บทที่ 7 สัญญาบำเรอ 3
1034 คำ
เวนิกาซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ จ่ายเงินผ่านอินเทอร์เน็ตแบงก์กิง ก่อนจะนั่งแท็กซี่ไปร้านอาหารตามที่นัดกับลลิตาไว้ หล่อนมาถึงนั่งดื่มกาแฟรออยู่แล้ว เธอเข้าเรื่องทันที ไม่ต้องการให้เสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว
“เวย์ต้องการยกเลิกสัญญาทุกอย่างกับทาง Look ค่ะ”
ลลิตาเลิกคิ้วแปลกใจ ไม่ใช่เพราะเห็นหน้าซีดๆ เหมือนป่วยหนักของดาราสาว แต่หล่อนเพิ่งได้รับสายจากธนัตว่าปรินธรเลิกกับเวนิกาแล้ว แถมยังสั่งให้หล่อนดูแลแม่นี่เป็นอย่างดีที่สุด ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หล่อนสุดแสนจะยินดีปรีดาที่ได้ยินข่าวดีที่เฝ้ารอคอย แล้วเรื่องอะไรหล่อนจะตอบรับคำสั่งของเขาล่ะ หล่อนเต็มใจจะให้ความร่วมมือกับเวนิกาอย่างสุดตัวเลยเชียว
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเวย์ แต่ทางรอนเองก็ต้องการยกเลิกสัญญากับเวย์เหมือนกัน เขาเพิ่งสั่งให้พี่จัดการให้เร็วที่สุด” ได้โอกาสเหมาะลลิตาก็รีบสวมรอยแอบอ้าง หล่อนไม่อยากรู้และไม่สนว่าเวนิกาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ขอแค่ทำให้ทั้งสองผิดใจกันได้ เกลียดกันก็ได้ยิ่งดี เวนิกาจะได้ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมาเป็นก้างขวางคอหล่อนกับปรินธรอีก
“เอาเป็นว่าพี่เคารพการตัดสินใจของเรา พี่เองก็ลำบากใจเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะทางรอนต้องการให้เวย์ชดใช้ค่าเสียหายด้วย เวย์รู้ใช่มั้ยว่าถ้ายกเลิกสัญญา เวย์จะต้องจ่ายค่าปรับจำนวนมหาศาล”
เวนิกากระตุกยิ้มหยัน ขอเลิกสัญญากับเธอก่อน ยังจะมีหน้ามาเรียกร้องค่าเสียหายอีก ดูท่าปรินธรคงไม่ต้องการให้เธอยืนอยู่ในวงการนี้ได้อีก
“เวย์ทราบค่ะ” เธอเซ็นสัญญากับบริษัทของเขาห้าปี ยังเหลือเวลาอีกสามปี สองปีมานี้เธอได้ประโยชน์จากปรินธรมากมาย ตอนนี้ยังได้เงินจากเขาอีกร้อยล้าน มีเงินจ่ายค่าผิดสัญญาครบทุกบาท แถมส่วนที่เหลือก็เอาไปบริจาคให้บ้านเด็กกำพร้า สร้างกุศลอุทิศให้ลูกและพี่ชายที่ตายไปของเธอได้
“นี่จ้ะสัญญา” ลลิตาพยักหน้าพร้อมยื่นเอกสารให้ หล่อนเตรียมเอาไว้และนำมาด้วยตามที่เวนิกาโทร. แจ้ง
เห็นเจ้าตัวรับไปอ่านรายละเอียด ก็แทบรอให้เธอเซ็นชื่อไม่ไหว ตอนนี้เวนิกาก็เป็นแค่หมาจรจัดที่โดนเจ้าของถีบหัวส่ง หล่อนไม่จำเป็นต้องทำดีกับแม่นี่มากมายนักหรอก หล่อนดีใจจนเนื้อเต้นตอนที่เวนิกาเซ็นชื่อเสร็จ ก่อนจะหยิบสัญญาคืนมาจนแทบจะเป็นกระชาก โดยที่เวนิกายังไม่ทันยื่นส่งให้
“ค่าเสียหายทั้งหมดอยู่ในบัตรใบนี้แล้วค่ะ” เธอยื่นบัตรเอทีเอ็มที่ปรินธรโอนเงินเดือนเข้าให้ทุกเดือน เธอโอนค่าปรับเพิ่มเข้าไปตามที่ระบุในสัญญาแล้ว รวมถึงบัตรเครดิตทุกใบที่เขาให้เอาไว้ใช้ด้วย เอาคืนคนของเขาไปให้หมด
“เรียบร้อยจ้ะ” ลลิตายิ้มกริ่มหลังเช็กทั้งเอกสารและบัตรธนาคารจนครบ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวก่อนนะ”
“ขอบคุณมากนะคะที่คอยดูแลเวย์ ลาก่อนค่ะ” เวนิกายังมีมารยาทพอที่จะเอ่ยขอบคุณ แม้ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งเลยสักนิด
“ลาก่อนจ้ะ” ...ลาขาด!
