พระพายหมายรัก

พิสูจน์ความแข็ง

บทที่ 1

พิสูจน์ความแข็ง

“วันนี้ไม่มีเรียนแล้วเหรอคะ” ปลายฝนเอ่ยถามคนตัวสูงเมื่อเธอและเขาเข้ามาในห้องพักขนาดสามสิบสองตารางเมตรที่เธอเช่าอยู่ตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่งเทอมสอง เนื่องจากระยะทางจากบ้านมามหา’ลัยนั้นค่อนข้างไกล อีกทั้งการจราจรยังติดขัด ยิ่งถ้าวันไหนมีอุบัติเหตุบนท้องถนนก็จะยิ่งทำให้การเดินทางช้าเข้าไปอีก ต้องเผื่อเวลาราว ๆ หนึ่งถึงสองชั่วโมง ไม่อย่างนั้นคงมาเรียนไม่ทัน

เธอจึงลองเกริ่น ๆ ขอพ่อกับแม่ดู คิดว่าการย้ายมาอยู่อะพาร์ตเมนต์ข้าง ๆ มหา’ลัยจะประหยัดเวลาได้มากกว่า ตอนแรกท่านทั้งสองก็มีทีท่าว่าจะไม่ยอม เพราะเป็นห่วงในเรื่องของความปลอดภัยและอะไรหลาย ๆ อย่าง หากพอได้ยินว่าเพื่อนสนิทอย่างธาราที่รู้จักมักคุ้นกันมาเนิ่นนานก็จะออกมาเช่าอยู่ใกล้ ๆ กันจึงยอมในที่สุด แต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องกลับบ้านไปให้ท่านเห็นหน้าบ่อย ๆ

ส่วนเรื่องที่เธอกับพระพายเปลี่ยนสถานะจากพี่ชายเพื่อนมาเป็นแฟนกัน ท่านทั้งสองคนก็รู้เช่นกันและค่อนข้างเป็นห่วง กังวลในเรื่องของการชิงสุกก่อนห่าม หากก็เข้าใจความรักในวัยหนุ่มสาวเป็นอย่างดีจึงไม่อยากเอ่ยห้ามอะไรที่เป็นการตีกรอบมากนัก ได้แต่คอยบอกคอยเตือนอยู่ห่าง ๆ และฝากฝังให้พระพายดูแลปลายฝนให้ดี

ซึ่งพระพายก็รับปากอย่างหนักแน่นพร้อมให้คำสัญญาว่าจะให้เกียรติ จะไม่ทำให้ปลายฝนเสียหาย ไม่ว่าจะเรื่องใด ๆ ก็ตาม ความจริงใจที่ชายหนุ่มแสดงออกมาทำให้บิดากับมารดาของหญิงสาวไว้ใจและสบายใจขึ้นมาในอีกระดับหนึ่ง หากก็ยังคอยโทร. ถามไถ่อยู่ในทุก ๆ วัน

“ไม่มี วันนี้อาจารย์ติดประชุมเลยยกคลาสไป” พระพายตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ พลางเดินไปวางกระดาษที่เขาม้วนและถือมาลงบนโต๊ะทำงานสีขาวแบบมินิมอลของหญิงสาวที่มีเอกสารการเรียนของเขาวางปนอยู่ด้วยส่วนหนึ่ง “เราล่ะ แฮงก์ไหม”

“ไม่แฮงก์ แต่ง่วงมากเลย เมื่อเช้านั่งเรียนอยู่ก็เกือบหลับแน่ะ จดเลคเซอร์ไม่ทันอีกเช่นเคย” ปลายบนพูดพร้อมเปิดตู้เย็น รินน้ำใส่แก้วแล้วเดินมายื่นให้เขาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเขากำลังปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ด หญิงสาวรีบตวัดสายตาเงยหน้าขึ้นไปมองเขาตาเขียว “พี่พาย! จะทำอะไร”

พระพายก้มมองตามสายตาของหญิงสาวมายังมือของตัวเองที่จับกระดุมเสื้อเม็ดที่สามนับจากข้างบนค้างไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปตอบด้วยสีหน้าปกติ “ถอดเสื้อไง พี่จะอาบน้ำ”

“รู้ แต่ฝนบอกกี่ครั้งแล้วว่าถ้าฝนอยู่ด้วย แล้วพี่พายจะถอดเสื้อให้ไปถอดในห้องน้ำ”

“ทำไมอะ” เขาเลิกคิ้วถาม ทำหน้าคล้ายว่าไม่รู้จริง ๆ ว่าเพราะอะไร ทั้ง ๆ ที่เธอบอกเขาแทบจะทุกครั้งที่เขามาอาบน้ำที่ห้องของเธอ บอกจนปากเปียกปากแฉะ แต่เขาก็ไม่เคยทำตามที่เธอบอกเลยสักครั้ง

เพราะเขาอยากให้เธอชิน

หญิงสาวกลอกตาไปมาด้วยความเซ็ง ก่อนจะบอกเขาอีกครั้งแบบชัด ๆ “ก็ฝนเป็นผู้หญิง แล้วพี่พายก็เป็นผู้ชาย จะมาถอดเสื้อต่อหน้ากันได้ยังไง ไม่อายเหรอ”

“แต่เราเป็นแฟนกัน ?” พระพายย้ำถึงสถานะพลางเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย ปั้นสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ความจริงแล้วเขากำลังกลั้นยิ้มอยู่ต่างหาก ทำไมเขาจะจำไม่ได้ว่าเธอเคยบอกเขาแล้วว่าให้เข้าไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำ เขาก็แค่แกล้งเธอไปอย่างนั้นเอง เพราะรู้สึกชอบเวลาที่เธอเขินจนหน้าแดงอย่างตอนนี้ “หรือว่าเราไม่ใช่แฟนกัน” เขาถามต่ออีก

“ก็ใช่ แต่...”

