ข้าคือผัวของเจ้า
1228 คำ
ตอนที่ 2
ข้าคือผัวของเจ้า
เวลาผ่านไปนานเท่าใด การะเกด ไม่อาจทราบได้ ทว่ากลิ่นของควันธูปเทียนที่วนเวียนอยู่รอบตัว ทำให้เปลือกตาคู่สวยของเธอปรือขึ้นมองอย่างช้าๆ ภาพที่ปรากฎตรงหน้าทำให้หญิงสาวมึนงงยิ่งกว่าเดิม ด้วยตระหนักได้ว่าความรู้สึกครั้งสุดท้ายที่โดนชายผิวสีแทนฉุดมาขึ้นรถ ก่อนที่สติสัมปชัญญะของเธอจะดับวูบลง
ที่นี่ที่ไหน?
ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงไม้ประดู่กลางห้องโถงใหญ่
“นี่นะเหรอ? ว่าที่เจ้าสาวของไอ้กำนันสิงห์!”
สุรเสียงดุกร้าวจากร่างหนาของชายผู้หนึ่งที่นั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ริมห้อง สายตาคมจับจ้องมาทางเธอ
รูปร่างเขาสูงโปร่ง ผิวกายเป็นสีแทนเข้มท่อนบนเปลือยเปล่าและเต็มไปด้วยรอยสักรูปร่างประหลาด มีเพียงผ้ากางเกงผ้าที่คาดหมิ่นเหม่ตรงเอวสอบ ใบหน้าคมเข้มนั้นเด่นชัดด้วยจมูกโด่งเป็นสันและปากอิ่มรูปกระจับ อายุอานามน่าจะน้อยกว่า พ่อครูไกรศรประมาณสี่ห้าปี
เขาเป็นใครกัน?
“ตื่นแล้วรึ?”
มือหนาข้างหนึ่งคีบมวนยาสูบไว้ ก่อนจะจรดเข้าปากแล้วพ่นควันออกมาเป็นสายยาว
“จะ...เจ้าเป็นใครรึ? อยากได้อันใดให้ไปบอกพ่อกับตาข้าได้เลย หากต้องการเงินทองหรือสิ่งใด เจ้าจะได้ทุกอย่างตามที่ร้องขอ”
พ่อเพลิง เคยบอกว่า มีชุมเสือมากมายที่หมายจ้องจะเล่นงานลูกหลานของ กลุ่มค้าไม้เมืองรัตนะบุรี หากเป็นเช่นนั้น เธอจะสามารถต่อรองกับชายตรงหน้าได้
“ฮึ! ข้าไม่ใช่โจรดอก”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกออกจากริมฝีปากหนาได้รูป ดวงตาคู่สีรัตติกาลมองเธอนิ่ง มันประหลาดมากที่เธอสัมผัสดวงจิตของผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ ทั้ง ๆที่เธอเองก็ร่ำเรียนวิชาพลังสายขาวจากพ่อครูไกรศรมาหลายอย่าง
“ไม่ใช่โจร แล้วเจ้าเป็นใครกัน? ต้องการสิ่งใดรึ?”
มือหนาวางมวนยาสูบในมือลงยังที่เขี่ย และเหยียดกายลุกขึ้นเดินมาใกล้เธอ การะเกด พยายามจะขยับตัวหนีทว่าเหมือนมีมวลพลังบางอย่างตรึงเธอไว้
“ข้ายิ่งกว่าโจรเสียอีก แม่นางการะเกด”
ชั่วขณะเธอรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาจับใจ ตั้งแต่เด็กจนโตมาจนเป็นสาวสะพรั่ง เธอมิเคยหวั่นเกรงต่อสิ่งใดเลย ด้วยชีวิตล้วนพรั่งพร้อมด้วยทรัพย์สิน เงินทอง บริวาร อำนาจบารมี
ทว่าครั้งนี้ เธอเหมือนกำลังเผชิญกับอะไรบางอย่าง
..ที่ไม่หวั่นเกรงต่ออำนาจใดๆ
“แล้ว จะ..เจ้าจับข้ามาทำไมรึ?”
เสียงที่สั่นเทาของเธอ ทำให้ จเร หรี่ตาลง
มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย เมื่อเห็นหน้าสวยผุดผาดของหญิงสาวตรงหน้าชัดๆ จำปาและธารทิพย์ที่ว่างดงามแล้ว แม่นางการะเกด ดอกงามนี้กลับงามยิ่งกว่า
งามจนหัวใจแกร่งของเขาไหวระริก!
“ข้าจับเจ้ามาทำเมีย”
ทำเมีย!!
ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่!
“เจ้าไม่รู้ดอกรึว่าข้าเป็นลูกสาวใคร หากทำเช่นนั้นอย่าว่าแต่จะมีชีวิตอยู่เลย แม้ตายไปแล้ววิญญาณของเจ้าก็จะมิได้อยู่เป็นสุขเป็นแน่!”
หากเป็นเช่นนั้นแม้ตายไป พ่อครูไกรศรคงได้บำเพ็ญจิตกักขังวิญญาณเจ้าสู่มาตภูมิที่ลึกถึงลึกที่สุดที่ยากจะได้ผุดได้เกิด
“งั้นรึ?”
