“งั้นผมลาเลยนะครับอาหมอ”
หลิงตงเปียนพยักหน้าตอนที่จ้าวไป่เฟิงโค้งศีรษะน้อยๆ ให้เขา มาเฟียหนุ่มเดินออกมาจากห้องตรวจ หลวนซานกับลูกน้องอีกจำนวนหนึ่งยื่นรออยู่ตรงนั้น
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมครับ”
“อืม”
จ้าวไป่เฟิงครางรับคำถามของหลวนซานในลำคอ มาเฟียหนุ่มก้าวเท้าออกไปพร้อมกับลูกน้องของเขาที่ก้าวตามไปไม่ห่างคอยดูแลความปลอดภัยให้คนเป็นนาย
“พราวไม่มาซะหลายวัน น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ของผมกลายเป็นของไร้ประโยชน์ไปเลย”
“ไร้ประโยชน์ที่ไหนกันอาฮ่าว น้าก็ช่วยกินอยู่ทุกวัน แบบนี้ยังเรียกว่าไร้ประโยชน์ได้อีกงั้นเหรอ” ฟ่านซ่งเอ่ยขึ้นตอนที่เขายกน้ำเต้าหู้ขึ้นดื่ม เขามองไปที่จางซีฮ่าวที่กำลังส่งยิ้มแหยให้พราวเพตรา “แล้วอีกอย่าง คนท้องน่ะนะกินปาท่องโก๋ไม่ค่อยดีเท่าไรหรอก ของทอดของมันดีซะทีไหน แต่ถ้าอาฮ่าวอยากซื้อมา น้าเองก็ไม่ขัดศรัทธาหรอก เดี๋ยวจะช่วยจัดการให้เอง”
“พี่ซ่งก็ทำแบบนั้นทุกวันอยู่แล้วนี่” ฟ่า
