เลิกแล้วต่อกัน
1183 คำ
บทที่ 7
เลิกแล้วต่อกัน
“เกรซ…มาได้แล้ว เร็วๆ เข้า เดี๋ยวเข้าเรียนสาย” วิเวียนร้องเรียกเพื่อนสาว
“มีไรป่าว”
“ช่วงนี้รู้สึกเหมือนมีคนคอยแอบมอง” เกรซพูดพลางเหลียวหลัง
“ไหนไหน เดินไปดูกัน” วิเวียนจะเดินกลับไปดูตามสไตล์สาวห้าวผู้ไม่กลัวใคร
“ไม่วิเวียน…เกรซน่าจะคิดไปเองไปเรียนกันเถอะ”
สองสาวเดินเข้าไปในห้องเรียนกวดวิชา
“อะไรกันเนี่ย! ซื้อมาทำไมเยอะแยะ” พิมทัก
“ก็คนมันหิวนี้”
วิเวียนพูดพลางเคี้ยวลูกชิ้นไปด้วย สาวเจ้าเนื้อผู้เป็นเหมือนหัวหน้าแก๊ง ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าหาเรื่องเธอ เพื่อนๆ เลยมอบตำแหน่งหัวหน้าแก๊งให้ไปโดยปริยาย
“แล้วเรื่องที่พิมชวนทุกคนไปค้างที่บ้าน ว่าไง” พิมเอ่ย
“ชั้นยังจำครั้งที่แล้วไม่เคยลืม” วิเวียนทำหน้าสยอง
“เสาร์ อาทิตย์ พี่เรย์เค้าไม่อยู่บ้าน”
“ครั้งที่แล้วแกก็บอกว่าเขาไม่กลับบ้านเร็ว” วิเวียนค้อน
“นะ นะ”
“ทำไมพิมไม่มาค้างบ้านเราหล่ะ” เกรซถาม
“ก็พิมต้องคอยดูแลเจ้าโคเช” แมวของเธอนั่นเอง
“พ่อเกรซก็แพ้ขนแมวจะให้เราเอาไปด้วยได้ไง”
“ยังไงพิมก็จะนอนที่บ้านใช่ไหมหล่ะ” เกรซถามกลับ พิมพยักหน้าขอความเห็นใจ
“ขอคิดดูก่อนละกัน” เกรซบอก
ทั้งสามเรียนพิเศษอย่างตั้งอกตั้งใจจนเลิก วิเวียนหิวจนไส้จะขาด ส่วนเกรซก็เริ่มน้ำตาลตก พิมเลยต้องลากเพื่อนสาวทั้งสองไปที่ร้านชานมไข่มุกเจ้าประจำ
“เกรซรอให้ถึงวันจันทร์กะพุธเพื่อจะมากินเจ้าเนี่ยเลยนะ” เธอดูดชาไข่มุกเข้าไป หลับตาพริ้มทำหน้าเหมือนขึ้นสวรรค์ เด็กสาวทั้งสองพากันหัวเราะกับท่าทีของเธอ
“พิมใช่ป่ะ”
ทั้งสามรีบหันขวับไปตามเสียง
“………”
“พี่พอสไงคะ เพื่อนพี่เรย์” พอสตีเนียน พิมที่เจอผ่านๆ ครั้งสองครั้ง แน่นอนว่าจำไม่ได้
“คะ”
บังเอิญจัง พี่มาทานข้าวกับเพื่อนแถวนี้พอดี เฮ้ย กินขาไข่มุกกันเหรอ เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
“ไม่ต้องค่ะ” พวกเธอพูดขึ้นพร้อมกัน
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องสาวเรย์ก็เหมือนน้องสาวของพี่”
ชายหนุ่มหล่อตี๋ ร่างสูง พูดพร้อมยิ้มโปรยเสน่ห์ให้สาวๆ เขาไม่เคยพลาดเรื่องทำนองนี้ เจอแบบนี้ต้องกรี๊ดทุกราย แต่ทว่ายัยเด็กอ้วนนั่นกับขำขัน พอสหน้าเจื่อนเล็กน้อย แต่ก็ปั้นหน้าสู้ต่อ
“พี่ชื่อพอสนะ น้องชื่ออะไรกันบ้างคะ”
“อ๋อ นี่ วิเวียนแล้วก็เกรซค่ะ” พิมแนะนำพลางชี้ไปที่เพื่อนทั้งสอง
“เกรซอ๋อ…ชื่อน่ารักเหมือนคนเลย” เขาจ้องไปที่เกรซแล้วยิ้มตาหยีน่ารัก
“นี่นามบัตรพี่นะคะ ปรึกษาได้ทุกเรื่อง”
ยังไม่ทันที่เกรซจะยื่นมือออกมา มืออวบๆ ก็ดึงมันไปจากเขา
“พัสวิทย์ หยาง” วิเวียนอ่านดังๆ แล้วเลิกคิ้ว
“ไม่ใช่คนไทยเหรอ”
“อ๋อพ่อพี่เป็นคนฮ่องกง เป็นเจ้าของกาสิโนที่นั่นค่ะ พี่เป็นลูกครึ่ง”
“สมัยนี้เค้ายังมีนามบัตรอีกเหรอ แปลกจริง”
ยัยเด็กบ้านี่ ยุ่งไม่เข้าเรื่องพอสคิด พลางตอบปัดๆ
“พี่เอาไว้ติดต่อธุรกิจน่ะ”
“อ่ออออ อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณที่เลี้ยงนะคะ แต่ไม่เป็นไร”
“ไปกันเถอะพวกเรา” วิเวียนวางเงินไว้ที่เคาน์เตอร์หน้าร้านก่อนเดินนำเพื่อนๆ ออกไป
“ไปแล้วนะพี่พอส ขอบคุณนะคะ” พิมพูดก่อนจะวิ่งตามหลังเพื่อนๆ ไป
พอสเดินหน้าเซ็งมาขึ้นรถยุโรปที่มีเทมป์เป็นคนขับ
