ตอนที่ 4 เป็นกำลังใจให้เพื่อน
1532 คำ
เสียงเล็กพูดขึ้น เชอรีนยิ้มแห้งๆออกมาเพราะไม่ต้องการให้บรรยากาศดูเศร้าจนเกินไป ยังไงเพื่อนของเธอก็คงไม่โกรธเธอหรอกมั้งถ้ารู้ว่าตัวเธอนั้นต้องเจอกับอะไรมาบ้าง
“หา~ ว่าไงนะ ทำไมล่ะหรือว่าจะเป็นเรื่องผู้หญิง” ฉันเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าเพื่อนสนิทได้เลิกรากับ ‘เวหา’ เพื่อนผู้ชายห้อง 2 แล้ว เชอรีนพยักหน้าเมื่อเพื่อนของเธอเดาถูก ยัยไอรีนนี่เดาเก่งเสียเหลือเกิน
“อือ เขามีคนอื่น”
“ว่าแล้วเชียวว่าคงต้องทะเลาะกันแต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นเลิกรากันแบบนี้” เพียวยังคงตกใจไปกับสิ่งที่เชอรีนพึ่งจะพูดออกไป ก็นะ..พวกเธอยังตั้งตัวไม่ได้และเชอรีนเองก็คงเช่นกัน แต่ยังไงก็ต้องเข้มแข็งเอาไว้
เชอรีนเลือกที่จะพูดต่อไปเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอต่างก็เงียบไปทั้งคู่…
“เราเข้าไปเห็นเขากำลังมีอะไรกับแฟนเก่าแล้วหลังจากนั้นยัยผู้หญิงนั่นก็ยังส่งคลิปลับของพวกเขาส่งมาให้เราดู หึ~” หลังจากหัวเราะจบหยดน้ำตาก็ไหลออกมา นี่เธอเปราะบางขึ้นขั้นพูดหรือคิดถึงเขาไม่ได้เลยเหรอนี่ พูดหรือนึกถึงทีไรน้ำตาไหลทุกที
“….” ไอรีนกับเพียวต่างก็เลือกที่จะเงียบ
“ฮึก~ พวกแกบอกฉันทีว่าฉันทำผิดอะไรทำไมเขาถึงได้..” เชอรีนมองไปยังเพียวกับไอรีนด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา เธอร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่แคร์สายตาใคร ในตอนนี้เธอเจ็บ เจ็บจนจุกรู้สึกอ่อนไหวเหลือเกิน
“แกไม่ผิดอะไรเลยแต่ไอ้เวหามันเหี้ย!!” ไอรีนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดใบหน้าให้เพื่อน ปากก็พูดด่าทอไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นที่มันบังอาจทำเชอรีนร้องไห้เสียใจ ใจนึกอยากเอาเรื่องคอยดูเถอะ เจอมันเมื่อไหร่แม่งจะด่าให้อายเลย ไอ้เวหา!! บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำเพื่อนเธอเสียใจ
“หยุด! เลิกร้องไห้ได้แล้ว อย่าไปเสียน้ำตาให้กับมัน เลิกกันไปก็ดี พอขึ้นมหาลัยไปพวกเราจะได้ไปสนุกสุดเหวี่ยงด้วยกันไง โสดเหมือนฉันไงสวยๆไปด้วยกัน” ไอรีนปลอบใจเพื่อนเธอคิดคำพูดต่างๆนาๆ ไม่มีแฟนมันก็ดีนะเที่ยวได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาห้ามหรือว่าอะไร
ฮึก~
“เราแค่อยากระบายน่ะ พอทำใจได้บ้างแล้ว ไม่เห็นเหรอตาบวมขนาดนี้ร้องทั้งคืนค่ะ!!” เชอรีนเช็ดน้ำตาเธอรู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว เธอเพียงแค่อยากระบายเท่านั้น แต่พอพูดถึงเขาก็ทำให้มีน้ำตาขึ้นมาก็เท่านั้น
