ปาฏิหาริย์ร้ายนายคู่หมั้น

ปาฏิหาริย์ร้ายนายคู่หมั้น10 อารมย์เหนื่อยใจ

วันต่อมา...

วันนี้เป็นวันหยุดของเธอครั้งแรกเธอว่าจะมาตั้งแต่เมื่อวานหลังจากเลิกคลาสเรียน แต่พอจะกลับฝนดันตกเธอเลยมาวันนี้แทน เธอเรียนติดต่อกันมาหลายวันพอหยุดเลยตัดสินใจกลับมาบ้านเพื่อมาหาพ่อของตัวเองหลังจากที่ไม่ได้พบท่านเป็นเวลานาน เธอเดินเข้ามาในรั้วบ้านเห็นรถตู้สีดำจอดเรียงรายกันประมาณสี่คันแต่กลับไม่พบใครเลย "รถใครกันนะ ลุงยุทธคะป้านิ่มมีใครอยู่ไหมคะ" เธอตะโกนเรียกเสียงไม่ดังมากแต่ไม่มีใครตอบเธอเลย

เพล้งงงง...

เสียงเหมือนอะไรหล่นลงบนพื้นอยู่บริเวณชั้นสองบ้านของเธอเลยรีบวิ่งขึ้นไปดูว่ามันเสียงอะไร

"อย่าเอาไปนะ หยุดเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ"

"ป้าอย่ามายุ่งได้ไหมผมกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอยู่"

"แต่พวกคุณจะมารื้อเอาของสำคัญแบบนี้ไม่ได้"

"อะไรที่ขายได้เจ้านายของผมบอกว่าเอาไปให้หมด ถ้าไม่อยากถูกยึดของก็ไปบอกเจ้านายป้าว่าให้หาเงินมาใช้หนี้เจ้านายผมด้วย"

"ป้านิ่มให้เขายึดเอาไปเถอะ"

"แต่คุณท่านคะ"

"อยากได้อะไรก็เอาไป"เธอยืนฟังและมองพ่อตัวเองคุยกับใครก็ไม่รู้ พอท่านพูดเสร็จก็เดินออกมาจากห้องแต่เท้าท่านชะงักทันทีหลังจากที่เห็นเธอยืนอยู่หน้าประตูห้อง "อันวา"

"คุณพ่อ"

"ออกไปก่อน ไปอยู่ในห้องนะพ่อขอเคลียร์ธุระตรงนี้ก่อนเดี๋ยวพ่อจะไปอธิบายให้หนูฟัง"

"ค่ะ"

เธอทำได้แค่เก็บความสงสัยไว้กำลังเดินออกมาได้ไม่ไกล ได้ยินเสียงลูกน้องเจ้าหนี้ของพ่อพูดขึ้น

"ลูกสาวของคุณก็หน้าตาดีใช้ได้นะไม่สนใจเอาไปขัดดอกเจ้านายของผม"เธอยืนฟังแบบแอบๆเพราะกลัวคนในห้องจะเห็นเธอ

"อย่ามาพูดแบบนี้กับผม คนอย่างผมไม่เคยขายลูกกิน"

"แล้วคุณจะเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้เจ้านายผมเพราะบริษัทคุณก็ก็ขายหุ้นไปหมดแล้วส่วนบ้านหลังนี้ก็เหลือแค่เขามายึด ทรัพย์สมบัติคุณไม่เหลือสักอย่างแถมยังเป็นหนี้เจ้านายของผมอีกหนึ่งร้อยล้าน" พ่อเธอเป็นหนี้ร้อยล้านเลยเหรอเนี่ย

"หุบปากของคุณไปซะ ผมมีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้เจ้านายคุณแน่ เพียงแค่ขอเวลาช่วงนี้ผมยังไม่มี"

"งั้นก็รีบหาแล้วกันอย่าลืมนะสัญญาของเราเหลืออีกแค่สองเดือนเงินหนึ่งร้อยล้านจะต้องถึงมือเจ้านายผมไม่อย่างนั้นลูกสาวของคุณจะต้องไปเป็นตัวขัดดอกเจ้านายผมก่อน"

"ผมขอต่อเวลาอีกสามเดือนได้ไหม"

"คงจะไม่ได้"

"ทำไมจะไม่ได้คุณไม่ไว้ใจผม"

"ถ้าให้ตอบตามความจริงก็คงเป็นแบบนั้นแหละ"

"งั้นผมจะรีบหามาให้แล้วกัน แต่ขออย่างเดียวอย่ายุ่งกับลูกสาวของผม"

"ถ้าคุณสามารถเอาเงินมาให้เจ้านายผมภายในเวลาที่กำหนด คงจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่นอน ผมขอตัวก่อน"

เมื่อมีคนกำลังเดินออกมาจากห้อง เธอก็รีบเดินกลับเข้าห้องของตัวเองทันที

พอเปิดเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบเดินไปนั่งที่ปลายเตียงด้วยอารมย์เหนื่อยใจ

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูหน้าห้องของเธอดังขึ้นหลังจากที่เธอเข้ามาในห้องได้ประมาณครึ่งชั่วโมง เธอลุกขึ้นเดินเพื่อไปเปิดประตู

แอดดดด

เธอเปิดประตูออกมาเพราะว่าเป็นพ่อของตัวเองที่ยืนหน้าตาเคร่งเครียดอยู่หน้าห้อง

"คุณพ่อเข้ามาก่อนสิคะ"พ่อของเธอก็เดินเข้ามานั่งอยู่ที่ปลายเตียงส่วนเธอก็เดินไปนั่งอยู่ด้านข้างท่าน

"ลูกได้ยินที่คนพวกนั้นพูดแล้วใช่ไหม"

