รักที่เป็นม่านหมอก

ตอนที่ 11 รักหรือผูกพัน

“กูพาช่อมาทานข้าว มึงนั่นแหละเบส มากับใครวะ” เขตถามเพื่อนกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนักและติดตลก แต่ก็ยังคงมีด้วยความสงสัยเล็กน้อย

และเพราะแบบนั้น เบสเพื่อนของเขตจึงหันไปหาช่อแก้วโดยอัตโนมัติ ก่อนที่จะระบายยิ้มให้เธอเล็กน้อย ซึ่งมันก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนที่เธอคาดคิดไว้จริง ๆ

จู่ ๆ ช่อแก้วก็รู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาอย่างกะทันหัน ราวกับตัวเธอกำลังถูกคุกคามทางสายตาจากเพื่อนของแฟนหนุ่มอย่างไรอย่างนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สบายตัวเอาเสียเลย เธอพยายามจะหลบสายตาเขา แต่เขาก็ยังคงจ้องมองเธอไม่ลดละอยู่ดี

“…สะ สวัสดีค่ะ”

แม้เธอจะรู้สึกไม่ค่อยดีกับสายตาของเพื่อนเขตที่กำลังมองมาทางเธอ แต่ด้วยมารยาทที่พึงมีและถูกอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่เด็ก ช่อแก้วจึงต้องข่มความไม่สบายใจเหล่านั้นแล้วกล่าวทักทายอย่างเป็นธรรมชาติกลับไปให้อีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและแผ่วเบา

“สวัสดีครับ” เบสกล่าวทักทายกลับมา

ในนาทีเดียวกันนั้นเขาก็จ้องเธอแบบค้างสายตาเอาไว้ ดูเหมือนต้องการจะพินิจพิจารณาเกินกว่าจะมองในฐานะผู้หญิงของเพื่อน ทำเอาช่อแก้วต้องรีบหลุบสายตามองลงไปยังพื้นตรงหน้าเธอทันควัน เนื่องจากเธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาเหล่านั้นเป็นอย่างมากราวกับเธอเป็นแค่วัตถุสิ่งของที่กำลังถูกตีราคา

“เออ! ว่าแต่มึงเถอะ นัดสาวที่ไหนไว้วะ มีแฟนแล้วไม่บอกเพื่อนเหรอ ปกติมึงต้องเล่าให้กูฟังทุกเรื่องไม่ใช่หรือไง”

ก่อนที่ช่อแก้วจะรู้สึกอึดอัดมากกว่านี้ เสียงของเขตก็ดังขึ้นมาก่อน นั่นจึงทำให้เพื่อนของเขาต้องหันกลับไปหาเขคอีกหน ความรู้สึกอึดอัดที่ช่อแก้วมีอยู่ก็เริ่มคลายตัวลงทันทีที่สายตาเจ้าชู้นั้นเลือนหายไปจากเธอ

“อ๋อ ที่พวกกูเจอกันในแอปไง ว่างตรงกันพอดีก็เลยนัดเจอกันวันนี้ ไม่ได้บอกมึงเพราะกูเพิ่งคุยกับเขาไม่นานนี่แหละ” เบสตอบกลับมาตามปกติ

ขณะที่ช่อแก้วคิดได้ว่าเธอไม่มีเหตุผลที่ต้องยืนฟังบทสนทนาระหว่างเขตกับเพื่อนของเขาอีกต่อไป จึงเลือกที่จะเดินไปยืนรอแฟนหนุ่มที่รถของเขาแทน เธอพยักหน้าส่งสัญญาณให้เขตเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยให้เขตยืนคุยกับเพื่อนต่อตามอำเภอใจ เพราะเธอไม่มีความอยากรู้อยากเห็นอะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับเรื่องราวของคนอื่น

“เมื่อกี้ช่อเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเดินนำพี่มาไกลจัง ไม่รอกันเลย”

ไม่นานนัก พอเขตแยกย้ายกับเบสเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินตามมาหาเธอด้วยความเป็นห่วงและกังวลเล็กน้อย

