หลงเด็ก

พบเจอ

มนัสท์Talk

8:30

ตอนนี้ฉันไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องนั้นอีกแล้วละ เพราะคิดมากยังไงก็เอากลับมาไม่ได้

ฉันกำลังขับรถไปเรียนวันนี้มีเรียน9:00-12:00 ใช้เวลาขับรถประมาณ20นาทีก็ถึงมหาลัย

"ทำไมนั่งคนเดียวละ พวกนั้นยังไม่มาหรอ"

ฉันนั้งลงก่อนจะถามมิ้นท์ที่นั่งอยู่กับม้าหินอ่อนข้างคณะ

"กำลังขับรถมั้ง อะข้าวแก"

"ขอบคุณค่ะ" มิ้นท์จะซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมาให้ฉันทุกวันที่เรียนเช้า ไอ้พวก2คนนั้นก็ด้วย

"มาแล้วครับ "เสียงไอ้ธันวาลอยมาแต่ไกล "ข้าวกูละมิ้นท์เอามาหิว"

"นี้จ๊ะ จ่ายตังกูด้วย"

"เดียวโอนให้100นึง อาทิตย์นึงมีเรียนเช้า3วัน วันละ30เป็น90 กูให้ทิปอีก10บาท ฮาๆ " ไอ้ธันวาพูด

จังหวะที่มันพูดจบขุนเขาก็เดินมานั่งข้างฉันพอดีแล้วหยิบข้าวที่มิ้นท์ยื่นให้

"ไอ้สัส 10บาทเยอะไปกูรับไว้ไม่ได้หรอก มึงดูแบบเสี่ยขุนเขาหน่อยมันโอนให้กูเดือนละ1000 "

"กูทำอะไรต้องมีผลประโยชน์ และถ้าขาดทุนกูยิ่งไม่ทำนี้เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนนะเนี่ย"

"พวกมึงจะทะเลาะกันทำไมวะ รีบกินจะได้รีบขึ้นเรียน"ฉันพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย ฮาๆ

12:00

ตอนนี้พวกเราเรียนเสร็จแล้วกำลังจะไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะ

"กินไรวะ"ขุนเขาถาม

"กะเพราหมูสับไข่ดาว"ฉันกำลังจะตอบแต่ไอ้ธันวามันชิงพูดก่อนแล้วหันหน้ามาล้อเลียนฉัน "กินอย่างอื่นหน่อยดิว่ะ"

"ก็ไม่มีอะไรน่ากินอะ แล้วกูยิ่งเบื่ออาหารอยู่ด้วย"ฉันตอบมัน

"แล้วพวกมึงกินอะไร"ขุนเขาพูดขึ้น

"กูเอาแบบมนัสท์ "มิ้นท์ตอบ

"กูเอาด้วย"

"เอ้องั่นมึงไปซื้อข้าวกับกู มนัสท์กับมิ้นท์ไปซื้อน้ำนะ"

เวลาผ่านไป30นาที

"งานกลุ่มพวกมึงจะทำเมื่อไหร่"มิ้นท์พูดขึ้นเมื่อดื่มน้ำเสร็จ

"งานอะไรวะ" ธันวาถามขณะที่กำลังเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มือถือ

"มีงานกลุ่มด้วยหรอวะ"ขุนเขาถาม

"พวกมึงช่วยสนใจการเรียนหน่อยได้ไหม ถ้าพวกมึงยังทำตัวแบบนี้อีกกูจะโทรฟ้องป๊าพวกมึง" ตอนอยู่ปี1ฉันเคยโทรฟ้องป๊าพวกมันเพราะพวกมันติดหญิงไม่มาเรียนตอนนั้นพวกมันโดนหักเงินเดือนทำให้ไม่มีเงินเที่ยวพวกมันเลยไม่ทำงาน แต่ถ้ายังทำตัวแบบนี้ฉันจะโทรฟ้องป๊าแน่

"ขอโทษๆ ถ้าทำก็ทำวันนี้นะวันอื่นกูไม่ว่าง" ธันวาพูด

"มิ้นท์ ขุนเขาแกว่างไหม"

"ว่างๆ รีบทำจะได้รีบเสร็จ"มิ้นท์ตอบ

"กูก็ว่าง"

"งั่นทำที่ไหนดีอะ"ฉันหาหน้ามาพูดกับมิ้นท์

"ทำร้านกาแฟไหม มันมีอยู่ร้านนึงอยู่ข้างมหาลัยจะได้ไม่เสียงเวลาขับรถ"

"ได้ๆ งั่นแกขับไปก่อนนะเดียวพวกฉันขับตาม"

เซอร์เวย์ Talk

"แดกข้าวเสร็จพวกมึงไปไหนต่อ" ไอ้ธารามันถามพวกผม ตอนนี้ผมกินข้าวอยู่ที่คณะ

"มึงพากูไปเอารถที่อู่หน่อยดิ"ไอ้รามมันคุยกับไปธารา

"กูไม่ว่าง "

"หึ กับเพื่อนไม่เคยว่างกับผู้หญิงว่างตลอด24ชั่วโมง"

"คำนี้น่าจะเหมาะกับมึงมากกว่านะ กูไปละ"

พูดจบมันก็เดินออกไป

"เซอร์เวย์ไปส่งกูหน่อย"มันหันมาพูกกับผม

"ลูกน้องมึงเยอะแยะ ทำไมไม่โทรหามันวะ"

