บทที่ 6 เราจบกัน 3
799 คำ
“ฉันไม่ต้องการ!” เธอแผดเสียงลั่นใส่หน้าเขา แววตาดุดันไร้ปรานีจ้องมองเธอกลับ ก่อนที่น้ำเสียงแข็งกร้าวจะเอ่ยขึ้นราวกับน้ำเย็นจัดที่ราดรดหัวเธอ จนหนาวสะท้านไปทั้งตัว
“จะต้องการหรือไม่ต้องการคุณก็ไม่มีสิทธิ์เลือก การบริจาคต้องดำเนินการต่อไป...” ปรินธรเว้นวรรคอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยต่อว่า
“ยังไงเราก็เก็บเด็กเอาไว้ไม่ได้ ทางแพทย์จะทำการยุติการตั้งครรภ์ของคุณก่อน อายุครรภ์คุณยังน้อย จะไม่ส่งผลกระทบร้ายแรงกับร่างกายของคุณแน่นอน...”
“!!!” เขาพูดเหมือนกับว่าเธอท้องจริงๆ อย่างนั้นแหละ “เดี๋ยว! เมื่อกี้คุณว่ายังไงนะ?”
“ผมจะให้คุณเอาเด็กออก” ปรินธรหลับตาตอบไม่เต็มเสียงนัก ทว่ายืนกรานหนักแน่น “หลังจากรักษาจนอาการของคุณดีขึ้นและสามารถบริจาคไขกระดูกได้แล้ว ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดี คุณต้องการอะไร ผมจะให้คุณทุกอย่าง คุณไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะเสียเปรียบ”
เธอท้องจริงๆ หรือ...!?
เวนิกาแข้งขาอ่อนไปหมด ใบหน้าสวยซึ้งขาวซีดไร้สีเลือด หัวสมองขาวโพลนคิดไม่ถึงว่าเธอจะท้องโดยไม่รู้ตัว ยังไม่ทันจะดีใจหรือได้สัมผัสกับความรู้สึกของการเป็นแม่คนเลยแม้แต่เศษเสี้ยว ก็ต้องสูญเสียเขาไปอย่างไม่ทันตั้งตัวเสียแล้ว
ความรู้สึกของเธอย่ำแย่พังทลายไม่เหลือดี มีแต่ความเจ็บปวดทรมานที่ทำให้คนคลุ้มคลั่งเจียนตาย ทุกอณูในร่างกายกรีดร้องคลุ้มคลั่งเหมือนคนเสียสติ
เขาพูดอะไร?
“ไม่ๆๆ ม่ายยย...ฉันไม่ฟัง! ออกไปให้พ้น!!!” เวนิกายกมือปิดหูส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่รู้ว่าเขาพูดบ้าอะไร เธอฟังไม่เข้าใจ รู้แค่ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็มีแต่คำพูดโหดร้ายที่ตอกย้ำซ้ำเติมใจเธอให้ยิ่งร้าวราน
ปรินธรกลัวหญิงสาวทำร้ายตัวเอง จึงปรี่เข้ามาห้าม
“เวย์...หยุดเดี๋ยวนี้!” เขาจับสองไหล่เธอไว้แน่น เขย่าตัวแรงๆ ให้ตั้งสติและทำใจยอมรับความจริงเสีย แม้ว่าตัวเขาเองจะเสียใจไม่แพ้กันก็ตาม
“ยังไงคุณก็ต้องผ่าตัด” ...เพื่อชีวิตและความปลอดภัยของตัวคุณเอง
“ไม่! ฉันไม่ทำ!!!” เธอปฏิเสธทั้งน้ำตา
สีหน้าปรินธรพลันโหดร้ายเย็นชา เอ่ยน้ำเสียงเยียบเย็นที่ซึมลึกถึงกระดูกว่า
“งั้นก็เลือกเอา ระหว่างเด็กคนนี้กับพี่ชายคุณ...คุณจะเลือกใคร!”
เวนิกาชะงักนิ่งงัน ดวงตาเบิกกว้างพราวไปด้วยม่านน้ำตาพลันร่วงเผาะ สีหน้าเลื่อนลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคล้ายคนสติหลุด ทำให้คนที่บีบคั้นเธอจนหมดหนทางปวดร้าวไปทั้งใจ แต่ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกล่าวต่อไปว่า
“คุณก็รู้ดีว่าต้องเลือกยังไง”
หญิงสาวหลับตาสะอื้นฮักโดยไร้เสียง ทว่าห่าน้ำตาตกในท่วมท้นใจดวงนี้ให้จมดิ่งอยู่กับความสูญเสียที่เจ็บปวดและแสนทรมาน เธอร้องจนไม่มีแรงสะอื้น ร่างกายแน่นิ่งไม่ไหวติงราวกับไร้ชีวิต ลมหายใจอ่อนระโหยคล้ายเจ้าของเหนื่อยล้าเต็มกลืนจนฝืนแทบไม่ไหว ดวงตาแดงก่ำเหลียวมองใบหน้าของผู้ชายใจดำอำมหิตนานหลายอึดใจ ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงแหบพร่าว่า
“ตกลง ฉันจะบริจาคไขกระดูกให้คู่หมั้นคุณ แลกกับเงินห้าสิบล้านและจบความสัมพันธ์ของเราทั้งหมดเดี๋ยวนี้!”
ต่อต้านไปก็ไร้ประโยชน์...
มีแต่ตายกับตาย!
เธอเหมือนลูกไก่ในกำมือเขา ไม่มีทางหนีรอดได้เลย ได้แต่ก้มหน้ายอมรับด้วยความเจ็บปวด อีกอย่างถึงเธอจะเสียใจอาลัยอาวรณ์ลูกคนนี้ขนาดไหน ก็ไม่มากไปกว่าพี่ชายฝาแฝดที่โตมาด้วยกัน ลำบากมาด้วยกัน ถ้าต้องเลือกคนใดคนหนึ่ง...เธอขอเลือกคนที่รักใคร่ผูกพันกันมายาวนานอย่างเวไนย
ปรินธรนิ่งอึ้ง ใจหายไม่น้อยกับข้อเสนอของหญิงสาว เขาคัดค้านทันที
“เวย์...คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรสุดโต่งแบบนี้ คุณเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายได้ แค่คุณยอมรับข้อเสนอของผม ทุกอย่างระหว่างเราจะยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง”
“เหมือนเดิม? ฮึ...คุณบังคับให้ฉันฆ่าลูก แล้วคิดว่าฉันจะทำใจอยู่กับคนเลือดเย็นแบบคุณโดยไม่รู้สึกรู้สมได้อีกเหรอ”
“ผมบอกแล้วไงว่ามันจำเป็น คุณก็ช่วยลืมๆ มันไปไม่ได้เหรอ จะเก็บเอามาเป็นทุกข์ทำไมล่ะ”
“พอ! ฉันไม่อยากฟัง แค่ตอบมาว่าคุณจะตกลงหรือไม่ตกลง” เวนิกาตัดบทพร้อมประกาศกร้าว ยืนยันว่าต้องการตัดขาดกับเขาให้สิ้นซาก
- ผู้เขียน
