3.3
1005 คำ
ฟังคำอธิบายจากนายแพทย์ความกังวลใจของพราวเพตราก็ยิ่งอัดแน่น นายแพทย์มองหญิงสาวอย่างนึกเห็นใจ แต่เขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้ไปมากกว่าให้คำแนะนำ
“ถ้าคุณไม่สบายใจ หมอจะเก็บตัวอย่างเลือดกับปัสสาวะไปตรวจอีกครั้ง แต่ที่หมออยากจะบอกกับคุณก็คือสิ่งไหนที่ได้เกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นย่อมดีเสมอ โดยเฉพาะสิ่งมหัศจรรย์ที่อยู่ในท้องของคุณ”
พราวเพตราก้มหน้าลง มือเรียวข้างหนึ่งแตะที่หน้าท้องของตนเบาๆ ดวงตากลมโตมีน้ำใสขังคลอ หากแต่ครู่ต่อมารอยยิ้มก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนดวงหน้าเนียนใส ประกายตาแห่งความตื้นตันใจพาดผ่านนัยน์ตาดำขลับแม้ว่าความลำบากใจจะฉายชัดอยู่บนใบหน้าอยู่หลายส่วนก็ตาม
“ขอบคุณนะคะหมอ ขอบคุณที่ปลอบใจ คำพูดของหมอช่วยพราวได้เยอะเลยค่ะ”
“ยินดีครับ” นายแพทย์ยิ้มบางๆ “แล้วคุณยังอยากตรวจเลือดกับปัสสาวะอีกครั้งไหม”
“ไม่แล้วค่ะ” พราวเพตราบอกด้วยเสียงที่แจ่มใสมากขึ้น “แล้วพราวสามารถฝากครรภ์ได้เลยหรือเปล่าคะ”
“ได้เลยครับ สามารถฝากครรภ์ได้ตั้งแต่รู้ว่าตั้งครรภ์ ถ้างั้นเดี๋ยวหมอจะจัดยาบำรุงไปให้กับยาแก้อาเจียนเผื่อเอาไว้นะครับ และจะมีคู่มือสำหรับฝากครรภ์และการดูแลตัวเองของหญิงตั้งครรภ์ คุณลองไปศึกษาดูก่อน หากมีปัญหาอะไรสามารถโทร.มาสอบถามได้เลยนะครับ ช่วงนี้หมอจะนัดทุกหนึ่งเดือน หากอายุครรภ์เพิ่มขึ้นการนัดจะถี่ขึ้นหน่อย ตอนนี้มีอะไรจะถามหมอไหมครับ”
“ยังไม่มีค่ะ”
พราวเพตราส่ายหน้าปฏิเสธเพราะยังนึกคำถามไม่ออก ซึ่งนายแพทย์ก็เข้าใจได้เพราะว่าคุณแม่มือใหม่อาจจะยังตั้งตัวไม่ทันเลยไม่รู้จะถามอะไร คงต้องใช้เวลาสักระยะถึงจะปรับตัวได้
“งั้นไม่เป็นไรครับ อย่างที่หมอบอก ไว้มีปัญหาโทร.มาได้นะครับ หมอจะให้เบอร์โทร.ติดไปด้วย”
“ขอบคุณค่ะหมอ”
นายแพทย์ยิ้มก่อนจะก้มขยุกขยิกเขียนใบสั่งยาแล้วยื่นมันให้พราวเพตรา ก่อนที่พยาบาลจะส่งสมุดบันทึกการฝากครรภ์ให้เธอเป็นลำดับต่อมา
“ไปรับยาได้เลยนะครับ เจอกันเดือนหน้า”
“ขอบคุณค่ะหมอ ขอบคุณค่ะคุณพยาบาล”
พราวเพตราลุกขึ้นค้อมศีรษะให้ทั้งนายแพทย์และพยาบาล ในขณะที่อีกฝ่ายก็ค้อมศีรษะให้เธอเช่นกัน หญิงสาวเดินออกจากห้องตรวจตรงดิ่งไปที่แผนกจ่ายยา
