บทที่ 29
เริ่มไขว้เขว
“เขาอาจจะทำไปเพราะ...ความสงสาร”
[ก็อาจจะมีส่วน แต่ถ้ามองลงไปให้ลึกกว่านั้น มันหมายความว่าเขาไม่เคยดูถูกฐานะหรือสิ่งที่แกเป็นเลยต่างหาก] คนในจอพูดพร้อมสบตาเพื่อนอย่างจริงจัง [เพราะถ้าเขาแค่สงสารแกจริง ๆ แล้วเขาก็รวยขนาดนั้นให้เงินแกเฉย ๆ ไม่ง่ายกว่าเหรอ ไม่จำเป็นต้องมาลำบากอดหลับอดนอนเพื่อกำไรไม่กี่ร้อยต่อวัน]
“...”
[ที่ฉันพูดแบบนี้ ไม่ได้หมายความว่าอยากให้แกคบกับเขาขนาดนั้นหรอกนะ เรื่องนี้ก็แล้วแต่แกจะตัดสินใจเลย ยังไงฉันก็อยู่ข้างแกอยู่แล้ว แต่ฉันแค่อยากให้แกลองคิดอีกมุม คนเรามันก็มีทั้งดีและไม่ดีนั่นแหละ อยู่ที่ว่าด้านไหนมันมีน้ำหนักมากกว่ากัน]
จรัสรักเงียบและลองคิดตามที่เพื่อนบอก ทว่าคิดไปได้ยังไม่ทันไร เสียงรองเท้าที่ดังเป็นจังหวะคุ้นเคยก็กระชากเธอให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน หญิงสาวหยุดสิ่งที่กำลังทำ ล้างมือและคว้าโทรศัพท์ที่ยังไม่วางสาย เดินออกไปหาลูกน้อยซึ