“เห็นแหละแค่ไม่อยากทัก ต่อไปร้องไห้ให้กับพระเอกซีรี่ย์อย่างเดียวก็พอ ไอ้พวกผู้ชายหน้าหมาพวกนั้นอย่าไปเสียน้ำตาให้กับมัน เออ..แล้วจะเอายังไงต่อไป” ไอรีนลูบหลังปลอนโยนเพื่อนสนิทพลางถามถึงยังอนาคตของพวกเรา
“เราอยากคุยกับพวกแกเรื่องเรียนต่อพอดี” เชอรีนเช็ดน้ำตาแล้วพูดไปถึงเรื่องการเรียนต่อของพวกเรา เพียวตาโตแอบคิดเองเออเองว่าเชอรีนอาจจะอยากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเพราะช้ำรักเลยอยากจะหนีไปไกลๆ
“ทำไม..หรือว่าแกจะไปเรียนเมืองนอกเลย” คำพูดของเพียวทำเอาเชอรีนส่ายหน้าหัวเราะอย่างชอบใจ นี่เพื่อนเธอคิดไปไกลขนาดนี้เชียวเหรอ
“หึ~ บ้าไม่ใช่อย่างนั้น เราแค่อยากจะบอกว่าเราจะเข้ามหาลัย AU นะ พวกแกว่าไงอยากไปเข้าที่นั่นกับเราหรือเปล่า” เชอรีนถามความสมัครใจของเพื่อนทั้งสอง ไอรีนน่ะเธอรู้ว่ายังไงก็คงตามเธอแต่ติดที่ยัยเพียวนี่น่ะสิไม่รู้เธอจะว่าอย่างไรแล้วไหนจะมาร์ชแฟนหนุ่มของเธออีก
“พวกฉันจะไปว่าไงได้ก็ต้องตามแกไปอยู่แล้ว แกไปไหนพวกฉันไปด้วย” เพียวยิ้มกว้างไม่ว่าอย่างไรเธอขอเลือกเพื่อนสนิทไว้ก่อน ไม่ว่ายัยเชอรีนจะไปเข้าต่อที่มหาลัยไหน เธอก็จะขอตามไปเรียนที่นั่นด้วยเช่นกัน
“แล้วมาร์ชล่ะจะไม่ว่าอะไรเหรอ” เชอรีนทำสีหน้าลำบากใจเมื่อเพื่อนรักเลือกเธอแล้วแบบนี้แฟนของยัยนี่ล่ะจะไม่ว่าอะไรเอาเหรอ รายนั้นยิ่งเป็นเพื่อนสนิทของเวหาอยู่ด้วย
“เรื่องนั้นไว้ฉันคุยกับเขาเอง” เพียวบีบมือให้กำลังใจเชอรีน เรื่องนี้เธอจะเป็นฝ่ายคุยกับมาร์ชเอง
“พวกเราจะเป็นสาวแซ่บที่สวยที่สุดในมหาลัยนั้น” ไอรีนที่เห็นเชอรีนยังคงทำหน้าลำบากใจอยู่จึงได้แกล้งพูดจาขบขันขึ้นเพื่อต้องการทำให้เชอรีนได้รู้สึกดีขึ้น
“ขอบใจมากนะ รักพวกแกที่สุดเลย~” ทั้งสามกอดกันกลมเกลียวท่ามกลางสายตาของเด็กนักเรียนในโรงเรียนที่ต่างก็คงงงว่าพวกเธอมากอดอะไรกันในโรงอาหารแบบนี้
และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปจนมาถึงวันที่เปิดรับสมัครของมหาวิทยาลัย AU
ไอรีนและเพื่อนต่างก็นัดกันเอาไว้ที่หน้ามหาลัยโดยที่ตอนนี้ฉันไอรีน ยัยเพียวและมาร์ชได้มาถึงยังหน้ามหาลัยเป็นที่เรียบร้อยจะเหลือก็แต่ยัยเชอรีนคนเดียวและเพียงไม่นานรถยนต์คันหรูของเชอรีนก็ได้ขับมาจอดริมถนนพร้อมกับยัยนั่นที่เปิดประตูแล้วก้าวเท้าเดินลงมาจากรถ
“หวัดดีมาร์ช หวัดดีพวกแก รอเรานานไหม” เชอรีนส่งยิ้มหวานทักทายมายังพวกเราทั้ง3คนที่ยืนกันอยู่ มาร์ชที่เห็นแบบนั้นจึงตอบกลับอย่างมีมารยาท