แกจะไปหัวหกก้นขวิดที่ไหนก็ช่าง จะไปมั่วเป็นอีตัวขายเสี่ยคนไหนต่อก็เชิญ ฉันขออวยพรให้แกไปเป้นเมียน้อยที่โดนเมียหลวงไล่ตบจนหน้าแหก หรือถ้าชีวิตบัดซบมากกว่านั้นอีกหน่อยก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ในซ่องรับแขกจนตายไปเลย ดูสิ! แกยังจะมีหน้ากลับมาหารอนได้อีกไหม ถึงต่อให้หน้าด้านซมซานกลับมาจริงๆ เขาก็คงรังเกียจขยะแขยงจนเอามันไม่ลงแล้วละ
ลลิตาสบตายิ้มเย้ยทิ้งท้ายให้คนมองเจ็บใจเล่นๆ ก่อนจะเดินเชิดหน้าออกไปจากร้านอย่างเริงร่า แต่คิดหรือว่าจะทำให้เธอสะทกสะท้านได้ คนอย่างเวนิกาแข็งแกร่งเกินคน เพราะผ่านความทุกข์ร้อนและขี้ปากคนมามาก เธอไม่ได้อ่อนไหวใจบางกับความจอมปลอมของลลิตาสักเท่าไรหรอก หล่อนก็แค่นี้แหละ...มีดีแค่เห่าเก่ง!
ตอนนี้เวนิกาอารมณ์ดีเกินกว่าจะมาสนใจให้ค่าอดีตผู้จัดการปากหวานก้นเปรี้ยว เธอควรกรีดร้องด้วยความยินดีที่สุดท้ายเธอก็หลุดพ้นจากผู้ชายเลือดเย็นที่ชื่อปรินธร
สองชีวิตกับเงินอีกก้อนที่เขาโยนให้แลกกับเลือดเนื้อและไขกระดูก…
เธอควรพอใจสินะ?
ใช่...ต้องพอใจ!
เธอเป็นแค่คนธรรมดาสามัญ ไม่ได้ยิ่งใหญ่มีอำนาจเหมือนปรินธร เธอสู้กับเงินและอิทธิพลล้นฟ้าของเขาไม่ได้เลย ก็เหมือนกับหนูกับราชสีห์ แค่เธอริจะต่อต้านหรือต่อกรกับเขา ก็ไม่แคล้วโดนกรงเล็บแหลมคมของเขาตะปบตายคามือเสียก่อน ดีไม่ดีหากเขาโหดร้ายมากกว่านั้น อาจจะหักปีกไม่ให้เธอโบยบินหนีไปไหนได้เลย ต้องตายอยู่ในกรงทองของเขาสถานเดียว
สำหรับคนที่ไม่มีทางให้เลือกเช่นเธอแล้ว ข้อแลกเปลี่ยนนี้จึงถือว่าคุ้มค่ากับเธอจะตาย อย่างน้อยๆ เธอก็ใช้มันแลกอิสรภาพกลับคืนมาได้
หญิงสาวยิ้มขื่น ในอกรวดร้าวเจ็บลึกจนหัวใจตายด้านไปแล้ว ความรู้สึกพังภินท์เหลือเพียงซากปรักหังพังจนไม่อาจซ่อมแซมให้กลับมาดีเหมือนเดิมได้อีก
ความรู้สึกแบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่า...อยู่อย่างตายทั้งเป็น
เธอเจ็บจนไปต่อไม่ไหว หมดสิ้นแล้วซึ่งความฝันและความหวังทุกอย่าง สิ้นแรงกายไร้แรงใจที่จะยืนหยัด ทำได้เพียงหลบลี้อยู่ในมุมที่มืดมิดและไม่มีใครหาเธอเจออีก
- ผู้เขียน
