใจคนป่วยอยู่เป็นประจำทุกวัน แต่คนเข้ามากลับทำเอาหญิงสาวหุบยิ้มแทบไม่ทัน สามีตีทะเบียนของเธอมาพร้อมกับใครบางคนที่เมียแต่งยิ้มไม่ออก!
“นึกว่าทนไม่ไหว ขาดใจตายไปแล้วเสียอีก อึดทนจริงๆ สมแล้วที่เป็นเมีย(บำเรอ)ของฉัน”
คุณการแสยะยิ้มมองดูอาการของสิ่งของตายที่เขานึกชิงชัง ความจริงคว