“หวัดดีเชอรีน~” เขา เพียวและไอรีนต่างก็พึ่งมายืนรอเชอรีนอยู่ตรงนี้ยังไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ เพียวที่เห็นสีหน้าของเชอรีนที่ดูเป็นกังวลเธอจึงรีบตอบกลับเพื่อนไปเช่นกันเพราะกลัวว่ายัยนั่นอาจจะคิดมาก
“รอไม่นานหรอก นี่พวกฉันก็พึ่งมาถึงกัน”
“งั้นพวกเรารีบเดินเข้าไปข้างในกันดีกว่า มาร์ช~ ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่ยอมมาเข้าที่นี่” เชอรีนพยักหน้าอย่างเข้าใจในเมื่อเธอไม่ได้มาสายมากนักงั้นก็รีบพากันเดินเข้าไปข้างในมหาวิทยาลัยจะดีกว่า จะได้ไม่เป็นการเสียเวลาอีกต่อไปและในระหว่างที่เดินกันอยู่นั้นเชอรีนก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณไปยังแฟนหนุ่มของเพียวที่เขายอมเลือกที่จะมาเข้าเรียนต่อยังมหาลัยเดียวกับพวกเธอ
“เรื่องนั้นไม่ต้องขอบคุณเราหรอก เพียวไปไหนเราไปด้วยเสมอ” ชายหนุ่มผู้แสนดีจับมือแฟนสาวพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ถ้าให้เลือกระหว่างเพื่อนกับแฟนยังไงเขาก็ต้องเลือก ‘แฟน’ ของตัวเองอยู่แล้ว
“แล้วไม่ได้ทะเลาะอะไรกับเพื่อนใช่ไหม” เชอรีนที่เห็นทั้งคู่ทำหวานใส่กันก็พลอยมีความสุขไปกับเพื่อนด้วย ถ้างั้นก่อนที่จะเลือกมาสมัครเรียนกับพวกเธอแบบนี้ เขาก็คงต้องผ่านการพูดคุยกับกลุ่มเพื่อนสนิทมาก่อนอย่างนั้นใช่ไหม
พวกเขาได้ทะเลาะกันหรือเปล่า...
“ไม่หรอก ไอ้พวกนั้นมันมีเหตุผล พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ว่ายังไงก็สามารถเจอกันได้ตลอดอยู่แล้ว เชอรีนวางใจได้เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกับเพื่อน” เธอฟังแล้วค่อยโล่งใจต่อไปก็เหลือแค่ลืมช่วงเวลาที่ได้ผ่านไปแล้ว ลืมให้หมดว่ารักครั้งแรกของเธอลงเอยเช่นไร เชอรีนฉีกยิ้มอีกครั้งฟังแล้วรู้สึกดีเป็นอย่างมาก เธอเลือกที่จะชวนแฟนเพื่อนพูดคุยต่อเพราะยังไงต่อไปในอนาคตพวกเราคงต้องเป็นกลุ่มแก๊งเดียวกันอย่างแน่นอน
“งั้นก็ดีแล้ว แล้วนี่มาร์ชสมัครคณะไหนเหรอ”
“มาร์ชเลือกวิศวะ กลุ่มเพื่อนมาร์ชก็เช่นกัน”
“งั้นเหรอก็ดีแล้วแหละ งั้นพวกเราไปยื่นใบสมัครก่อนนะ คณะวิศวะไปทางนั้น~” เชอรีนยิ้มหน้าเจือนเธอถามมาร์ชคนเดียวนะไม่ได้ถามไปถึงกลุ่มเพื่อนของเขาสักหน่อย เธอชี้มือไปทางตึกด้านซ้ายของตัวเองเพื่อเป็นการบอกเขาว่าตึกคณะวิศวะอยู่ทางด้านนั้น มาร์คมองไปตามมือของเชอรีนก่อนที่จะหันมาส่งยิ้มตาใสบอกแฟนสาว
“งั้นมาร์ชไปก่อนนะ ถ้าเสร็จไวเดี๋ยวมาร์ชมารอที่คณะเพียวนะ”
- ผู้เขียน
