ตอนที่รู้ว่านิดามีแฟน หัวใจของติณภพเหมือนแตกเป็นเสี่ยงเศษ คิดภาพจานคริสตัลราคาแพงหล่นจากชั้นวางของแล้วแตกกระจายออกไปทุกทิศทุกทาง
ความรู้สึกในวันนั้นเหมือนจุกแน่นอยู่ในอกยังไม่จางหาย คิดขึ้นมาเมื่อไหร่ก็เหมือนแผลเก่าถูกสะกิด
ไม่น่าเชื่อว่าความรู้สึกเจ็บปวดขนาดนั้นจะเกิดขึ้นได้จากภายในทั้งที่ร่างกายไม่มีบาดแผล
ติณภพกอดนิดาแน่นเข้า ได้กลิ่นหอมอ่อนจางจากร่างกายเธอ มือใหญ่ไล้ไปตามเรียวแขนนุ่มละมุน ผิวเธอขาวอมชมพู นุ่มลื่นไปทั้งตัวเหมือนกำมะหยี่ กลิ่นจากผิวนิดาเหมือนกลิ่นดอกไม้อ่อน ๆ ผสานความสดชื่นของน้ำค้างยามเช้า ได้นอนกอด สูดดมกลิ่นหอม ไล้มือไปตามผิวนุ่มเต่งตึง ขนาดยังไม่ได้หลอมรวมกายใจกับคนตัวเล็ก แต่ความรู้สึกที่ได้อยู่ใกล้แบบลมหายใจประสานบนเตียงเดียวกัน
ติณภพรู้สึกสุขจนล้นอก แม้สุขแค่ไหนก็ยังหนีความจริงไม่ได้อยู่ดี
นิดามีแฟนแล้ว
ภาพทรงจำฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง
“อาติณขา อาติณ นิดาทำท่า