"ทำไมคุณพ่อทำแบบนี้คะ ไหนคุณพ่อสัญญากับอันแล้วไงว่าจะไม่กลับไปเล่นอีก"

"พ่อขอโทษพ่อก็แค่เหนื่อยๆอยากไปหาอะไรเล่นเพื่อผ่อนคลาย แรกๆมันก็ได้แต่นานไปมันเริ่มเสียพ่อก็ยิ่งอยากได้กลับคืนมาก็เลยเล่นไปเยอะหน่อย"

"อันถามจริงๆนะคะตอนนี้คุณพ่อเป็นหนี้อยู่ที่เท่าไหร่"

"พ่อ"

"ตอบมาเถอะค่ะอันอยากรับรู้เรื่องของคุณพ่อบ้าง ไม่ใช่แต่ปิดบังหนู"

"ประมาณร้อยห้าสิบล้าน"

"อะไรนะอันฟังไม่ผิดใช่ไหมร้อยห้าสิบล้าน ทำไมคุณพ่อเป็นหนี้เยอะแบบนี้คะ"

"พ่อกู้มาใช้จ่ายภายในบริษัทเผื่อวันนึงจะได้กำไรเอาไปใช้หนี้เขากลับคืน แต่มันกลับไม่เคยได้กำไรเลยมีแต่ขาดทุนลงเรื่อยๆพอกู้เข้าหลายครั้งทบต้นทบดอกมันก็เลยเยอะ"

"แล้วแบบนี้เราจะเอาเงินที่ไหนไปใช้เขาหรือว่าคุณพ่อจะขายบ้านหลังนี้ก็ได้นะแล้วคุณพ่อก็ไปอยู่กับอันที่คอนโด"

"บ้านหลังนี้ขายไม่ได้เพราะมันรอเวลาเขามายึด เพราะพ่อเอาบ้านไปค้ำประกันธนาคารไว้ ธนาคารเลยยึดไปขายแล้วก็มีคนมาซื้อเรียบร้อยแล้ว เจ้าของใหม่ให้เวลาเราย้ายของออกภายในเดือนหน้านี้"

"งั้นอันจะขายคอนโดที่คุณแม่ซื้อให้แล้วเราไปซื้อบ้านหลังเล็กถูกๆอยู่นะคะ"

"พ่อทำให้ลูกต้องลำบาก"

"ไม่เป็นไรค่ะ คอนโดอันถ้าขายก็ประมาณสามสิบล้าน อันมีเงินเก็บอยู่บ้างหลังจากที่คุณพ่อคุณแม่โอนให้แต่ละเดือนก็ประมาณห้าล้าน รวมๆแล้วประมาณสามสิบห้าล้านคุณพ่อก็เอาไปใช้หนี้เขาก่อนนะที่เหลือเราก็รีบหาแล้วไปใช้หนี้เขาให้จบๆ"

"พ่อขอโทษ"

"คุณพ่อไม่ต้องขอโทษอันนะคะ แต่อันขออย่างเดียวคุณพ่อต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่กลับไปเล่นการพนันอีกคุณพ่อทำให้อ่านได้ไหมคะ"

"พ่อสัญญา"พ่อของเธอกอดเธอเอาไว้แน่นส่วนเธอก็กอดตอบท่าน "ทำไมก่อนจะกลับมาไม่โทรบอกพ่อก่อน"

"ก็อันไม่ได้กลับบ้านมานานเลยคิดถึงพอถึงวันหยุดก็เลยกลับมาค่ะ"

"หิวไหมพ่อจะให้ป้าน้อมทำอาหารไว้ให้"

"ไม่ค่ะอันทานมากับยัยดาแล้ว"

"งั้นพ่อก็ขอตัวก่อน พักผ่อนเยอะๆนะลูกอย่าคิดมาก"

"คำนี้อันต้องเป็นคนบอกคุณพ่อมากกว่าค่ะ คุณพ่อต้องพักผ่อนเยอะๆอย่าคิดเรื่องเงินมาก"

"พ่อไปก่อนนะ"

"ค่ะ"

พอพ่อเธอเดินออกไปเธอก็ต้องมานั่งคิดหนักเพราะเธอจะช่วยท่านหาเงินยังไงดี พอคิดไปคิดมาเธอก็นึกคำพูดของดารินที่บอกว่ามีพี่ที่เป็นดีไซเนอร์ต้องการนางแบบไปถ่ายแบบชุดเสื้อผ้าให้ เธอก็เลยจัดการโทรหาดารินทันที เธอรอสายไม่นานดารินก็กดรับสาย

(ว่ายังไงจ๊ะเพื่อนรัก)

"เราขอโทษนะที่โทรมารบกวนพอดีว่าเราจะถามถึงเรื่องที่ดาเคยบอกเราเกี่ยวกับการถ่ายแบบ"

(ทำไมเหรอ)

"พอดีว่าเราสนใจอยากไปถ่าย"

(จริงดิ)

"เราพูดจริงๆนะ"

(งั้นก็ดีเลยฉันกำลังหานางแบบให้พี่เขาอยู่ เดี๋ยวจะถามลิตากับฟ้าใสด้วยว่าสนใจไหม)

"งั้นแค่นี้นะเราไม่รบกวนแล้ว"

(อย่าเพิ่งวางใกล้สอบแล้วว่างๆมาติวให้ฉันหน่อยสิ)

"แล้วดาว่างวันไหนล่ะ"

(วันไหนก็ได้ที่อันสะดวกเราได้หมด)

"งั้นเดี๋ยวเรานัดอีกทีนะ"

(ได้)

พอเธอวางสายจากดารินเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายเพื่อให้ร่างกายสดชื่น