ลิขิตฟ้ามนตราแห่งรัก

เป็นแฟนกันนะ...1

“คุณภูผารู้มั้ยคะว่าคำว่าเด็กเส้นมันโชว์อยู่กลางหน้าขวัญแล้วค่ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงเครียด เมื่อได้ยินคำที่หญิงสาวเปรียบเทียบทำให้ชายหนุ่มหัวเราะร่วนด้วยความขบขัน

“เลิกสนใจแล้วลุกไปกินข้าวกับผมเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง” ภูผาฉุดหญิงสาวให้ลุกขึ้นทันที ทำให้พิชชาต้องลุกตามชายหนุ่มอย่างขัดไม่ได้

ร่างบางเดินตามร่างสูงไปด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งเขาทำอย่างนี้ ก็ยิ่งตอกย้ำคำว่าเด็กเส้นของเธอ หญิงสาวไม่มีอะไรขัดเขาได้เลย และยิ่งยายของเธอถือหางเขาอยู่ด้วย ยิ่งทำให้พิชชารู้สึกว่าเขาน่าจะเกิดเป็นหลานของยายเธอมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ และนอกเหนือจากการบังคับให้เธอไปรับประทานอาหารกับเขาแล้ว เขายังคอยรับส่งเธอทุกวัน นั่นทำให้หญิงสาวไม่อาจจะขัดเขาได้ เพราะเขาอ้างว่าบ้านเธอและเขาอยู่ใกล้กัน และเขาก็ต้องไปรับประทานอาหารฝีมือยายพิมทุกวัน ทำให้หญิงสาวไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พิชชาก็ทำงานที่บริษัทของภูผาได้หกเดือนแล้ว ความผูกพันระว่างคนสองคนได้ถือกำเนิดขึ้นมา โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัว มีเพียงยายพิมเท่านั้นที่เริ่มมองออก และรู้สึกสมหวังที่หลานสาวของนางกำลังจะได้ผู้ชายที่ดีอย่างภูผามาคอยดูแล ตอนนี้นางก็สามารถตายตาหลับได้แล้ว ถ้าหลานสาวสุดที่รักของนางได้ลงเอยกับผู้ชายดีๆ อย่างเช่นภูผา

“วันนี้เราแวะที่ห้างก่อนดีมั้ย ของในตู้เย็นยายหมดหลายอย่างเลย” ภูผากล่าวด้วยความใส่ใจ เพราะเขามารับประทานอาหารที่บ้านก็จริง แต่เขาก็ให้เงินยายพิมเดือนละหนึ่งหมื่นบาทเป็นค่าอาหารที่เขารับประทาน ซึ่งยายพิมไม่อยากรับ แต่เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย ยายพิมจึงรับเงินของภูผาไว้

“รู้ได้ยังไงคะ” พิชชาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม อคติที่มีต่อเขามันหายไปตามกาลเวลาที่เริ่มนานขึ้นเรื่อยๆ เปลี่ยนเป็นความรู้สึกอบอุ่นที่มีเขามาอยู่เคียงใกล้เธอ

“นี่ใครครับ ผมภูผาหลานยายพิมนะ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยความภูมิใจ

“ถามจริงคุณไม่คิดจะกลับไปทานอาหารที่บ้านบ้างเลยเหรอ” พิชชาเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะถ้าเขาไม่มีนัดทานอาหารกับลูกค้า เขาก็จะมารับประทานอาหารเย็นที่บ้านเธอตลอด

“ที่ไหนที่ผมมีความสุข ผมก็อยากอยู่ที่นั่นแหล่ะ บางทีบ้านใหญ่ที่คุณเห็นมันอาจจะไม่เคยมีความสุขปรากฏอยู่ในบ้านหลังนั้นเลยก็ได้” ภูผาเอ่ยเสียงเครียด เขาไม่อยากจะนึกถึงเรื่องที่บ้าน แค่กลับไปนอนที่นั่นก็คงพอแล้ว เขาไม่เคยเห็นความสุขจากผู้เป็นมารดามานานแล้ว เพราะท่านเอาแต่ตามบิดาของเขาที่มีบ้านเล็กบ้านน้อยเป็นว่าเล่น เขาจึงเลือกที่จะอยู่กับบ้านเล็กเท่ารังหนูของหญิงสาว แต่เปี่ยมล้นไปดวยความสุข

“มีอะไรบอกขวัญได้นะ ขวัญพร้อมฟัง” หญิงสาวเอ่ยจริงจัง เธอแค่รู้สึกเห็นใจชายหนุ่ม เธอไม่รู้ว่าเขาต้องเจออะไรมาบ้าง เธออยากจะช่วยเป็นที่ระบายให้กับเขา เพราะที่ผ่านมาเขาทำให้ครอบครัวเธอมีความสุขเป็นอย่างมาก ถ้าหากวันนั้นคนที่ขับรถชนเธอไม่ใช่เขา เธอก็ไม่รู้เลยว่าป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไร