ตรึงรักมนตรากาล

อย่าแตะต้องเมียกู

ตอนที่ 12

อย่าแตะต้องเมียกู

"การะเกดมีอะไรรึ?"

เสียงทักของ ภีร์ ดึงสติของหญิงสาวให้หลุดจากภวังค์ เปลือกตาคู่สวยกระพริบถี่เพ่งมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง และตระหนักได้ว่าร่างหนาที่เธอเห็นนั้นได้หายไปแล้ว

หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความสับสน ไม่แน่ใจว่าควรต้องรู้สึกเช่นไร เพราะนั่นอาจจะเป็นจิตเสมือนร่างจริงของเขาดังเช่นทุกครั้ง แต่การปรากฏกายที่นี่ของ จเร ถือว่าเป็นการกระทำที่อุกอาจพอสมควร เนื่องด้วยในพิธีการนี้ล้วนเต็มไปด้วยผู้มีวิชาอาคมแก่กล้า อีกทั้งพ่อครูไกรศรและนายฮ้อยเพลิงก็กำลังทำพิธีอยู่ด้านใน

"เปล่าจ้ะ ฉันคงตาฝาดไปไม่มีอะไรดอก"

เธอคงตาฝาดไปจริงๆ อาจเพราะหลายวันมานี่เธอนอนไม่ค่อยหลับ จิตใจพะวงอยู่กับอะไรบางอย่าง และถึงนอนหลับก็ยังคงฝันประหลาดๆในสถานที่แสนจะมืดมิดแห่งนั้น

"วันนี้เหล่าพ่อครูจากหลากหลายพื้นที่ทั้งเหล่าพราหมณ์มากันเยอะเลย ถ้าพิธีใกล้เสร็จแล้ว เราไปดูหนังกันสักเรื่องดีรึไม่ ตอนนี้ในตัวเมืองมีโรงหนังแล้วนะ พี่อยากให้เอ็งไปดูภาพและเสียงคมชัดยิ่งกว่าหนังกลางแปลงที่ฉายตามวัดเสียอีก"

ภีร์ เอ่ยชวนหญิงสาว ด้วยเห็นว่าวันนี้น่าจะเป็นโอกาสเหมาะที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอ เพราะเห็นว่าไอ้กำนันสิงห์คู่หมั้นหมายของเธอก็ไม่ได้มาด้วย อีกทั้งทางนายฮ้อยเพลิงและพ่อครูไกรศรก็ค่อนข้างจะยุ่งอยู่กับพิธีการ

"ฉันยังไม่รับปากนะจ๊ะ เพราะพ่อบอกว่าไม่ให้อยู่ห่างจากตรงเสาเอก ในช่วงระหว่างที่พ่อและตากำลังทำพิธีการด้านใน"

อย่างไรตอนนี้เธอก็มีคนคอยดูแลอยู่ห่างๆ ไม่ว่าจะเป็นไอ้เหลือง ไอ้กล้า ไอ้เข่งและไอ้เจิด หากเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ทุกคนพร้อมจะส่งสัญญาณและเข้ามาช่วยเหลือเธอได้อย่างทันท่วงที

"น่าเสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรพี่จะอยู่กับการะเกดตรงนี้แหละจนกว่างานจะเสร็จ"

อย่างไรเสียก็ถือว่าเขามีโอกาสที่จะได้สานสัมพันธ์ และได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่ตัวเองหมายปองมานาน "พี่จะไปหยิบน้ำมาให้ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อน"

"ขอบคุณพี่ภีร์มากจ้ะ"

ขณะที่การะเกดกำลังหันหลังเดินไปอีกทางที่มีโขลงพลายช้างหลายเชือกถูกผูกอยู่อีกฝั่ง พลันสรรพสิ่งรอบด้านก็เหมือนหยุดชะงักลง คล้ายดั่งเวลาหยุดหมุนไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว

"อะไรกันนี่!"

หญิงสาวตัวชาวาบ เมื่อตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง

วิชาหยุดเวลา!

