EP.5 พบเจอ...ก็จุกเลย!
1433 คำ
เวลา 20.30น.
"แม่ต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดเป็นอาทิตย์เลย ไลลาก็ให้บัวบานช่วยฟื้นความทรงจำนะ พยายามนึกให้ออกว่าลูกเก็บกุญแจล็อกไดอารี่เอาไว้ที่ไหน เพราะลูกจดทุกอย่างไว้ในนั้นหมด" แม่พูดทิ้งท้ายก่อนจะออกเดินทาง
“ค่ะ หนูจะพยายามนึกให้ออก”
ฉันรับคำไปทั้งที่รู้ว่ายังไงก็นึกอะไรไม่ออกหรอก นอกจากที่เก็บถุงยางแล้วนึกอย่างอื่นไม่ออกจริงๆ เวรละทีนี้เอาไงดี
"คุณหนูคิดดีๆ สิคะว่าเอาไปไว้ไหน เราหาจนทั่วห้องแล้วไม่เจอเลย" บัวบานหันมาถามอีกรอบ
“อืมมม” หรือจะนอกห้องวะ ไม่น่าใช่นะ
“ว่าแต่คุณหนูทำไมเปิดไฟนอนทุกคืนเลยคะ ปกติจะแพ้แสง” บัวบานถามอย่างสงสัย
“ห้ามปิดเลยนะพี่บัวบาน หนูกลัว” ฉันรีบพูดทันที
“ค่ะๆ แต่คุณหนูคิดไม่ออกจริงๆ เหรอคะ?”
“ไม่อะ เฮ้ออ” ฉันดึงหมีบนหัวเตียงมากอด ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
"ฮึ๊ย อะไรเเข็งๆ ในตัวหมี?" ฉันเลิกคิ้วขณะจับย้ำๆ ดูอีกรอบ
เอ๊ะ! รูปร่างแบบนี้มัน...กุญแจนี่!
กลายเป็นว่าดอกรักเจอกุญแจไดอารี่ของไลลาในตุ๊กตาหมีซะงั้น
บัวบานรู้ดีว่าไลลาหวงไดอารี่ของเธอมากแค่ไหน เธอจึงออกไปนอกห้อง ทิ้งให้สาวน้อยนั่งทบทวนความทรงจำโดยการอ่านไดอารี่ที่บันทึกไว้คนเดียว
ฟึบ ไลลาเปิดไดอารี่อ่านทีละหน้าช้าๆ
"โอ้โห ชีวิตหรือหนังดราม่า โดนทั้งเตะก้านคอ ทั้งดึงผม ทั้งเอาน้ำสาด ประตูหนีบนิ้ว แถมหัวโขกเสา อีสัสมึงมีชีวิตรอดมาได้ไงตั้ง 18 ปีเนี่ย แล้วไม่สู้กลับด้วยนะ" ไลลาขมวดคิ้วขณะอ่านไดอารี่เจ้าของร่าง
อ่านไปอ่านมาฉันถึงกับน้ำตาร่วง สารพัดปัญหาที่เข้ามามันหนักหนามาก ถึงขนาดที่ผู้หญิงใจเเข็งอย่างฉันต้องสะเทือนใจ ทำเอาฉันไม่แปลกใจเลยที่เธอจะเลือกโดดน้ำตาย
เวลา 02.30น.