“ก็…ไม่นะคะ” ช่อแก้วรีบส่ายหน้าปฏิเสธกลับไป

เธอเอียงคอมองแฟนหนุ่มด้วยสายตางุนงง ราวกับเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงได้ถามแบบนั้น และพยายามจะเก็บซ่อนความรู้สึกไม่สบายใจที่เพิ่งเกิดขึ้นเอาไว้ไม่ให้เขาเห็น เพราะไม่อยากให้เขาต้องมานั่งคิดมาก

“โอเค สงสัยพี่คงคิดมากไปเองแหละมั้ง” เขตที่สบตากับเธอก็ดูไม่ออกว่าเธอกำลังโกหกเขาอยู่ จากนั้นเขาก็ชวนให้ช่อแก้วขึ้นรถเพื่อที่เขาจะได้ไปส่งเธอที่คอนโดตามแผนเดิม

ตลอดทั้งการเดินทางของทั้งคู่ตั้งแต่ออกจากร้านอาหารจนกว่าจะถึงคอนโดนั้น ช่อแก้วก็เอาแต่มองออกไปข้างนอกหน้าต่างรถ ปล่อยความคิดของตัวเองล่องลอยไปเรื่อย เธอพยายามไม่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ภาพและสายตาของเบสก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ อย่างไม่อาจวางใจได้ และความสงสัยบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเธอตัดสินใจถามจากเขต

“พี่เขตคะ” ช่อแก้วเรียกโดยไม่หันไปมองหน้าเขา

“ว่าไงครับช่อ มีอะไรหรือเปล่า” เขตขานรับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พร้อมกับเหลือบมองเธอเล็กน้อยก่อนจะกลับไปสนใจถนนตรงหน้า

“พี่เขตกับพี่เบสรู้จักกันมานานหรือยังคะ” ช่อแก้วถามออกไปอย่างตรงไปตรงมา เธอต้องการคำตอบที่ชัดเจนเพื่อคลายความสงสัยในใจ

“หืม ทำไมจู่ ๆ ช่อถึงอยากรู้เรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า หรือไอ้เบสมันทำอะไรไม่ดีใส่” แทนที่เขตจะตอบคำถามของช่อแก้ว เขากลับเลือกที่จะย้อนถามเธอกลับแทน

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ช่อก็แค่อยากรู้น่ะค่ะ เพราะ…จะว่าไปแล้ว ช่อก็แทบไม่รู้จักเพื่อนของพี่เขตเลยสักคน ไม่ค่อยได้เจอหน้าใครเลยนอกจากพี่เบส ช่อก็เลยอยากรู้จักเพื่อนของพี่เขตบ้างเท่านั้นเองค่ะ” ช่อแก้วให้เหตุผล วินาทีเดียวกันเธอก็มองกลับเข้ามาในรถอีกครั้ง เมื่อเธอต้องการดูปฏิกิริยาของแฟนหนุ่ม เธอพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

“อ๋อ พี่กับเบสรู้จักกันตั้งแต่มัธยมต้นแล้วครับ เราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่มอหนึ่งเลยนะ จนถึงมหาวิทยาลัยก็ยังเรียนที่เดียวกันอีก เรียกว่าตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เลยก็ว่าได้ เพราะในบรรดากลุ่มของพี่ พี่กับไอ้เบสซี้กันที่สุดแล้ว เรียกว่ารู้ไส้รู้พุงกันหมดทุกเรื่องเลยดีกว่า ตั้งแต่เรื่องเรียน เรื่องผู้หญิง เรื่องเที่ยว เรื่องงาน มันไม่เคยปิดบังอะไรพี่เลย พี่ก็เลยแปลกใจไงที่มันนัดสาวมาที่นี่แล้วไม่บอก ไม่เล่าอะไรให้พี่ฟังเลยสักคำ ปกติมันต้องรายงานพี่ทุกฝีก้าวเลยนะช่อ” เขตบ่นเพื่อนอย่างขำ ๆ

เมื่อเขตร่ายยาวจนจบ ช่อแก้วก็พยักหน้ารับคำและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เธอเลือกที่จะเงียบไปและกำลังพิจารณาบางอย่างอยู่ในใจ ก่อนจะมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

ถ้าพี่เขตสนิทสนมกับพี่เบสขนาดนั้น แล้วมันจะเป็นไปได้เหรอที่ทั้งสองคนนี้จะมีนิสัยต่างกันสุดขั้วน่ะ?

