พิมลแขจำได้ว่าเธอขอยอมแพ้ต่อโชคชะตาที่ถาโถมทำลายชีวิตคนยากจนตกต่ำคนหนึ่ง ก่อนสติจะพลันดับวูบลง หญิงสาวคิดว่าตัวเองตายแล้วแต่พอลืมตาตื่นขึ้นมา กระท่อมและเตียงนอนนุ่มที่คุ้นเคยทำเอารู้ว่าเธอยังไม่หมดเคราะห์กับผู้ชายใจดำคนตรงหน้า
“พิมลแข ในที่สุดเธอก็ฟื้นแล้ว รู้ไหมว่าเธอสลบตั้งสามวัน ฉันใจหายมากแค่ไหน”
คุณการกอบกุมมือเล็ก ดวงตาหม่นแสงลดลงมองร่างเล็กด้วยความเป็นห่วงใย
“อื้ม...พี่เล็ก ทำไมไม่ปล่อยให้แขจมน้ำตายไปเลยล่ะคะ จะรั้งทรมานแขอยู่อีกทำไม”
น้ำตาคลอหน่วยปลดปล่อยหยาดไหลรินออกมา เธอเจ็บ ทรมานใจตัวเองถูกอสูรร้ายกระทำย่ำยี เมื่อไหร่เขาจะถึงจะพอแล้วปล่อยเธอไปเสียที
“ปล่อยเธอตายไปตอนนี้มันง่ายเกินไป ลุกมากินข้าว กินยาซะ ฉันจะพาเธอกลับบ้านพรุ่งนี้”
“กลับบ้าน? คุณการยอมให้แขกลับบ้านแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ” พิมลแขตื่นเต้นดีใจจนอยากกลับบ้านเสียตอนนี้ด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่ามีสายตาแข็งดุกร้าวใส่
“ถ้