"เอาล่ะ ถึงหน้าผู้ชายจะหล่ออยู่...แต่ก็ดูกวนตีนมาก ชื่อคิงส์ พี่คิงส์เหรอ? หนูแอบมองพี่ทุกวัน เวลาพี่ชู้ตบาสเสื้อพี่ก็ปลิวไปตามเเรงกระโดดมีเสน่ห์มาก" ไลลาพึมพำขณะอ่านไดอารี่
“มึงก็แอบคันนะกูว่า! แอบมองซิกเเพคผู้ชายด้วย มึงเหงาแหละอีเด็กไลลากูดูออก ฮ่าๆ”
ดอกรักอ่านไอดารี่เพลินยันเช้ากว่าจะจบเล่ม ตอนนี้เธอรับรู้สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นและพร้อมจะเป็นไลลาตัวจริงเสียที
ก๊อกๆ เสียงเคาะห้อง
"ตื่นได้แล้วนะคะ คุณหนูไลลา นี่ก็ 10 โมงเช้าเเล้ว"
“อืออ ขออีกแป๊บดิคะ” ไลลาที่เพิ่งล้มตัวลงนอนไม่นานร้องโอดครวญ
“ตื่นเถอะค่ะ อาทิตย์หน้ามีรายงานตัวเข้าแล้วมหาลัยนะคะ เดี๋ยวจะตื่นไม่ทันเอา” บัวบานย้ำ
พึก ไลลาเด้งตัวลุกขึ้นทันที
"มหาลัย?" เธอพูดทวนอย่างตกใจ
ไลลาเข้าเรียนมหาลัยชื่อดังเอกชนเพราะคิงส์เรียนอยู่ที่นั่น มหาลัยนี้ก็เหมือนมหาลัยทั่วๆ ไป แต่ไม่ต้องสอบเข้าแค่มีเงินจ่ายค่าเทอมและเลือกคณะที่เรียนเท่านั้น
"หน้าตาก็ใสๆ แต่ไม่เคยเเต่งหน้าเลย หุ่นก็ดีถ้าฟิตอีกนิดคือสวย เอาวะ กูจะเป็นไลลา 2020 เอง" ดอกรักในร่างไลลาพึมพำ
ดอกรักออกกำลังกายและดูแลรูปร่างหน้าตาของเธอเป็นประจำในตอนอยู่ซ่อง เธอจึงพลิกโฉมสาวน้อยจืดชืดให้สวยเช้งวับได้อย่างง่ายดายเช่นกัน
มหาลัย Ss เอกชนชื่อดัง
ตึกคณะวิจิตรศิลป์
"ค่อยยังชัว ใส่คอนเเทคเลนส์ เเต่งหน้าสวยๆ แจ่มๆ ไปเลย มีแต่ผู้มอง อิอิ" ไลลาเดินเชิดหน้าเข้าคณะตามใบที่เธออ่าน
มุมหนึ่ง
"เฮ้ยๆ ไอ้คิงส์นั่นใช่เด็กก้มหน้าที่ชอบมาเฝ้ามองมึงเปล่าวะ ทำไม...สวยขึ้นขนาดนั้น" เสียงผู้ชายคนหนึ่งสะกิดคิงส์ให้หันไปมองไลลา
“สวยเหรอ? ดูแรดๆ มากกว่า ไปแดกยาผิดซองมาเปล่าไม่รู้” คิงส์ออกความเห็นขณะจ้องไลลา ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนในกลุ่มต่อ
“ไอ้เอส ไอ้ตี๋ สรุปคืนนี้จัดไหม? ดาวศิลปะ กูนัดไว้เผื่อพวกมึงสองตัวด้วย”
“เอาดิ ช่วงนี้เหงา! ส่วนไอ้ตี๋ไม่น่าถาม ฉายาตี๋หิดไม่ได้มาเพราะโชคช่วยนะ ฮ่าๆ” เอสหัวเราะ
“พวกมึงก็ติดร่องเหมือนกูแหละ ไอ้สัส” ตี๋เบ้ปาก
“มึงจะผวนทำเหี้ยไร!” คิงส์ด่าทำเอาเอสหัวเราะลั่น
เวลา19.00น. ด้านล่างตึกวิจิตรศิลป์
"กว่าจะเดินขอลายเซ็นอาจาย์ครบ กูจะบ้าตายเสือกเรียนวาดรูปอีก กูยังวาดหมาเป็นตัวเหี้ยอยู่เลย ฮ่าๆ อุ๊ย! ลืมล้างคอลแทคเลนส์ ต้องเอาออกมาล้างกับหยอดน้ำตาเทียมถ้าเคืองตา กูอ่านมาจำได้" ไลลาพูดทวนกับตัวเอง
เธอถอดคอนเเทคเลนส์วางไว้เพราะต้องหยิบน้ำตาเทียมมาล้างก่อน แต่ตอนนั้นเอง
ฟิ๊วว ลมพัดมาอย่างแรง
ไลลาหยิบเตรียมหยิบคอนเเทคเลนส์มาล้าง แต่ต้องสะดุ้งเพราะคอนแทคเลนส์หล่นหายจากแรงลม
"ฉิบหาย ไปไหนวะ!"