เพื่อนสนิทก็ต้องมีอะไรเหมือนกันบ้างสิ?

คิดไปคิดมาช่อแก้วก็คิดถึงการที่เขตเน้นย้ำนิสัยของเบส โดยเฉพาะเรื่อง ‘นิสัยเจ้าชู้’ ที่เธอสัมผัสได้ด้วยตัวเองจากสายตาของเบสเมื่อครู่ มันทำให้เธอเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของเธอกับเขตเล็กน้อย และคำพูดที่ว่า ‘รู้ไส้รู้พุงกันหมดทุกเรื่อง’ ยิ่งทำให้เธอคิดหนัก

หรือว่าพี่เขตเองก็เป็นเหมือนพี่เบสแต่เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยล่ะ?

คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของช่อแก้วอย่างไม่หยุดหย่อน และแน่นอนว่าเธอไม่คิดจะพูดมันออกไปในตอนนี้ เพราะมันยังเป็นเพียงแค่ความคิดและความรู้สึกของเธอที่ยังไม่มีหลักฐานมายืนยันเท่านั้น

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่เขตที่อุตส่าห์มาช่วยที่ร้าน แล้วก็พาช่อมาทานข้าวเย็นร้านนี้ด้วย วันนี้ช่อสบายใจขึ้นเยอะเลยค่ะ”

หลังจากที่รถของเขตขับมาถึงคอนโดที่ช่อแก้วอาศัยอยู่ ซึ่งเป็นคอนโดของป๊าฟลอยด์ที่เธออยู่มาตั้งแต่อายุเก้าขวบ เธอก็เปิดประตูลงจากรถโดยไม่ลืมที่จะหันไปกล่าวขอบคุณแฟนหนุ่มเหมือนอย่างเคย

“ด้วยความยินดีครับช่อ พี่เต็มใจช่วยทุกอย่างอยู่แล้ว ขอแค่ช่อมีความสุขพี่ก็พอใจแล้วครับ ส่วนวันพรุ่งนี้...พี่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำงานที่บ้านเสร็จตอนไหน แต่ถ้าพี่เสร็จเร็ว เดี๋ยวพี่แวะเข้าไปช่วยที่ร้านนะ”

“ได้เลยค่ะ หรือไม่พี่เขตก็พักผ่อนอยู่ที่ห้องก็ได้นะคะ เพราะช่อกับน้องที่ร้านจัดการกันได้อยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ช่อไม่อยากให้พี่เขตต้องเหนื่อยเกินไปด้วย”

ช่อแก้วไม่อยากให้แฟนหนุ่มของเธอต้องแวะมาช่วยงานที่ร้าน จนมันกลายเป็นหนึ่งในหน้าที่ของเขาไปโดยปริยาย เธอรู้สึกเกรงใจเขาจริง ๆ และไม่อยากให้เขาหรือใครต้องมาลำบากเพราะเธอ

“โอเคครับ เข้าใจแล้ว งั้นราตรีสวัสดิ์ล่วงหน้านะครับช่อ ถ้าพี่กลับถึงห้องแล้ว เดี๋ยวพี่ส่งข้อความทิ้งไว้นะ” เขตพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ และพยายามโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอเล็กน้อย

พอถึงคราวที่ทั้งสองต้องร่ำลากันจริง ๆ แล้ว เขตก็กล่าวกับเธอเหมือนอย่างที่เขาชอบทำเป็นประจำ พลางยื่นมือมาสัมผัสที่ข้างแก้มของเธออย่างอ่อนโยน ราวกับชอบตรงบริเวณนี้มากเป็นพิเศษ ถึงจะเป็นสัมผัสที่ค่อนข้างคุ้นเคยแต่ก็ยังคงสร้างความรู้สึกเจื่อน ๆ ให้กับช่อแก้วอยู่เสมอ

