บทที่ 7 สัญญาบำเร 2
934 คำ
Way_nika : ฉันต้องการพบหน้าเขา
เป็นครั้งสุดท้าย...เธอละเอาไว้ไม่ได้พิมพ์ลงไป เพราะแรงสะอื้นจนตัวโยน ทำให้มือสั่นเทาพิมพ์ต่อไม่ไหว
PrarinthonS. : ตอนนี้ยังไม่ได้ เชื่อฟัง อย่าดื้อ!
อารมณ์ซึมเศร้าหดหู่แปรผันเป็นไฟแค้นที่สุมทรวง เวนิกาจ้องเขม็งข้อความที่เขาส่งมาจนแทบทะลุ มือกำโทรศัพท์แน่นเหมือนจะบีบมันให้แหลกคามือ แม้แต่งานศพพี่ชายของเธอ เขาก็ยังกีดกันไม่ยอมให้เธอไปพบหน้าเวไนยเป็นครั้งสุดท้ายอีกหรือ...
เขาใจดำอำมหิตเกินคนไปแล้ว!
เธอเกลียดผู้ชายคนนี้เข้าไส้ อย่าว่าแต่จะมองหน้าเลย เธอไม่ต้องการให้ส่วนหนึ่งส่วนใดของชีวิตนับจากนี้เกี่ยวพันกับเขาอีก เขาพรากพี่ชายเธอไป ถึงตายเธอก็จะไม่ยอมให้ปรินธรมาเผาผี ในเมื่อผลลัพธ์ของการเจอเขาคือความพินาศย่อยยับของเธอ ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้เธอจะไม่เจอเขาอีก จะหายไปจากชีวิตของคนใจร้ายตลอดกาล
เวนิกาต่อสายหาผู้จัดการส่วนตัว นัดแนะเวลาเสร็จสรรพก็ลุกขึ้นจากเตียง พยุงร่างกายที่ยังอ่อนแอเพราะผลพ่วงจากการผ่าตัดติดๆ กันถึงสองครั้งและยังมีเรื่องกระทบกระเทือนใจหนัก เดินออกจากห้องอย่างระแวดระวัง พยายามหลีกเลี่ยงผู้คนจนถึงหน้าบันไดเลื่อนทางเข้า เธอกลับได้เจอกับคนที่ไม่ต้องการพบหน้ากันอีกในชาตินี้
หญิงสาวละสายตาหลังมองชายหนุ่มเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าเขาโทรมลงมาก หนวดเคราเขียวครึ้ม ผมเผ้าไม่เป็นทรง เนกไทหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อยเช่นเดียวกับเสื้อผ้าที่ไม่เรียบเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้วเหมือนอย่างเคย ตอนรับบทเมียลับเธอดูแลกิจวัตรส่วนตัวของเขาทุกเรื่องอย่างถี่ถ้วนใส่ใจ ตอนนี้ต่อให้เขาจะถูกหมาฟัดมาทั้งฝูง เธอก็ไม่เหลียวแล
เวนิกาเดินเลี่ยงไปอีกทาง หารู้ไม่ว่าดวงตาคมปลาบเหลือบเห็นเธอและเฝ้ามองอยู่นานแล้ว เขาห่วงหาและตกใจไม่น้อยที่เห็นเธอ ทั้งที่เพิ่งผละจากเธอมาเพียงไม่กี่ชั่วโมง เขาอยู่เฝ้าเวนิกาหน้าห้องผ่าตัดตลอดทั้งสองครั้ง เพียงแต่ไม่ได้เข้าไปหาให้เธอเห็นหน้า โดยเฉพาะตอนที่หมอทำการขูดมดลูกเพื่อเอาเลือดที่คั่งออกมา
เลือดสีแดงฉานจนแสบตา ทำให้ใจเขาปวดหนึบไปหมดเมื่อคิดถึงลูกที่ตายไป...