เคว้ง ตุบ ไลลาคลำหาจนของบนโต๊ะร่วงลงพื้นเป็นแถบๆ เพราะเธอมองไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย ต้องมานั่งงมๆ คลำๆ หา เเถมตอนนี้ก็เริ่มอีก ความซวยคูณสอง
"ทำบ้าไรไม่กลับบ้าน" ใครบางคนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน
“หาคอนเเทคเลนส์ค่ะ น่าจะปลิวเเถวๆ แถวใต้โต๊ะ” ไลลาตอบกลับ
“สายตาสั้นขนาดนี้เลยเหรอ มึงงมมั่วไปหมด แล้วที่มึงจับตอนนี้อะ ขาเก้าอี้!” ชายหนุ่มตะคอกอย่างหงุดหงิด
“อ๋อ ค่ะ...ขอบคุณ”
หมับ เธอคว้าขาโต๊ะจับเต็มแรง
อึกก
กึกๆ หมึบๆ ไลลายังคลำหาขาโต๊ะ
"อะ เจอละขาโต๊ะ ต้องหล่นแถวๆ นี้เเน่" ไลลาพูดเบาๆ
“มึง...” ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่ว
“คุณก็ช่วยหาหน่อยสิคะ ไร้น้ำใจ!” ไลลาบ่นอย่างอดไม่ได้ก่อนจะจับขาโต๊ะลูบขึ้นลง
เธอจับขาโต๊ะไว้แน่น ส่วนอีกมือก็กวาดลูบๆ ไปที่ใต้โต๊ะเพื่อหาคอนเเทคเลนส์
"โอ๊ยย อึกก" เสียงผู้ชายตรงหน้าสะดุ้งเฮือก ร้องโวยลั่น
“จะตะโกนทำไมตกใจหมด!” ไลลาขมวดคิ้ว
“กูจุก...ที่มึงนั่งจับแล้วกระแทกอะ ไม่ใช่ขาโต๊ะ..” ชายหนุ่มพูดเสียงสั่นเครือ
“ก็นี่ไงขาโต๊ะ แข็งๆ แน่นๆ!” ไลลาบีบอีกรอบก่อนจะเถียงกลับ
“อีสัส...ท่อนลำกู !”
“เชี่ยยย” ไลลาสะดุ้งรีบผละมือออก
“แล้วดอกแรกคว้าไข่กูด้วย อีเหี้ย โอ๊ยยย” ชายหนุ่มงอตัว หน้าเขียวคล้ำ
"ใครจะไปรู้โคตรเเข็งเลยนึกว่าขาโต๊ะ"
เคว้ง เพล้ง
ไลลาแก้ตัวขณะถอยหนีจนไปชนข้าวของด้านหลังร่วงแตก
"โอ๊ยยย มึงจะมีชีวิตรอดไหมวันนี้ ชนใส่เเจกันตั้งโชว์อีกเด็กบ้า!" ชายหนุ่มพูดอย่างหงุดหงิด
“ใครเด็กบ้า! นายนั่นแหละ หน๊อยย อายุเท่านี้ปากดีนักนะ” ไลลาชี้หน้าด่าอย่างไม่เกรงกลัว
“กูอยู่ทางนี้ !” ชายหนุ่มกลอกตาพูดขณะมองไลลาสบถด่าเสาไฟ สุดท้ายก็ทนไม่ไหว เลยลากไลลาขึ้นรถเพื่อไปส่งที่บ้าน
บนรถ
“มึงรอนี่เลยนะ สายตาสั้นเท่าไหร่กูจะไปซื้อให้รำคาญเกินทนไหวละ” อีกฝ่ายพูดอย่างหงุดหงิด
สิ้นเสียงเขาก็รีบลงรถเข้าร้านขายเเว่นเพื่อซื้อคอนเเทคเลนส์อันใหม่ให้เธอทันที
"อะ! ดีจัง มองเห็นแล้ว เหมือนคนตาบอดเลยอะเมื่อกี้ ฮ่าๆ" ไลลาหัวเราะก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายเพื่อจะขอบคุณ
"คิงส์...." เธอถึงกับช็อกเพราะจำเขาได้จากบันทึกไดอารี่
“เออ นึกว่าแดกยาผิดซอง แต่งตัวก็แปลกแถมแต่งหน้าอีก แล้วไม่เดินก้มหน้าเหมือนแต่ก่อนด้วย รู้ไหมตั้งแต่มึงตามเฝ้ากูมาหลายปีเนี่ย ยังไม่เคยเห็นตาดำมึงสักครั้ง แม่งเดินมองแต่พื้นตลอด” คิงส์พูดขณะจ้องหน้าไลลา ยอมรับว่าตัวเองค่อนข้างประหลาดใจ เวลาผ่านไปไม่กี่เดือน แต่เด็กนี่เปลี่ยนไปเหมือนคนละคนเลยทีเดียว
- ผู้เขียน
