“มะ..ไม่เอานะคะ”
“ถ้างั้นก็กลับ!”
“เขาทำอะไรกันแล้วเอาเสื้อไปคลุมหัวอีโสภาทำไม” ไข่เจียวพูดตกใจชะเง้อมอง
“ในนี้มันเสียงดังเลนต้องคุยแบบแนบชิดไง” กันต์ออกความเห็น
“หูก็มีกระซิบสิค่ะ”
“ก็มันไม่อยากกระซิบไง!”
“ไม่ใช่แล้ว..”
ตึก ตึก ~
“กูจะไปส่งโสภาเองมึงไปส่งไข่เจียวด้วยนะ” ผมลากแขนโสภาที่หน้ามุ่ยมาสั่งไอ้กันต์ก่อนจะพามันกลับ
“เอ้า! อะไรเนี่ย” ไข่เจียวขมวดคิ้ว
“แดกเหล้ากับกูก่อนเดี๋ยวกูจ่ายเอง”
“ก็ได้ค่ะเซ็งอีโสภาชวนหนูมาชิ่งกลับไปก่อนอดดูผู้บ่าว”
“กูนี่ไงผู้บ่าว”
“เฮ้อออออ.. หึ๊ย”
“อีสัส!ถอนหายใจยาวใส่ขนาดนี้มึงด่าพ่อกูเถอะ ฮ่าๆ”
ตึกเก่าย่านยากูซ่า
“พี่มาเฟียหนูเจ็บนะคะ”
แขนเล็กของโสภาถูกดึงลากจนแดง มาเฟียหงุดหงิดขีดสุด
“มึงทำตัวเองนะ!ชุดมึงนี่จ่ายเงินครบหรือเปล่าทำไมมันสั้นมันขาดครึ่งฉิบหายตัวเล็กกว่าชุดหมาอีก”
“เชอะ ยุ่งไรด้วย”
แกร๊ก~
มาเฟียรีบเปิดประตูห้องแต่ต้องชะงั
