บทที่ 27
ปรารถนาเจ้าเหลือเกิน
ดวงตาคู่งามเหม่อมองท้องนภาในยามค่ำคืน คืนนี้ช่างเงียบสงบราวกับกำลังพักผ่อนหลังผ่านสงครามอันยาวนาน ดวงดารานับร้อยนับพันดวง สุกสกาวบนฟากนภา หากแต่สายตาของอันเนี่ยนเจินกลับมงไม่เห็นสิ่งใดสุกสกาว งดงามเท่าดวงตาของสตรีอันเป็นที่รักยิ่งแล้ว
ฟางจื่อลู่มอบประสบการณ์หลายย่างให้กับอันเนี่ยนเจิน หากนึกย้อนกลับไปบุรุษก็พอจะรู้แล้ว ว่าเหตุใดจึงมีเพียงฟางจื่อลู่เท่านั้นที่ตนสามารถสัมผัสได้อย่างสนิทใจ โดยไม่มีความรู้สึกนึกรังเกียจเฉกเช่นเมื่อก่อน แต่กับผู้อื่นยังคงรู้สึกเช่นเดิม อันที่จริงแล้วสิ่งที่อันเนี่ยนเจินเป็นอยู่นั้นไม่ต่างไปจากโรคประจำตัว
แรกเริ่มเดิมทีอันเนี่ยนเจินมิใช่ผู้ที่รังเกียจสัมผัสจากผู้อื่นถึงเพียงนี้ หากแต่เรื่องมันเริ่มมาจากท่านพ่อของเขา หรือก็คือผู้นำสกุลคนก่อนซึ่งได้จากไปเมื่อหลายปีก่อน
การแต่งงานของท่านพ่อและท่านแม่ของอันเนี่ยนเจินมิใช่ความรัก แต
