เมีย(ลับ)ยืนหนึ่ง

บทที่ 7 สัญญาบำเรอ 1

กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อฉุนกึกที่ลอยมาเตะจมูก ทำให้คนไข้มุ่นคิ้วรู้สึกตัว ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นพบกับภาพเพดานสีขาวโพลน กะพริบตาอยู่หลายครั้งกว่าจะได้สติรับรู้ว่าเธอนอนอยู่ที่ห้องพักฟื้นคนไข้ ในความว่างเปล่าความคิดของเธอก็ทยอยไหลคืนมาทีละนิด กระทั่งจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้

เวนิกาหันรีหันขวางด้วยความตื่นตระหนก เกือบจะกระโจนลุกขึ้น ถ้าบังเอิญไม่ได้ยินเสียงเครื่องตรวจชีพจรเข้าเสียก่อน เธอมองมันแล้วหลับตาผ่อนลมหายใจช้าๆ อย่างโล่งอก ปลอบใจตัวเองว่าเป็นเพียงฝันร้ายแค่ตื่นหนึ่งเท่านั้น กระทั่งเหลือบไปเห็นร่างของใครบางคนเข้า...

“ทางเราต้องขอโทษกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นด้วยค่ะ ดิฉันได้จัดการเปลี่ยนนางพยาบาลคนใหม่แล้วและกำชับให้ดูแลคุณเวนิกาเป็นอย่างดี จะไม่ให้เธอได้รับความกระทบกระเทือนใจเรื่องพี่ชายเป็นอันขาด คุณปรินธรไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ทางโรงพยาบาลของเราจะดูแลเธออย่างใกล้ชิดที่สุด รับรองว่าจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกแน่นอน วางใจได้เลยค่ะ”

เธอได้ยินแพทย์หญิงที่ดูคล้ายเป็นผู้มีอำนาจในโรงพยาบาลแห่งนี้คุยโทรศัพท์กับคนปลายสายอย่างสุภาพ แม้ไม่เห็นหน้าแต่ก็ได้ยินหล่อนเรียกชื่อปรินธรชัดเจน นั่นแหละเธอถึงรู้ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง

พี่ชายเพียงคนเดียวของเธอตายไปแล้วจริงๆ

หัวใจของเธอกระตุกวูบอย่างรุนแรงจนชาดิก แล้วเต้นช้าลงเรื่อยๆ จนไร้ความรู้สึก ดวงตาที่เคยทอแสงแห่งความหวังดับมืดเหลือเพียงความเวิ้งว้างว่างเปล่า ใบหน้าที่ซูบเซียวอยู่แล้วตอนนี้ซีดขาวไร้สีเลือด คนทั้งคนตกอยู่ในภวังค์ช็อกถึงที่สุดไม่อาจยอมรับความสูญเสียที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวได้

ดวงตาของเวนิกาเลื่อนลอย นอนแน่นิ่งไม่อยากรับรู้สิ่งใดอีก

รู้แค่เพียงว่า...มันเจ็บ

แต่ไม่มีน้ำตา!

ในอกหดหู่ปวดร้าวจนทนไม่ไหว อยากจะร้องตะโกนบอกใครสักคนว่าช่วย ‘ฆ่า’ เธอได้ไหม ช่วยเมตตาปลดปล่อยเธอจากความทุกข์ทรมานที่แสนสาหัสนี้เสียที

เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว โลกใบนี้โหดร้ายและเหน็บหนาวเกินไปสำหรับเธอ เธออยากไปอยู่กับแม่และพี่ชาย...

เวนิกาหลับตา เมื่ออีกฝ่ายรับคำปรินธรเป็นมั่นเหมาะแล้ววางสาย จากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ๆ ไม่รู้เขาสั่งอะไรหล่อนไว้ แต่เธอไม่ต้องการคุยกับใคร เกลียดผู้ชายเลือดเย็นจนพานเกลียดคนรอบข้างเขาไปด้วย รอจนแพทย์หญิงออกไปแล้วจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง

“ปรินธร!” เธอเค้นเสียงออกมาด้วยความเคียดแค้น ไอ้คนสารเลวไร้สัจจะผิดคำพูด บอกว่าจะช่วยพี่ชายเธอ แต่สุดท้ายก็เป็นแค่คำลวงโลกหลอกให้เธอตายใจเท่านั้น พอได้สิ่งที่หวังเขาก็ถีบหัวเธอส่งอย่างไม่ไยดี ปล่อยให้พี่ชายเธอตายโดยไม่แยแส สำหรับเขาใครจะเป็นจะตายก็ช่าง ขอแค่ให้คนรักเขารอดก็พอ

“คุณทำร้ายฉันได้อย่างเจ็บแสบจริงๆ !”

หญิงสาวเหยียดยิ้มสมเพชตัวเอง จะโทษใครได้ เธอโง่เองที่หลงไว้ใจคนเจ้าเล่ห์เช่นเขา หลงคิดว่าความผูกพันเล็กน้อยอาจจะทำให้คนเลือดเย็นพอจะมีแก่ใจคิดถึงเธอบ้าง แต่เปล่าเลย...สุดท้ายตัวเองก็ต้องตกเป็นเหยื่ออยู่ดี สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอรัก เสียทั้งลูก เสียทั้งพี่ชาย และสูญเสียครอบครัวอย่างไม่มีวันหวนกลับ...

ติ๊ด...ติ๊ด...

เสียงข้อความจากสมาร์ตโฟนทำให้เวนิกาหันมองแล้วหยิบดู มีการแจ้งว่ามีเงินโอนเข้าจำนวนหนึ่งร้อยล้านบาท และยังมีข้อความที่ปรินธรส่งบอกอีกว่า จำนวนเงินที่เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวแทนคำขอโทษจากเขา เธอมองมันอย่างไม่แยแส ต่อให้เขาเอาเงินมากกว่านี้มาวางกองตรงหน้าก็ไม่มีความหมาย เพราะมันซื้อชีวิตลูกของเธอกับพี่ชายไม่ได้

เวนิกาพิมพ์ข้อความตอบกลับไป แม้ไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนชั่วช้าอย่างเขาอีกเลยนับแต่วินาทีนี้ แต่เธอยังมีเรื่องสำคัญต้องถามเขาให้รู้ความ

Way_nika : ศพพี่ชายฉันอยู่ไหน

เธอพิมพ์ไปด้วยหัวใจที่รวดร้าว สองมือสั่นเทาบาดตากับคำว่า ‘ศพ’ ต้องทำใจอยู่นานหลายนาทีกว่าพิมพ์คำๆ นี้ออกมาได้

ปลายสายเงียบไปหลายอึดใจ รอจนเธอถอนใจแล้วถอนใจอีก กว่าจะได้ยินเสียงเตือนตอบกลับมา

PrarinthonS. : คุณหลับไปตั้งหลายวัน ผมช่วยจัดการเรื่องพี่ชายคุณให้แล้ว พักผ่อนรักษาตัวให้หายก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องสนใจ

Way_nika : ฉันต้องการพบหน้าเขา

เป็นครั้งสุดท้าย...