เธอเคยได้ยินพ่อเพลิงเล่าให้ฟัง มีคนไม่กี่คนบนโลกนี้ที่สามารถใช้วิชานี้ได้ซึ่งต้องได้รับการฝึกฝนอย่างหนักยิ่งเป็นหลายร้อยพันปี และมันผู้นั้นกำลังฝ่าฝืนกฎของเวลาว่ากันว่าตอนนี้มันสามารถทำให้เวลาหยุดได้เกือบถึงสิบนาที และมันกำลังพยายามที่จะทำให้นานกว่านั้น

"หึ!!! เจ้าเป็นจิตบริสุทธิ์อมตะจริงๆด้วย วิชาหยุดเวลาไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้"

เสียงแหบห้าวดังก้องก่อนที่ บุรุษผู้หนึ่ง จะปรากฏกายขึ้น การะเกดตัวชาวาบคล้ายดั่งหัวใจกำลังหยุดเต้น เมื่อมองบุรุษผู้นั้นที่ยืนห่างจากเธอประมาณสิบช่วงตัว

บุรุษผู้นั้นมีรูปร่างกำยำผิวเข้ม ใบหน้าคมคร้ามมีรอยแผลบากอยู่ด้านข้าง อายุอานามน่าจะใกล้เคียงกับนายฮ้อยเพลิงพ่อของเธอ สายตาดุเข้มที่เหมือนเหยี่ยวมองมาอย่างเธอและเหมือนกำลังสะกดตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน ขณะย่างเท้าเข้ามาใกล้

มันคือใครกัน?

"ยะ .... อย่า!"

การะเกด ขยับเท้าถอยหลังทันทีโดยสัญชาตญาณ ความกลัวบังเกิดขึ้นในจิตใจของเธออีกครั้ง ด้วยรัศมีที่แผ่มาจากชายผู้นี้ช่างดูน่ากลัวยิ่งนัก อีกทั้งเหลือบมองไปรอบด้านเธอไม่เห็นว่าจะมีใครสักคนที่ขยับตัวได้นอกจากเธอกับชายผู้นี้

ช่างเป็นคนที่มีวิชาอาคมที่แกร่งกล้าและน่ากลัวยิ่งนัก

"ใกล้ถึงเวลาที่เจ้าต้องทำเพื่อสิ่งสำคัญแล้ว ไปกับข้า!"

เพียงมันยกมือขวาขึ้นมา ก็เหมือนดึงร่างของเธอให้เข้าไปใกล้มันมากขึ้น

อะไรกันนี่! ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

"มะไม่ ...ฉันไม่ไป!!แกเป็นใคร! พ่อช่วยด้วยๆๆ ตาไกรศรช่วยหนูด้วย"

เธอตะโกนร้องอย่างสุดเสียง แต่เหมือนไม่มีใครได้ยินเสียงเธอเลย ทั้งที่มีหลายร้อยคนกำลังทำพิธีอยู่ในงานแต่เหมือนทุกอย่างหยุดชะงักลงแค่นั้น

กึก!!!

ชายผู้นั้นขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อใช้วิชาดึงกายหยาบแล้วไม่สามารถจะดึงร่างของหญิงสาวตรงหน้ามาใกล้ได้อีกทั้งเวลาใกล้จะหมดลงแล้ว มันจึงคำรามในลำคออย่างฉุนเฉียว

"ข้าบอกให้มานี่!"

มันสาวเท้าเข้ามาใกล้ พร้อมเอื้อมมือเพื่อจะกระชากร่างของเธอให้ไปกับมัน

“ไม่”

การะเกดรีบถอยหลังโดยทันที ก่อนที่แผ่นหลังของเธอจะชนปะทะเข้ากับแผงอกกำยำและเสียงคำรามต่ำที่คุ้นเคยอยู่ข้างหูนั้นทำให้เธอรู้ว่าคนที่อยู่ข้างหลังเธอนั้นเป็นใคร

"จเร!"