"กับเพื่อนแค่นี้มึงช่วยไม่ได้เลยหรอวะ"

ในที่สุดผมก็ต้องไปส่งมันและตอนนี้ผมอยู่บนรถกำลังจะขับออกจากคณะ

"เเวะรับแฟนกูด้วย ร้านกาแฟข้างๆ มหาลัย"

"ไอ้สัส มีแฟนแล้วลำบากคนอื่นกูว่ามึงไม่ต้องมีหรอนะ"

"ก็มันทางผ่าน" มันพูดพร้อมทำหน้าอ้อนวอน

ผมขับรถมาถึงร้านกาแฟตามที่มันบอก

"ซื้อกาแฟ มาให้กูด้วย"ผมบอกมันแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

"ไปซื้อเองเเฟนกูทำงานอยู่นอกร้าน กว่าแฟนกูจะเก็บของเสร็จมึงก็ซื้อกาแฟเสร็จพอดี"

"งั่นมึงก็กันไปเอง "ผมพูดกับมันแล้วทำท่าจะขับรถออกจากร้าน

"มึงไปซื้อเองเถอะน๊า ถ้าแฟนกูเก็บของนานเดียวมึงก็บ่นว่ารอนานอีกอะ "มันพูดจบก็เดินไปหาแฟนมันที่นั่งทำงานอยู่กับเพื่อน ผมหงุดหงิดกับมันไม่ใช่น้อยแต่ก็ชินกันมันแล้วละ

ผมเดินเข้าไปในร้านเพื่อจะสั่งกาแฟ ร้านนี้เป็นร้านที่มีนักศึกษาเยอะมากพอสมควรอาจจะเป็นเพราะอยู่ใกล้มหาลัยด้วยแหละครับ

"เอาคาปูชิโน่ปั่นแก้วนึงครับ"

"คาปูชิโน่ปั่นแก้วนึงนะคะ เชิญนั่งรอได้ที่เก้าอี้ด้านนี้เลยค่ะ" พนักงานพูดกับผม

"อ้าว เฮียเซอร์เวย์ "เสียงผู้ชายคนนึงเรียกผมจากด้านหลัง เสียงนี้เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยมันน่าจะเป็นเสียงไอ้ธันวารุ่นน้องที่ผมร่วมทำธุรกิจกับมันอยู่ ผมหันตามเสียงไปแต่ภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือ หน้ายัยเด็กที่ผมโหยหาเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าจะเจอเธอ ผมเดินเข้าไปหาเธอที่กำลังนั่งทำงานอยู่กับโต๊ะไปธันวา

"เฮียหวัดดี มาทำอะไรนั่งก่อนดิ"ผมรับไหว้มันพร้อมกับนั้งลงเก้าอี้ข้างๆ มัน

"พาไปรามมาหาแฟนมัน"ผมตอบแต่หันหน้าไปมองยัยเด็กนั้นคนอะไรน่ารักชะมัด แต่หน้าเธอตอนนี้บ่งบอกว่าเธอก็ตกใจไม่นอนที่เจอผม

"เฮียนี้เพื่อนผม ขุนเขา มิ้นท์ มนัสท์"มันแนะนำเพื่อนมันให้ผมรู้จัก ทั้งสามคนยกมือไหว้ผม ผมก็ยกมือรับไหว้ ยัยเด็กนั้นคงจะชื่อมนัสท์สินะ

แต่เด็กนั้นเคยบอกผมว่าแฟนเธอชื่อธันวา อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้ธันวานี

"มนัสท์ แฟนมึงหรอ? "ผมถามมันด้วยเสียงแข็ง

"ไม่ใช่ๆ มนัสท์หรอจะมีแฟนขี้บ่นขนาดนี้ไม่มีใครเอามันหรอก"

"ไอ้ธันวา"เธอใช่มือตีไปที่แขนไอ้ธันวา หึน่ารักชะมัด "กูไปห้องน้ำนะ"

คนอะไรตัวเล็กชิบหายแต่ก็น่ารักไม่เบาเลยครับ

"มึงไปว่ามันเดียวมันก็เอาชื่อมึงออกจากรายงายหรอก"น่าจะเป็นเสียงของคนชื่อมิ้นท์พูดขึ้น

"เฮียสนใจเพื่อนผมหรอ"มันถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"คาปูชิโน่ปั่นได้แล้วค่ะ"เสียงพนักงานเรียกผม

"กูไปนะ เจอกัน"

"ครับเฮีย เจอกัน"

ผมเดินไปจ่ายเงินก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถผมรีบต่อสายหาลูกน้องคนสนิทของผม ไทม์ ไม่นานมันมันก็รับสายผม

(ครับนาย)

"ไปสืบประวิติ มนัสท์ เรียนท่องเที่ยวปี2มหาลัย xxx มาให้กู อีกครึ่งชั่วโมงกูจะเข้าบริษัท"

(ผมจะจักการให้เสร็จภายในครึ่งชั่วโมงครับ)

ผมตัดสายมันแล้วนั้นรอไอ้รามในรถ ไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอแถมยังเป็นคนใกล้ตัวผมขนาดนี้ ผมว่าผมคงเป็นเนื้อคู่กับเธอแน่นอนคนอะไรน่ารักชะมัด