หลันถิงนิ่งงันไปนาน ส่วนคนที่ยืนกอดอกมองก็ไม่ได้เอ่ยอันใด เพราะคิดว่าคำถามของตนมันคงถูกต้องแล้ว
“ดึกแล้วกลับไปนอนเถิด ในเมื่อตัดสินใจหย่าแล้ว เช่นนั้นเรื่องที่ผ่านมาก็ควรลืมมันไปเสีย” เอ่ยจบร่างสูงก็ดีดตัวเหาะขึ้นไปบนหลังคา ทว่าเขาก็ยังไม่ได้หายไป ยังคงยืนตระหง่านอยู่เช่นนั้น
หลันถิงจึงลุกขึ้นมาย่อตัวคำนับเขา “ขอบคุณใต้เท้าเจ้าค่ะ” สิ้นคำนางก็หันมายกเอาถาดชาแล้วเดินกลับเข้าเรือน เมื่อเห็นนางปิดประตู ผู้ที่อยู่บนหลังคากำแพงก็หายไปเช่นกัน
วันต่อมา…
หลันถิงยังคงออกไปหาทำเลสำหรับค้าขายอย่างที่ตั้งใจไว้ ทว่าน่าแปลกที่รอบนี้ไม่ต้องเดินไกลและยังเป็นพื้นที่ที่เคยเดินหาแล้ว
“ท่านตา คราวก่อนพวกเรามาถาม ท่านบอกว่าไม่ปล่อยเช่ามิใช่หรือ” ลี่อันรีบถามอย่างใคร่รู้
“คราแรกข้าก็ตั้งใจจะเก็บไว้ให้บุตรหลาน แต่พอเห็นถึงความตั้งใจของพวกเจ้าที่อยากทำมาหากิน ข้าเลยอยากให้โอกาสพวกเจ้าไ
