ลิขิตฟ้ามนตราแห่งรัก

หลานเขย

“กลับมาแล้วครับยาย” เสียงของชายหนุ่มดังเข้าไปถึงในครัวที่ยายพิมกำลังปรุงอาหารด้วยความตั้งใจอยู่

“กลับมาแล้วเหรอหลานชายหลานสาวของยาย” นางพิมกล่าวออกมาเสียงสดใส ในขณะที่ภูผาก็เดินเข้าไปหายายพิมในครัว พร้อมทั้งช่วยเตรียมถ้วยจานด้วยความคุ้นเคย ราวกับว่าเขาไม่ใช่คนที่เติบโตมาในตระกูลเศรษฐีพันล้าน ซึ่งทั้งหมดก็เป็นภาพที่ชินตาเสียแล้วสำหรับสองยายหลาน

“เรียกผิดแล้วนะครับคุณยาย ต่อไปนี้ผมไม่ใช่หลานชายแล้วนะ ผมได้ตำแหน่งใหม่แล้ว” ภูผายิ้มให้ยายพิม

“หมายความว่ายังไง” ใบหน้าของยายพิมเต็มไปด้วยความสงสัย

“ก็ตำแหน่งว่าที่หลานเขยคุณยายไงครับ” ชายหนุ่มเฉลยพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

“นี่หมายความว่าทั้งคุณภูผาและก็ยายขวัญตกลงเป็นแฟนกันแล้วเหรอ” นางพิมเอ่ยด้วยความดีใจ ในที่สุดสิ่งที่นางหวังก็เกิดขึ้นจนได้

“ใช่ครับยาย ยายอย่าไปล้อขวัญนะ เดี๋ยวเขาโกรธผม” ภูผารีบกระซิบบอกก่อนที่พิชชาจะเข้ามาในห้องครัว

“แน่นอนอยู่แล้ว ยายขอแค่คุณภูผาจริงใจกับหลานสาวยายก็พอ ยายจะได้ตายตาหลับ” นางพิมน้ำตาคลอ ที่อย่างน้อยหากนางจากโลกนี้ไป จะยังมีคนดีๆ อย่างภูผาคอยดูแลหลานสาวนาง

“โถ่!! คุณยายยังไม่จากไปไหนหรอกครับ คุณยายต้องอยู่กับผมและขวัญไปอีกนาน” ชายหนุ่มปลอบโยนผู้สูงวัย

“ปากหวานอย่างนี้สิคะ ยายถึงได้รักมากกว่าหลานตัวเองอีก” พิชชาเดินเข้ามาขัดจังหวะทั้งคู่ด้วยความหมั่นไส้ชายหนุ่ม ที่ยังคอยเอาใจผู้เป็นยายเสมอต้นเสมอปลาย

“มีคุณยายคนเดียวผมก็ต้องเอาใจเป็นพิเศษอยู่แล้ว จริงมั้ยครับ” ภูผารีบถือจานออกไป ก่อนที่หญิงสาวจะแขวะเขาไปมากกว่านี้ ในขณะที่ยายพิมและพิชชาได้แต่มองหน้ากันและหลุดยิ้มออกมาทั้งคู่

“ยายดีใจนะที่คุณภูผาเขาชอบพอกับเอ็ง ยายจะได้หายห่วง” นางพิมกล่าวกับหลานสาว

“ก็ต้องดูกันยาวๆ ไปแหล่ะยาย คนรวยๆ แบบเขาสักวันอาจจะเบื่อก็ได้” พิชชากล่าวอย่างเจียมตัว

“เอาเถอะ เรื่องอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด เราไม่สามารถห้ามมันได้หรอก แค่วันนี้หลานของยายมีความสุขก็พอแล้ว เรารีบออกไปกันเถอะ ป่านนี้คุณภูผารอทานข้าวแล้ว” นางพิมถือสำรับเดินตามหลานสาวออกไป