เปลือกตาสีมุกที่เคยปิดแน่นขยับไปมาก่อนจะค่อยๆ เปิดขึ้น สิ่งที่พราวเพตราเห็นเป็นอันดับแรกคือฝ้าเพดานสีขาวสะอาดตา ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ และสิ่งที่เห็นเป็นลำดับถัดมาร่างสูงของจ้าวไป่เฟิงที่นั่งกอดอกหลับตาอยู่ตรงโซฟา
“ดีจริงๆ ที่คุณจ้าวไม่เป็นอะไร”
พราวเพตราเอ่ยเสียงแหบแห้ง รอยยิ้มอ่อนล้าปรากฏบนใบหน้าที่ดูซีดเซียวของหญิงสาว ดวงตาคู่สวยยังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างสูงของจ้าวไป่เฟิง พราวเพตราไม่ทันได้ทำอะไรมากกว่านั้น ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามา
“พราว”
จ้าวอี้เฟินเดินกึ่งวิ่งไปที่เตียงคนป่วย พราวเพตรายิ้มบางๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายมายืนตรงหน้า และเสียงตื่นตระหนกของจ้าวอี้เฟินก็ปลุกให้จ้าวไป่เฟิงลืมตาตื่นขึ้นมา มาเฟียหนุ่มจับจ้องสายตาอยู่ที่พราวเพตรากับจ้าวอี้เฟินแต่ไม่ได้พูดอะไร
“คุณอี้เฟินโอ๊ะ”
พราวเพตราจะขยับตัวแต่ปวดแปล๊บที่บาดแผลตรงสะบักขวา จ้าวไป่เฟิงขยับตัวลุกจากโซฟารีบมาช่วยประคองหญิงสาวเอาไว้อ