ระหว่างที่พราวเพตราเดินไปที่แผนกจ่ายยาซึ่งอยู่ชั้นหนึ่ง จ้าวไป่เฟิงกับหลวนซานและบอดี้การ์ดอีกราวๆ ห้าคนก็เดินสวนไป หากแต่ทั้งคู่ต่างไม่ทันเห็นกันเพราะมีคนอื่นเดินสวนทางกันไปมา ก่อนที่จ้าวไป่เฟิงจะเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับลูกน้องของเขา ในขณะที่พราวเพตราเดินไปยื่นใบสั่งยาอย่างพอดิบพอดี หญิงสาวหมุนตัวเดินมานั่งรอที่ม้านั่งตรงหน้าห้องยา ระหว่างที่ลิฟต์โดยสารของจ้าวไป่เฟิงกับลูกน้องกำลังเคลื่อนขึ้นสู่ชั้นเก้าของโรงพยาบาล ซึ่งเป็นชั้นสำหรับผู้ป่วยวีไอพี
จ้าวอี้เฟินชะเง้อคอมองที่ประตูร้านคาเฟ่อยู่บ่อยครั้งราวกับว่าหญิงสาวรอคอยการมาของใครสักคน โต๊ะที่หญิงสาวนั่งมีกาแฟเย็นหนึ่งแก้วกับขนมหวานอีกหนึ่งจานที่พร่องไปเพียงครึ่งเดียว ครู่ต่อมารอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาวเมื่อบานประตูถูกดึงออกพร้อมร่างของจางซีฮ่าวที่แบกถุงน้ำแข็งเข้ามา
“เอาน้ำแข็งมาส่งครับ”
จางซีฮ่าวบอกกับพนักงานในร้าน ก่อนที่เขาจะเดินตรงไปที่ถังเก็บน้ำแข็ง จัดการถ่ายน้ำแข็งจากกระสอบลงถังอย่างคล่องแคล่วเพราะคุ้นเคยเป็นอย่างดี ก่อนที่เขาจะเดินไปรับเงินค่าน้ำแข็งกับพนักงาน
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ครับผม”
จางซีฮ่าวรับคำก่อนจะเดินออกไปจากร้านโดยทุกอิริยาบถของเขาอยู่ในสายจตาของจ้าวอี้เฟินตลอดเวลา หญิงสาวมีท่าทางเขินอายแม้ว่าจางซีฮ่าวจะออกไปจากร้านแล้ว
เพียงเท่านั้นจ้าวอี้เฟินก็สามารถจัดการกับขนมรสชาติแสนอร่อยตรงหน้าต่ออย่างอารมณ์ดีได้ กว่าสองสัปดาห์แล้วที่เธอได้เจอกับจางซีฮ่าว แต่หญิงสาวไม่กล้าเข้าไปทักทาย หากจะให้เรียกว่ารักแรกพบก็ไม่ผิดอะไร จ้าวอี้เฟินคิดว่าจะแอบมองอีกฝ่ายไปอีกสักระยะหนึ่ง จนกว่าจะใจกล้าพอที่จะเข้าไปทักทายอีกฝ่ายได้อย่างไม่เขินอาย
ระหว่างที่ตักขนมใส่ปากอย่างอารมณ์ดี เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่หน้าประตูก็ดังขึ้น นั่นหมายความว่ามีคนกำลังเข้ามาในร้าน จ้าวอี้เฟินหันมองทางประตูอย่างไม่ตั้งใจ เรียกว่าเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของร่างกายก็ไม่น่าจะผิดอะไร ทว่าดวงตาของหญิงสาวต้องเบิกกว้างเมื่อคนที่เข้ามาใหม่คือพราวเพตรา
“พราว”
จ้าวอี้เฟินขยับปากเรียกอีกฝ่ายออกไปอย่างเผลอตัว ช้อนตักขนมถูกปล่อยตกลงในจาน หญิงสาวยังจับจ้องสายตาอยู่ที่พราวเพตรา จนกระทั่งอีกฝ่ายถือถาดที่มีน้ำสีชมพูซึ่งจ้าวอี้เฟินเดาว่าน่าจะเป็นนมเย็นกับแพนเค้กชิ้นเล็กวางอยู่บนนั้นออกมาจากหน้าเคาน์เตอร์ร้าน พราวเพตราสอดส่ายสายตาหาที่นั่ง ชั่วเสี้ยวนาทีต่อมากลายเป็นพราวเพตราที่ต้องตกอยู่ในอาการตื่นตกใจ เมื่อหันมาเห็นจ้าวอี้เฟินกำลังจ้องมาที่ตนตาเขม็ง
“คุณอี้เฟิน”
- ผู้เขียน