ถึงแม้เขตจะพยายามสัมผัสเธออยู่บ่อยครั้ง และช่อแก้วก็พยายามจะไม่ปฏิเสธสัมผัสจากอีกฝ่ายเลยสักครั้ง แต่มันก็ยังไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เธอจะไม่มีอาการชะงักเพราะสัมผัสของเขา สัมผัสที่ควรจะทำให้ใจเต้นแรงกลับทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ช่อแก้วเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

หรือว่าเธอไม่ได้รักเขาอย่างที่ควรจะเป็น?

“ราตรีสวัสดิ์ล่วงหน้าเช่นกันค่ะพี่เขต ขับรถดี ๆ นะคะ”

ช่อแก้วตอบกลับไปพร้อมยิ้มหวานให้อีกฝ่าย จากนั้นเธอก็เปิดประตูลงจากรถแฟนหนุ่มแบบที่เธอไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองเขาอีกเลย และรีบเดินตรงไปยังลิฟต์ทันที เหมือนต้องการหลีกหนีอะไรบางอย่าง

หลังจากที่ช่อแก้วขึ้นมาถึงห้องพักของเธอแล้ว ก็ไม่พูดพร่ำอะไรทั้งนั้น พอล็อกประตูเสร็จเธอก็รีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เพราะอยากรีบล้างเนื้อล้างตัวให้สดชื่นแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนนุ่ม ๆ ของตัวเองแทบแย่ วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วจริง ๆ ทั้งเรื่องงาน เรื่องหมอกที่เพิ่งกลับมา และเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเขตที่เริ่มเกิดความสับสนอยู่ลึก ๆ ในใจ

ช่อแก้วเสียเวลาทำกิจวัตรของตัวเองไม่นานนัก พอเธออาบน้ำเสร็จเธอก็มานั่งเป่าผมจนแห้งสนิท และทาครีมบำรุงผิวต่ออีกราว ๆ สิบนาทีเห็นจะได้ จากนั้นเธอก็มาล้มตัวนอนบนเตียงนุ่ม ๆ พร้อมคว้าตุ๊กตาหมีสีสันสดใสอย่างแคร์แบร์สีม่วงตัวโปรด มากอดเหมือนทุกคืนด้วยความเคยชิน

สีของตุ๊กตาตัวนี้สื่อถึงการเริ่มต้นใหม่ ซึ่งหมอกเป็นคนซื้อให้เธอในวันที่เธอมาอยู่ที่นี่ เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่กับครอบครัวบุญธรรมของเธอ มันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่หมอกมอบให้เธอ ในวันที่เธอก้าวเข้ามาในบ้านของเขา เป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพและความผูกพันที่บริสุทธิ์จากใจจริง คำว่าเพื่อนกันตลอดไปจากน้ำเสียงของหมอกในวัยเด็กยังคงก้องอยู่ในหูของช่อแก้ว เธอหลับตาลงพลางนึกถึงสิ่งเหล่านั้นระหว่างเธอกับหมอกและเมฆในอดีต

“ตอนนั้น…ยังเด็กกันมากจริง ๆ เลย”

ไม่นานหลังจากนั้น เปลือกตาสีสวยก็ค่อย ๆ ปิดสนิทลงอย่างช้า ๆ ช่อแก้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกับความสับสนในใจที่ยังคงค้างคาอยู่

เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอรู้สึกกับเขตนั้นคือความรักจริง ๆ หรือเป็นเพียงความผูกพันจากการเป็นแฟนคนแรก และไม่รู้ว่าการที่มีหมอกกลับเข้ามาในชีวิตเธอแล้วจะเป็นอย่างไร ทำไมเขาถึงต้องดูหัวเสียที่รู้ว่าเธอมีแฟนแล้วไม่ยอมบอกเขาก่อนด้วย