“ยัยเด็กอ้วน วิวงวิเวียงอะไรนั่นกันท่าน่าดู” เขาพูดอย่างหงุดหงิด ยิ่งนึกถึงตอนถูกหัวเราะเยาะแล้วน่าโมโหชะมัด
ทั้งสองฟังพอสบ่นอย่างเงียบเชียบ ทั้งเรย์และเทมป์เห็นความเคลื่อนไหวทั้งหมดจากในรถ
“ยัยน้องเกรซอะไรนั่น สวยน่ารักชะมัด ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งสวย ยังไม่เคยเจอใครตาสวยขนาดนี้มาก่อน”
“แต่กูไม่มีโอกาสเลยว่ะ มึงต้องหาโอกาสให้กูใกล้ชิดน้องเกรซโดยไม่มียัยเด็กอ้วนนั่นคอยขัดขวาง”
เรย์นิ่งเงียบ สวยน่ารักเหรอ ตรงไหน ยัยเด็กนั่นกวนประสาทจะตาย เขายังจำมือเล็กๆ อุ่นๆ ที่บังอาจตบหน้าเขาได้ดี
“เรย์ ทำแบบนี้มันดีจะเหรอ ดูไม่สมเป็นพวกมึงเลย” เทมป์เอ่ยกับชายหนุ่มร่างสูง
เรย์ต้องการให้พอสไปจีบเกรซ หลอกให้เธอรักแล้วหักอกแลกกับรถมอไซค์ฮาร์เล่ย์ เดวิสัน
เขาอยากเห็นเธอเสียใจ
“ยังน้อยไปกับสิ่งที่เธอทำ” เรย์สวน
“แล้วมึงจะเอาไหม” เขาถามพอส
“จ้าเอาอยู่แล้ว เด็กนั่นน่าจีบจะตาย หาโอกาสให้กูแล้วกัน”
พอสบอก
………………………………………
“คุณเรย์… มาทานข้าวเช้าด้วยกันไหมคะ” เสียงแพรร้องเรียกลูกเลี้ยง ขณะที่ชายหนุ่มเดินลงมาจากห้องนอน
“มีของโปรดคุณเรย์ด้วยนะคะ” แพรเชื้อเชิญ
'ทำมาเป็นรู้ดี' เรย์อยากจะสวนออกมาแต่ทว่าวันนี้ชายหนุ่มไม่อยากมีเรื่อง เป้าหมายที่ใหญ่กว่านั้นรอเขาอยู่
แล้วสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เรย์เดินมาร่วมโต๊ะ ป้าดาดีใจมากกุลีกุจอเข้าไปตักข้าวให้เจ้านายหนุ่ม
“ทานเยอะๆ นะคะคุณหนู” เธอพูดทั้งรอยยิ้ม
“เห็นผลการเรียนของเรย์แล้วนะ ไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังเลย” ปกรณ์เอ่ยชมลูกชาย
“แล้วอยากได้อะไรเป็นของรางวัลไหม”
“ไม่ต้องการอะไร… ถึงต้องการพ่อก็คงให้ไม่ได้” เขาพูดเสียงเรียบ ปกรณ์ทำเป็นไม่ใส่ใจกับคำพูดของลูกชาย
เรย์นั่งกอดอกไขว่ห้าง มองไปที่เด็กสาวด้านหน้า
“นี่เธอ…วันนั้นที่พวกเธอทำมันเกินไปรู้ไหม”
“....................................” ทุกคนเงียบไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะมาไม้ไหน
“แต่ชั้นจะให้อภัยพวกเธอ เลิกแล้วต่อกัน”
ทุกคนแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่า
“เลิกแล้วต่อกัน” จะออกมาจากปากชายหนุ่ม
“เย็นวันเสาร์ชั้นจะจัดปาร์ตี้ยกโทษให้พวกเธอ”
พิมนิ่งไปสักพัก….ชื่อปาร์ตี้อะไรแปลกพิลึก เพื่อนของเธอไม่มีวันมาแน่นอน
“เพื่อนของพิมคงไม่มาค่ะ ไม่ใช่ไม่อยากคืนดีนะคะ แต่ว่า…พวกเราต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ แล้วก็…ไม่ชอบปาร์ตี้กลางคืนด้วยค่ะ มันง่วง” เด็กสาวตอบอย่างเกรงใจ
“อะไรกัน เรื่องมากจริง” เรย์ทำท่าทางไม่พอใจ
“แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นเลี้ยงไอติมน่าจะได้ค่ะ” พิมเสนอ
“ก็ดีนะพ่อว่า สาวๆ ก็คงชอบกินไอติมมากกว่า จัดงานก็ต้องตามใจแขกบ้าง” พ่อพูดอย่างสบายอารมณ์
เรย์ ถอนหายใจ ชายหนุ่มในร้านไอศกรีมเนี่ยนะ
“วันเสาร์บ่ายโมง ไปเจอที่ร้านไอติมถัดจากที่เรียนพิเศษของเธอ”
“พี่เรย์รู้ด้วยเหรอคะ ว่าพวกเราเรียนพิเศษที่ไหน”
“............................” ไม่มีคำอธิบายใดใด
หมดธุระแล้ว ชายหนุ่มลุกออกไปโดยไม่แตะอาหารแม้แต่คำเดียว
---------------------------------------------
P.S. I love you
- ผู้เขียน