มันแปลกมากที่เธอรู้สึกดีใจ ทั้งที่เธอควรจะเกลียดขี้หน้าไอ้คนนี้แล้วก็ไล่เขาให้ออกห่าง แต่เธอกลับเบียดร่างเข้าแนบชิดราวกับต้องการหาที่พึ่งที่ปลอดภัยที่สุด

"อย่าแตะต้องเมียกู!"

เสียงเข้มจากปากของ จเร พร้อมแววตาดุกร้าวที่จ้องมองอีกฝ่าย ทำให้บุรุษที่กำลังก้าวเข้ามายกมุมปากเล็กน้อย

"หึ!! เสือกไม่เข้าเรื่องนะมึงไอ้จเร มึงคิดว่าต้านวิชาหยุดเวลาได้ แล้วอยากจะต่อกรกับพวกกูรึ? ที่ผ่านมามึงไม่เข็ดรึไง"

"ที่ผ่านมากูไม่สนหรอกว่า มึงจะทำเรื่องเหี้ยอะไรมาบ้าง แต่ครั้งนี้กูจะต้องเสือก! เพราะผู้หญิงคนนี้เป็นเมียกู!"

มือหนาโอบไหล่บางของเธอไว้แน่น ประคองกอดไว้ราวกับของมีค่าที่กลัวจะสูญหายและแตกหัก

ขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะร่วนคล้ายเป็นเรื่องขบขันยิ่งนัก

"อยู่ดีไม่ว่าดีนะมึงไอ้จเร! ได้กลับมาสู่กายหยาบแล้ว มึงอยากจมดิ่งอยู่ในวังวนดำมืดที่ไม่รู้จักจบสิ้นอีกรึอย่างไร?"

สิ้นสุรเสียงกลางวันก้องนั้น พลังบางอย่างคล้ายลูกไฟก็ถูกปล่อยออกมาพุ่งมายังร่างของเขาและเธอ ทว่าเพียงจเรยกมือซ้ายขึ้นพลังนั้นก็มลายหายไปสิ้นมีเพียงสายลมอ่อนๆพัดมาปะทะหน้าเท่านั้น

ชายผู้นั้นตาเบิกโพลงอย่างตระหนก

"มะ ...มึงมีวิชาต้านกายหยาบได้เช่นไร มึงไปฝึกมาจากที่ใดรึ?"

บุรุษผู้นั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก

"หึ!! มีฝีมือแค่นี้เองรึ?"

จเร แค่นเสียงสูง ก่อนจะปล่อยหมดพลังออกอย่างแรงจนร่างบุรุษผู้นั้นกระเด็นออกไปไกล

ปึก!!!

การะเกดมองภาพเหล่านั้นอย่างตกตะลึง แม้ที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กจนโตเธอคลุกคลีอยู่กับพ่อครูไกรศรและนายฮ้อยเพลิง ได้เห็นการปะทะด้วยวิชาอาคมหลายอย่างทั้งไสยเวทย์สายขาวและดำ แต่ยังไม่เคยเห็นการปะทะที่รุนแรงเช่นนี้มาก่อน

นี่คงเป็นไสยเวทย์ชั้นสูงที่มีเฉพาะคนที่ฝึกปรือมาอย่างยาวนานเท่านั้น

"อย่าคิดว่ามึงจะทำสำเร็จ ท่านสุริยันห์ไม่ปล่อยมึงไว้แน่ไอ้จเร!!"

มันตะโกนเสียงดังลั่น ก่อนที่พลังบางอย่างจะโอบล้อมตัวเธอไว้ พลันทุกสิ่งรอบด้านก็กลับมาเคลื่อนไหวมีชีวิตชีวาดังเดิม เสียงเอะอะโวยวายกระทึกครึกโครมอย่างโกลาหลรอบด้าน ทำให้การะเกดรู้สึกเวียนหัวและพะอืดพะอมยิ่งนัก ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะได้รับผลกระทบจากพลังบางอย่างหรือการเปลี่ยนแปลงการคาบเกี่ยวของเวลากันแน่

ทว่ารอบด้านเหมือนจะหมุนคว้าง

ก่อนที่สติสัมปชัญญะของเธอจะดับวูบลง

***********