“เหนื่อยไหมครับช่อ เดี๋ยวพี่ช่วย”
ขณะที่หมอกกำลังครุ่นคิดอยู่ เขตก็เอ่ยขึ้นพร้อมเดินไปโอบรอบเอวช่อแก้วเบา ๆ โดยอาศัยจังหวะที่่เธอกำลังก้มหยิบแก้วกาแฟใต้ชั้นวางของ ทำให้ช่อแก้วสะดุ้งโหยงและถอยห่างเขาทันทีตามสัญชาตญาณ
“อ๊ะ! มาเป็นไรค่ะ พี่เขตไปนั่งพักเถอะค่ะ” ช่อแก้วตอบพร้อมส่งยิ้มให้ แต่เขตก็ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ เธอและไม่ยอมไปไหน
ยิ่งต้องทนเห็นการกระทำน่ารังเกียจของเขตมากขึ้นเท่าไร หมอกก็ยิ่งกำมือแน่นอยู่ใต้โต๊ะมากเท่านั้น ความรู้สึกในใจเขามันเหมือนถูกบีบอัดจนหายใจไม่ออก แววตาคมเข้มของเขาเย็นชาลงเรื่อย ๆ เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นในใจ แต่ก็พยายามจะสะกดกลั้นเอาไว้ ไม่อยากให้ช่อแก้วต้องมารับรู้
วันนี้เองก็เป็นอีกวันที่หมอกพยายามจะเริ่มพูดเรื่องเขตให้ได้ แต่ช่อแก้วก็มักจะมีสายเรียกเข้า หรือมีลูกค้าเข้าร้านมาพอดี ทำให้บทสนทนาต้องหยุดชะงักลงไปเสมอ
“ช่อ มาคุยกับเราสักแป๊บหน
