เวนิการู้สึกตัวตื่นกลางดึก สัมผัสนุ่มเป็นพิเศษแสนคุ้นเคยที่แผ่นหลัง ทำให้รู้ว่าเธอกำลังนอนอยู่ที่เพนต์เฮาส์ของปรินธร ฝ่ามืออุ่นๆ ลูบศีรษะเธอราวกับกล่อมนอน เลื่อนไล้ปลายนิ้วลูบแก้มเธอเล่น จากที่คิดจะลืมตาเธอจึงเปลี่ยนใจหลับนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น เพราะนึกเสียดายอยากสัมผัสความอบอุ่นอ่อนโยนให้นานกว่านี้อีกนิด และอยากรู้ด้วยว่าเขาจะทำอะไรต่อ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมแคร์คุณมากขนาดนี้”
หัวใจคนฟังเต้นผิดจังหวะ เมื่อได้ยินคำสารภาพความในใจที่ชายหนุ่มพึมพำออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวและไม่เคยคาดฝัน
“แปลกนะว่ามั้ยที่คนเย็นชาแบบผมจะมีความรู้สึกอะไรอย่างนี้เหมือนคนอื่นๆ ถ้าคุณได้ยินเข้าละก็คงจะหัวเราะเยาะผมแน่ ที่แย่ยิ่งกว่าคือผมกลับรู้สึกดีและอยากจะดูแลคุณแบบนี้ไปเรื่อยๆ คุณจะพอให้โอกาสผมสักครั้งได้มั้ย อยู่กับผม ไม่ต้องรักผมหรือยกโทษให้ผมก็ได้ ขอแค่คุณมองผมด้วยสายตาที่เกลียดกันน้อยลงก็พอ ผมรู้ดีว่าทำผิดต่อค
