“พะพอแล้วค่ะ”
ตั้งสติได้พราวเพตราก็ร้องท้วงเมื่อมือหนาข้างหนาแหวกสาบเสื้อของหญิงสาว หน้าท้องนวลเนียนเปิดเผยต่อสายตา และจ้าวไป่เฟิงก็ใช้ริมฝีปากร้อนระอุของเขาฝังลงมาซ้ำๆ ย้ำๆ แผ่วเบา นุ่มนวล แต่กลับทำให้พราวเพตรารู้สึกวูบวาบไปทั่วสรรพางค์กาย
ใบหน้าของพราวเพตรากลับมามีเลือดฝาดเกือบเท่าปกติแล้วหลังจากถูกจ้าวไป่เฟิงกระตุ้นให้หญิงสาวขวยเขิน ร่างสูงเคลื่อนตัวขึ้นมาอีกครั้ง จนใบหน้าของเขากับเธออยู่ในระดับเดียวกัน ริมฝีปากหยักสวยทำท่าจะฉกวูบลงมา แต่ริมฝีปากยังไม่ทันได้สัมผัสกัน เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นอย่างขัดจังหวะ
“คุณจ้าวคะ มีคนเคาะประตูค่ะ”
“ช่างสิ เพราะถ้าฉันไม่อนุญาตก็ไม่มีใครเข้ามาได้ทั้งนั้น”
“อาจจะเป็นคุณหมอกับคุณพยาบาลก็ได้นะคะ”
“ไม่สน”
จ้าวไป่เฟิงบอกแค่นั้นก่อนที่เขาจะแนบริมฝีปากอุ่นจัดลงมา ขยับริมฝีปากหยอกล้อกลีบปากนุ่มนิ่มแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลาปรับองศาเพื่อให้ริมฝีปากแนบเข้
