บทที่ 22
สิ่งสำคัญที่สุด
เช้าวันต่อมาฟางจื่อลู่ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกปวดระบมไปทั่วทั้งร่าง โดยเฉพาะตรงกลางระหว่างขา...
พวงแก้มแดงระเรื่องเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แม้ว่าในคราแรกนางจะหวาดกลัวเพราะไม่เคย หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคือความเต็มใจหาใช่การจำยอม เพราะหัวใจของนางเองก็หวั่นไหวไปกับบุรุษตั้งแต่เมื่อใด ตัวนางเองก็มิอาจล่วงรู้ได้เลย
สตรีตัวน้อยหยัดกายขึ้น ทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้ลุกขึ้น กลับถูกอ้อมแขนแกร่งดึงโอบรอบเอวแนบชิดกับแผงอกกว้าง ความอบอุ่นของเนื้อกายทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัวตั้งแต่เช้าตรู่
“ทะ ท่านแม่ทัพ”
“ยังจะเรียกข้าเช่นนั้นอีกหรือ ทั้งที่เมื่อคืนนี้เจ้าเป็นของข้าแล้ว หรือต้องให้ข้าทำให้ดูอีกจนกว่าเจ้าจะจำได้ หืม?”
“จะ จื่อลู่จำได้เจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นเหตุใดจึงเรียกข้าอย่างห่างเหินเช่นนั้น?”
“ขะ ข้า... เคยชินเจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นก็เรียกเสียใหม่ เจ้ากับข้ามิใช
