ภายในห้องโถง…
เหอหลันถิงนั่งมองสี่พ่อแม่ลูกเดินเข้ามา สีหน้าท่าทางของแต่ละคนดูไม่ต่างกันเลย บนใบหน้ามีแต่ความกังวล เมื่อพวกเขาเดินมาหยุดตรงหน้านาง บิดามารดาของจ้าวเสวี่ยอี้ก็คุกเข่าลง ทำให้หญิงสาวต้องรีบหันมองผู้เป็นสามีทันที
“ท่านพ่อท่านแม่อยากขอโทษเจ้า”
“ไม่จำเป็น เพราะถึงอย่างไรสิ่งเดียวที่ข้าต้องการก็คือจดหมายหย่า ไม่ว่าใครจะคุกเข่าเอาหัวโขกพื้นจนแตก ก็ไม่อาจทำให้ข้าเปลี่ยนใจได้” น้ำเสียงหลันถิงยังคงความหนักแน่น ทำเอาผู้อาวุโสทั้งสองถึงกับหน้าซีดเผือดไปทันที
เสวี่ยอี้จึงต้องหันไปประคองบุพการีของตนขึ้นมา แม้ว่าคราแรกเขาจะเตือนแล้วว่าอย่าทำ ทว่าทั้งคู่ก็ไม่ฟัง ยังรั้นจะทำให้ตนเองขายหน้า เขาจึงต้องปล่อยให้เรียนรู้กันเองเช่นนี้
“จดหมายหย่า” นางลุกขึ้นก่อนจะแบมือใส่เขา
เสวี่ยอี้ยื่นม้วนกระดาษส่งให้นาง ทว่ามือก็ยังดึงขืนเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ราวกับว่ามันจะช่วยรั้งให้นา