ชายหนุ่ม เอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน ขณะใช้หลังมือสัมผัสผิวขาวนุ่มบริเวณสองแก้มเบาๆ “ข้าไปมาหลายภพภูมิในระหว่างที่โดนตาไกรศรของเจ้ากักขังจิตของข้าวนเวียนอยู่ในนั้นเป็นร้อยเป็นพันชาติ จนข้ามิเกรงกลัวต่อสิ่งใดแล้ว”
เขาเอ่ยอันใด? เธอไม่เห็นจะเข้าใจ
“อย่าทำแบบนั้น ฉันจะแต่งงานแล้ว”
น้ำใสไหลอาบสองแก้มของเธอ ขณะที่นิ้วเรียวแข็งไล้ปาดเช็ดอย่างอ่อนโยน ทว่าดวงตาของเขาดำมืดขึ้น
เมื่อได้ยินคำว่า แต่งงาน...
“เจ้าแต่งงานกับใครไม่ได้ดอกการะเกด เจ้าต้องเป็นเมียข้าเท่านั้น”
“มะ ...ไม่ปล่อยฉัน!”
เธอปัดมือหนาของเขาออก
หัวคิ้วของชายหนุ่มย่นเข้าหากัน
“รังเกียจข้ารึ?”
ดวงตาของเขาดุเข้มขึ้นเมื่อจ้องมองหน้าเธอ
“ใช่! อย่าแตะต้องตัวฉัน อ๊ะ...”
เอ่ยยังไม่ทันจะจบประโยค ร่างของเธอก็ถูกดันยังเตียงไม้ประดู่กลางห้อง ก่อนที่ร่างหนาจะทาบทับบดเบียด การะเกด รู้สึกอึดอัดราวจะถูกสูบลมหายใจไปด้วย
“จะ...จะทำอะไรข้า จะข่มเหงข้ารึไง”
“ใช่”
“อย่านะ อย่ามาใช้มนต์ดำคาถาครอบข้าไว้”
เสียงของเธออ่อนลง พยายามผลักใสอีกฝ่ายออก ทว่าไม่เป็นผล เขาดึงเสื้อผ้าชุดไหมเนื้อดีของเธอออกจากร่างอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นผิวขาวสล้างแสนงดงามตรงหน้า ดวงตาคู่สีรัตติกาลวาววับเมื่อมองสำรวจไปทั่ว
“ข้ามิได้ใช้มนต์อันใด”
“ยะ..อย่า”
“เจ้าต้องเป็นเมียข้าเท่านั้น ...เจ้าจึงจะปลอดภัย”
เอ่ยเสร็จหน้าหล่อเข้มก็โน้มลงซุกยังทรวงอกอิ่มของเธอและขบเม้มอย่างแรงราวกับหิวกระหายมาเนิ่นนาน ความตระหนกทำให้เธอพยายามผลักเขาออกห่าง ทว่าไม่เป็นผล
“อย่าทำร้ายฉันเลย ..ได้โปรด”
“เจ้าหนีข้าไม่พ้นดอกการะเกด ไม่ช้าหรือเร็วเจ้าก็ต้องเป็นเมียข้า ..และข้าไม่ใช่ไอ้ไกรกับไอ้เพลิงที่ต้องรอเวลาฤกษ์ยามอันใดทั้งนั้น”
เขาเคยรอคอยอะไรบางอย่าง รอมาเนิ่นนาน
และตอนนี้เขาจะไม่รออีกต่อไป...
ลิ้นสากร้อนจึงตวัดเลียไปทั่วเรือนร่างงาม จนกายสาวแอ่นโค้งไหวสะท้าน ร่างกายของเธอเหมือนทรยศเมื่อความวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ลมหายใจของเธอเริ่มหอบถี่กระชั้น ด้วยเป็นครั้งแรกที่เธอเพิ่งเคยได้ถูกบุรุษสัมผัสเช่นนี้
“จะ..เจ้าคนเลว เลวยิ่งนัก!!”
คำต่อว่าจากริมฝีปากจิ้มลิ้มนั้น ทำให้มุมปากของ จเร ยกยิ้มขึ้น ขณะที่เขาปลดกางเกงผ้าให้หลุดลุ่ยจากตัว ความงดงามตรงหน้ายั่วยวนจนไม่อาจทำให้เขาทานทนได้อีกต่อไป
“ข้าเลวได้มากกว่าที่เจ้าคิดอีกการะเกด”
เขากระซิบชิดใบหูเล็ก ขณะที่ขาเรียวงามของเธอถูกแยกออกจากกัน ดวงตาของชายหนุ่มวาววับเมื่อมองกลีบดอกไม้งามปิดสนิทที่ฉ่ำวาวดั่งฉาบด้วยหยาดน้ำค้าง มือหนาจัดท่อนเอ็นร้อนของตนทาบทับไปยังจุดอ่อนไหวนั้น
“เจ้าไม่ได้ตายดีแน่น อื้อ...”
หญิงสาวหลับตาและเม้มปากแน่นเข้าหากัน ในใจพร่ำก่นด่าคนตรงหน้า เมื่อส่วนที่แข็งร้อนที่สุดรุกคืบเข้ายังกายเธอ ชาตินี้เธอขอจดจำสัมผัสนี้และชายผู้นี้ไว้ในใจ
และเธอจะตอบแทนมันคืนอย่างสาสมที่สุด
“อย่าหลับตาซิการะเกด ลืมตาขึ้นมองข้า!”
มือหนาบีบปรางแก้มเนียนของเธอ บังคับให้หญิงสาวลืมตามองตน ขณะที่สะโพกสอบเริ่มขยับเข้าออกเนิบนาบ
“อ๊ะ..อื้อ”
“มองและจดจำไว้ ....ว่าข้าคือผัวของเจ้า”
**************
- ผู้เขียน