“แต่อะไร ?”

“แต่ฝนอายไง” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา พลางหลุบตามองพื้นอย่างไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มที่คบกันมาสองปีกว่าแล้ว แต่ยังไม่เคยมีอะไรเกินเลย มากที่สุดก็คือนอนกอดและจูบเท่านั้น

“อายทำไม เราไม่ได้เป็นคนถอดสักหน่อย พี่ต่างหากที่ต้องอายเพราะพี่เป็นคนถอด”

“ฝนก็ไม่เห็นว่าพี่พายจะอายสักที มาห้องฝนทีไร จะถอดเสื้อให้ฝนดูนมทุกที”

พระพายหลุดขำเสียงดังลั่น เรียกสายตาของคนตัวเล็กให้ตวัดขึ้นมามอง หากยังไม่ทันได้ต่อว่าอะไร คนตัวสูงก็ก้าวเข้ามาใกล้ คว้าเอวเธอเข้าไปกอด ก่อนจะจู่โจมหอมแก้มเธอหนัก ๆ และหอมครั้งเดียวไม่พอ เขายกมือขึ้นมาประคองใบหน้าเธอไว้แล้วสลับหอมไปมาทั้งสองข้างอย่างมันเขี้ยว

“อื้อ! พี่พายพอแล้ว” ปลายฝนพยายามยกมือห้าม ดันใบหน้าเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเขายังสนุกอยู่กับการหอมแก้มเธอซ้ำไปซ้ำมา แล้วเธอจะทำอย่างไรได้เล่า นอกจากปล่อยให้เขาหอมจนพอใจและหยุดหอมไปเอง พร้อมกับหัวใจของเธอที่มันเต้นรัวกระหน่ำอยู่ในอก

พระพายกอดรัดคนตัวเล็กไว้แน่น ก้มลงจูบที่ศีรษะย้ำหนัก ๆ อีกทีก่อนจะเอ่ยความรู้สึกของตัวเองออกมา “มันเขี้ยวว่ะ หยุดทำตัวน่ารักสักวันจะได้ไหม” ...เพราะชักเริ่มจะอดใจไม่ไหวแล้วนะ

พลันนั้นชายหนุ่มก็คิดว่าไม่น่าไปสัญญากับบิดาของเธอเอาไว้เลย

“ฮื่อ...” ปลายฝนเขินจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ส่งเสียงเบา ๆ ในลำคอ ซุกใบหน้าร้อนผ่าวเข้ากับอกแกร่งของเขา ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเผลอไปทำตัวน่ารักใส่เขาอย่างไร เธอก็ทำตัวปกติ มีแต่เขานั่นแหละที่ชอบมาหาเรื่อง แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นเธอที่เขินจนทำตัวไม่ถูกเหมือนที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้ “ปะ...ปล่อยได้แล้ว จะไปอาบน้ำไม่ใช่เหรอ”

“อาบด้วยกันไหม”

“พี่พาย!” ปลายฝนตาโตพร้อมกับฟาดเข้าที่ต้นแขนล่ำ ๆ ของเขาหนึ่งครั้ง แล้วเงยหน้าขึ้นไปถลึงตาใส่

พระพายหัวเราะเสียงดังอีกครั้งอย่างชอบใจที่ได้แกล้งแฟนของตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นมาบีบจมูกคนที่ยังจ้องเขม็งด้วยความมันเขี้ยว “แค่ชวนเล่น ๆ ไม่ได้จริงจังสักหน่อย เอ๊ะ...หรือฝนอยากอาบด้วยกัน”

“พี่-พาย! ฝนจะโกรธจริง ๆ แล้วนะ” คราวนี้ปลายฝนทำเสียงเข้ม ปั้นหน้ายักษ์ใส่คนที่ยังไม่หยุดพูดจาทะลึ่ง ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกโกรธเลยสักนิด ตรงกันข้าม เธอกลับเขินจนแทบจะเก็บอาการไม่ไหวอยู่แล้ว ขณะที่ในใจลึก ๆ ก็เกิดความรู้สึกอยากลองท้าทายเขาดูบ้าง อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเธอจะไปอาบน้ำพร้อมกันจริง ๆ เขาจะกล้าไหม

หากก็ทำได้แค่คิด เพราะในความเป็นจริงเธอก็ไม่ได้ใจกล้าขนาดนั้น

ชายหนุ่มหัวเราะจนไหล่สั่น แต่ก็ยอมคลายอ้อมแขนแล้วยกขึ้นอย่างยอมแพ้ “โอเค ๆ พี่ไม่แกล้งละ เพราะรักหรอกถึงหยอกเล่น”

“ไม่ต้องมาพูดเลย พี่พายอะชอบแกล้งฝนอยู่เรื่อย” ปลายฝนทำเสียงกระเง้ากระงอด ปากยื่นออกมานิด ๆ มองเขาด้วยสายตาที่คล้ายแมวน้อยแสนขี้งอน แต่เธอจะรู้ไหมว่าการที่เธอมองเขาแบบนั้นมันจะทำให้ความอดทนอดกลั้นของเขาหมดเอาง่าย ๆ

ทว่าเมื่อนึกถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับตัวเองและพ่อกับแม่ของเธอ ชายหนุ่มก็ต้องรีบสั่นศีรษะเบา ๆ เพื่อไล่ความคิดที่อยากจะเอาเปรียบเธอออกไปโดยเร็ว ก่อนจะโน้มตัวลงฉกจูบหน้าผากเธอไว ๆ แล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไป...จัดการตัวเอง