เสียงค้นกุกกักในตู้เสื้อผ้าบิ้วท์อินสีขาว กล่องกระดาษกลมเคลือบไขลายดอกไฮเดรนเยียถูกรื้อค้นแต่ไม่พบสิ่งของที่เธอต้องการ
“ไปไหนนะ” วอแวบ่นพึมพำ
“หาอะไร” เสียงเข้มเอ่ยถาม คิมเปิดประตูแฝดมาจากฝั่งห้อง R459
“ลืมล็อกประตู” วอแวยิ้มแห้ง ๆ ไม่ยอมตอบว่าหาอะไร
“ฉันถามว่าหาอะไร” ร่างสูงเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอ แย่งกล่องกระดาษทรงกลมไปถือไว้ในมือ
“หารูปถ่าย”
“รูปจากกล้องโพลารอยด์น่ะเหรอ” คิมบีบกล่องแน่นขึ้นจนมันแทบบุบคามือ
“ใช่”
“รูปถ่ายของเธอกับไอ้แจ็ค ฉันเผาทิ้งหมดแล้ว”
“พี่คิมจะมายุ่งกับของส่วนตัวของวอแวไม่ได้” วอแวขึ้นเสียงด้วยความโมโห
“ทำไมจะไม่ได้ มันตำใจ จะเก็บไว้ทำสากกะเบืออะไร”
“วอแวยังไม่เคยไปยุ่งเรื่องของพี่คิม ไม่เคยรื้อค้นตู้เสื้อผ้าพี่คิมแม้แต่ครั้งเดียว”
“เรื่องของเธอก็คือเรื่องของฉัน เรื่องของเมียที่แปลว่าเรื่องของผัว”
“ห้ามมายุ่งกับของส่วนตัวอีก” วอแวยื่นคำขาด น้ำตาล้นปริ
