จางซีฮ่าวยังคงจับจ้องสายตาอยู่ที่จ้าวอี้เฟิน มุมปากทั้งสองข้างของเขายกขึ้นสูง “งั้นบอกผมหน่อยได้ไหมว่าทำไมคุณถึงได้ชอบผม”
จ้าวอี้เฟินค่อยๆ หันหน้ากลับมาประสานสายตากับจางซีฮ่าว “บางครั้งการที่เราจะตกหลุมรักใครสักคน ก็ไม่เห็นจำต้องมีเหตุผลเลยนี่ แค่เห็นแล้วรู้ว่าใช่ ไม่เห็นต้องมีเหตุผลรับรองเลยว่าตกหลุมรักเพราะอะไร”
“คุณคิดแบบนั้นเหรอ”
“ก็...อื้อ”
“งั้นก็โอเค เพราะผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
“เอ๊ะ”
จ้าวอี้เฟินถึงกับร้องออกมาอย่างงุนงง แต่พอเห็นสายตาจริงจังที่มองมาก็ต้องหลบวูบสายตาเพราะทนสู้สายตาพริบพราวของอีกฝ่ายไม่ไหว
“นี่คุณหนู”
“มะมีอะไร” จ้าวอี้เฟินโต้ตอบโดยไม่ได้หันหน้าไปมองอีกฝ่ายเพราะกำลังขวยเขินอย่างหนัก จางซีฮ่าวเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร
“ถึงแม้เงินในบัญชีทั้งหมดของผมจะมีน้อยกว่าเศษเงินในกระเป๋าตังค์ของคุณ แต่ผมจะไม่เจียมตัวหรอกนะ เพราะไม่ว่าคุณจะอยู่สูงแค่ไหน ผมก็จะปีนขึ้นไปหาคุณเ
