ณ จวนสกุลจ้าว…
เมื่อมาถึงห้องโถงของจวน เสวี่ยอี้ก็ขอเวลาอยู่กันตามลำพังกับภรรยา หากครานี้เขาทำไม่สำเร็จอีกไม่นานนางจะกลายเป็นอดีต
หลันถิงนั่งมองสามีด้วยแววตาที่ต่างออกไปจากแต่ก่อน ใช่ว่านางเริ่มใจอ่อนให้เขา ทว่ามันเป็นเพราะถ้อยคำที่อีกฝ่ายกล่าวก่อนหน้านี้ต่างหาก ทุกคำพูดมันยังติดอยู่ในใจนาง
“ดื่มสิ นี่เป็นชาที่เจ้าชอบนะ” เสวี่ยอี้กล่าวพร้อมกับยื่นถ้วยที่เต็มไปด้วยกรุ่นไอหอมให้ภรรยาของตน ใบหน้าเขายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนในคราแรกที่ทั้งคู่เริ่มคบหากัน
“ข้าต้องการจดหมายหย่า ใต้เท้าช่วยเขียนให้ด้วย” หลันถิงไม่ได้แยแสถ้วยชาที่วางอยู่ข้างกายเลยสักนิด
“เกรงพี่จะใส่พิษลงไปให้เจ้าดื่มหรือถึงไม่ยอมแตะ” แววตาเขาหม่นลง “พี่ไม่มีทางทำร้ายเจ้าเหมือนที่เคยทำอีกแล้วหลันถิง” คำพูดของสามีมันชวนให้นางเกิดความสงสัยอีกแล้ว
“หมายความว่าอย่างไร?...” ใบหน้านางเรียบเฉย แม้ในใจจะสงสัยมากก็ไ
