บทที่ 5 ความลับที่ไม่เคยรู้ 2
810 คำ
มันเจ็บนะ!
เหมือนโลกถล่มตรงหน้า ฟ้าผ่าลงกลางหัว ความเจ็บปวดถาโถมโจมตีเธออย่างไม่ปรานี ปวดใจสาหัสราวกับเขาใช้คมมีดนับพันนับหมื่นกรีดเฉือน หัวใจปริร้าวเป็นแผลลึกเหมือนเธอหายใจเอาความหนาวเย็นจับขั้วหัวใจเข้าไป อากาศเปลี่ยนเป็นเหมือนเข็มทิ่มแทงปอดเธอนับไม่ถ้วน ทรมานจนหายใจไม่ออก...
จะตายเสียให้ได้!
ปรินธรใช้ความหวังดีล่อลวงให้เธอไว้เนื้อเชื่อใจ แล้วฆ่าเธออย่างเลือดเย็นให้ตายทั้งเป็น ใช้มีดจ้วงแทงเธอโดยที่ไม่ทันรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ
“หอผู้ป่วยพิเศษอยู่ตึกไหนเหรอคะ”
เวนิกาแทบจะเค้นแรงที่มีถามนางพยาบาล พยายามสูดลมหายใจลึกๆ ระงับความปวดร้าวจากความผิดหวังเสียใจ ดวงตาสวยซึ้งยามนี้ทั้งแข็งกร้าวและเย็นชา นึกอยากจะเห็นหน้าของคู่หมั้นปรินธรนัก ไม่อยากรู้หรอกนะว่าหล่อนสวยแค่ไหนถึงมัดใจผู้ชายเลือดเย็นคนนั้นได้อยู่หมัด ไม่สนด้วยว่าทั้งคู่จะรักกันดูดดื่มลึกซึ้งมากแค่ไหน เธออยากเห็นหน้าคนที่ทำให้เขามาฉกชิงส่วนหนึ่งของร่างกายเธอไปเป็นของหล่อน
จะได้ ‘จำ’ ให้ขึ้นใจ!
“อยู่ที่ตึกนี้แหละค่ะ ชั้นสิบสอง ห้อง1012”
“ขอบคุณนะคะ”
นางเอกสาวโปรยยิ้มการค้า เซ็นลายเซ็นให้นางพยาบาลที่เป็นแฟนคลับเธอตามที่ขอ ก่อนจะขอตัวเดินตรงดิ่งขึ้นลิฟต์ไป ไล่สายตาไม่นานก็เห็นหมายเลขห้องที่เธอมองหา เวนิกายังใจเย็นพอที่จะไม่เปิดประตูโครมเข้าไปอาละวาดให้หนำใจ เธอลอบมองเหตุการณ์อยู่หน้าห้อง
“พี่รอน วิวเบื่อ เมื่อไหร่พี่ถึงจะหาคนที่มีไขกระดูกเข้ากับวิวได้สักที วิวไม่อยากรออีกแล้ว วิวอยากผ่าตัด อยากหายไวๆ อยากออกไปใช้ชีวิตตามปกติเต็มทีแล้ว”
ปรินธรมองหญิงสาวที่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังคงเป็นน้องน้อยของเขาอยู่วันยังค่ำด้วยแววตาอ่อนโยน ยกมือลูบใบหน้าที่ซูบเซียวเพราะโรคภัย เอ่ยเสียงอ่อนแกมปลอบใจว่า
“อีกไม่นานหรอก”
“แปลว่าวิวใกล้จะได้ผ่าตัดแล้วเหรอคะ” วรรณวรินตาโต เขย่าแขนถามเขาด้วยความตื่นเต้น
“อืม” ปรินธรหลบตาคนถาม เห็นความดีใจสุดขีดในแววตาหล่อนแล้ว ก็อดนึกถึงใครอีกคนที่เขายัดเยียดความเสียใจให้ไม่ได้
“แล้ววิวจะได้ผ่าตัดเมื่อไหร่ วันไหนคะ” หล่อนเร่งเร้า ไม่สนว่าใครเป็นคนบริจาคไขกระดูกให้ หล่อนสนแค่ว่าเมื่อไหร่จะได้ออกไปจากโรงพยาบาลบ้าๆ แห่งนี้เสียที นอนป่วยมานานจนแทบจะเป็นง่อย หล่อนอยากไปปลดปล่อยปาร์ตี้กับเพื่อนฝูงให้สนุกสุดเหวี่ยงภายใต้สีสันยามราตรี หล่อนคิดถึงเสียงเพลง คิดถึงผู้คนและความยั่วเย้าที่เร่าร้อนจนรอแทบไม่ไหวแล้ว
“รอให้พี่ตกลงกับคนที่จะบริจาคไขกระดูกให้เรียบร้อยก่อน”
“ทำไมต้องรอด้วยล่ะคะ เขาอยากเรียกร้องเงินเท่าไหร่ พี่รอนก็จ่ายไปสิคะ” วรรณวรินสีหน้าบูดบึ้งหันหลังให้เขาอย่างกระฟัดกระเฟียดเคยตัว และก็เป็นปรินธรที่ต้องเป็นฝ่ายงอนง้อหล่อนทุกครั้ง
“รู้แล้วๆ พี่รับรองว่าอีกไม่กี่วัน วิวจะได้ผ่าตัดแน่นอน” เขาปลอบหล่อนทั้งที่ใจเป็นทุกข์ ฝืนยิ้มทั้งที่ปวดใจ เขาจำเป็นต้องทำร้ายอีกคนเพื่อช่วยอีกคน เพราะภคินบอกว่าวรรณวรินเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ร่างกายหล่อนอ่อนแอลงมาก หากไม่ผ่าตัดตอนนี้จะเลยช่วงเวลาที่ดีที่สุดของการรักษา และร้ายแรงถึงขั้นอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ฉะนั้นถึงเขาลังเลหรืออยากประวิงเวลาออกไป แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นใจและยิ่งบีบคั้น...ให้เขาต้องเลือกใครสักคน!
“พี่รอนพูดจริงๆ นะคะ อย่าหลอกให้วิวดีใจเก้อนะ” วรรณวรินฉีกยิ้มโผเข้ากอดเอวเขาด้วยความดีใจ
ปรินธรพลันชะงัก ร่างกายขึงเครียดไม่คุ้นเคยกับสัมผัสใกล้ชิดของหล่อน ทั้งที่พวกเราเล่นหัวกันมาตั้งแต่เด็กๆ สนิทชิดเชื้อกันมากแท้ๆ แต่ยามนี้เขากลับอึดอัดแปลกๆ คล้ายไม่ชอบให้วรรณวรินมาถูกเนื้อโดนตัว เขาก็ไม่เข้าใจอารมณ์ของตัวเอง แต่มันรู้สึกเหมือนสัมผัสของหล่อนจะลบร่องรอยของเวนิกาที่เหลืออยู่บนตัวเขาไปจนหมด
ชายหนุ่มปั้นยิ้มอบอุ่นแทนคำตอบ หารู้ไม่ว่ายังมีอีกคนที่ยิ้มด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ริมฝีปากอิ่มระเรื่อเหยียดยิ้มเยาะ เวนิกามองรอยยิ้มอ่อนโยนจริงใจยามที่ปรินธรมองตาคนป่วยอย่างนึกเสียดสีตัวเอง
กับเธอ...เขาแทบไม่เคยยิ้มแบบนี้เลยสักครั้ง
- ผู้เขียน
