พราวเพตรารักษาตัวที่โรงพยาบาลจนหายดีเป็นเวลาสิบวัน ส่วนหลิงตงเปียนนั้นใช้เวลารักษาตัวเป็นเวลาสิบสี่วันจึงได้ออกจากโรงพยาบาลเพราะบาดแผลที่ใหญ่กว่าพราวเพตราพอสมควร
“อาบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาส่งอาก็ได้”
“พราวสัญญาเอาไว้แล้วนี่คะ”
พราวเพตราบอกตอนที่ช่วยประคองหลิงตงเปียนเข้ามาในบ้านของแพทย์วัยเกษียณโดยมีจ้าวไป่เฟิงประคองอีกฝั่ง ทั้งคู่พาหลิงตงเปียนมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก พราวเพตราเพิ่งจะมีโอกาสเข้ามาในบ้านของอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก
“พราวขอเดินดูรอบๆ หน่อยได้ไหมคะ”
“ได้สิ”
พราวเพตราเห็นบริเวณรอบๆ ห้องตกแต่งด้วยภาพวาดแนวแอบสแตรกต์โทนสีเขียวก็รู้สึกสนใจขึ้นมา ส่วนจ้าวไป่เฟิงนั่งคุยอยู่กับหลิงตงเปียนระหว่างที่พราวเพตราเดินสำรวจรอบๆ ห้อง จนกระทั่งมาหยุดตรงชั้นวางภาพถ่ายครอบครัว
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นหลิงตงเปียนยืนโอบไหล่เด็กสาวหน้าตาสะสวย และคนในภาพก็มีความคล้ายคลึงกับภาพถ่ายเพียงใบเดียวที