เป็นความเจ็บปวดอย่างสาหัสสากรรจ์ที่เกิดขึ้นเพียงไม่กี่ครั้งในชีวิตของเขา เขาได้แต่ยืนนิ่งพร่ำขอโทษทั้งลูกทั้งเธออยู่ตรงนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หลังเพิ่งเข้ารับการผ่าตัด อาการของเวนิกายังอยู่ในช่วงเฝ้าระวังไม่ให้มีโรคแทรกซ้อน ร่างกายเธอดูซูบลงไปมาก ใบหน้าตอบซีดเซียวฟ้องชัดว่าป่วย แล้วเธอมาเดินเตร็ดเตร่อะไรตรงนี้ ทำไมไม่พักผ่อนรักษาตัวให้ดี ชอบทำให้เขาเป็นห่วงเสียจริง
ดวงตาคู่คมไหววูบ ริมฝีปากเผยอคล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หญิงสาวไม่มองเขาเลยแม้แต่หางตา แถมยังเดินเลี่ยงไปอีกทางราวกับรังเกียจที่จะเฉียดเข้ามาใกล้ตัวเขา เธอออกตัวชัดว่าเรื่องระหว่างเราจบกันแล้ว ทำเอาเขาไม่มีหน้าจะเข้าไปทัก อีกทั้งทิฐิและศักดิ์ศรีที่อยู่เหนือกว่าทำให้ปรินธรไม่ยอมอ่อนข้อ เลือกทำตรงข้ามกับสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง
ปรินธรก้มมองกระติกเก็บความร้อนที่บรรจุโจ๊กบำรุงคนป่วย ตั้งใจเอามาเยี่ยมไข้เวนิกาโดยเฉพาะ แต่ตอนนี้คงไม่มีประโยชน์แล้ว
“เอาไปทิ้ง” เขายัดกระติกใส่มือเลขา พอธนัตจะเดินไปที่ถังขยะก็เกิดเปลี่ยนใจ “ไม่ต้อง เอาไปฝากไว้ที่นางพยาบาล กำชับว่าต้องให้เธอทานจนหมด”
คนรับคำสั่งแอบงงแกมหมั่นไส้เจ้านายจอมเอาใจยาก เดี๋ยวทิ้ง เดี๋ยวไม่ทิ้ง ตกลงจะเอายังไงกันแน่ คงจะงอนที่คุณเวย์ไม่สนใจล่ะสิท่า ก็เลยโกรธ แต่ก็ยังเป็นห่วง ถึงจะปากแข็งแกล้งทำเป็นฮึดฮัดไม่ใส่ใจก็เถอะ
โถ...บอสนะบอส ปากแข็งตูดอ่อนชะมัด!
“บอกลิต้าด้วย ถึงฉันจะเลิกกับเวย์แล้ว แต่ให้เธอดูแลเวย์เหมือนเดิม คัดเฉพาะงานที่ดีที่สุดป้อนให้เวย์ อย่าให้เธอเหนื่อยจนเกินไป และคอยหาของบำรุงเธออย่าให้ขาดด้วย” เป็นเพราะเขา เวนิกาถึงได้ป่วยหนักขนาดนี้ ร่างกายอ่อนแอลงมากจนน่าใจหาย เขารู้ว่าถึงจะป้อนงานหรือให้เงินมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทดแทนกันได้ แต่ก็ยังดีกว่าการที่เขาจะนิ่งเฉยไม่ทำอะไรเลย
“ครับ”
ชายหนุ่มเหม่อมองประตูเลื่อนที่เวนิกาเดินหายลับไป ทอดถอนใจแล้วหันหลังก้าวขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักของคู่หมั้นสาว ดูท่าเวนิกาคงยังไม่หายโกรธเขา คงไม่เหมาะที่จะไปเยี่ยมเธอตอนนี้ กลัวว่าเห็นหน้าเขาแล้วจะพานยิ่งโมโห จนเผลอกระตุ้นอารมณ์อ่อนไหวของเธอเข้าเปล่าๆ รอให้เธอใจเย็นกว่านี้อีกสักหน่อยจะดีกว่า อย่างไรพวกเขาก็ยังพอมีเวลาปรับความเข้าใจกันได้
เขาบอกตัวเองโดยไม่รู้เลยว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าเธอ...
- ผู้เขียน
