หัวใจสองมารตฐาน
2084 คำ
Ep.7
Fahsai talk.
'ถ้าอยากให้ฉันทำอะไร คราวหน้าถ้าแกไม่เมา...ฉันจะทำ'
กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!
บ้า!!
มันต้องบ้าแน่ๆ ไอ้เจ้าขุนมันต้องสมองพังไปแล้วแน่ๆ เลย งื้อออ! ~ หรือว่าเมื่อเช้ามันกินยาแล้วลืมเขย่าขวด!?
เอ๊ะ! หรือว่าเมื่อคืนมันนอนน้อยเกินไปเลยทำให้สมองมันเบลอ? ทำไมมันถึงได้พูดประโยคที่มันมีอนุภาพในการทำลายล้างสูงขนาดนั้นได้
อันตราย! อันตรายจริงๆ ถ้าฉันเกิดหัวใจวายเฉียบพลันขึ้นมาจะทำไง โอ้ยย! ฟ้าใสคนนี้คิดว่าจะไม่มีชีวิตรอดออกจากห้องครัวน้อยๆ นั้นซะแล้ว ฮรือออ~ ดาเมจมันรุนแรงมาก!
ร้อยวันพันปีมันไม่เคยจะทำตัวแบบนี้หรือพูดแบบนี้กับฉันเลยสักครั้ง! แล้วมันนี้มันเกิดคึกอะไร!? มันน่าจะรู้ไม่ใช่หรอว่าฉันชอบมัน? ยังจะมาอ่อยฉันแรงขนาดนี้อีก!
แล้วฉันก็นะ! ฉันว่าเจ้าขุนมันบ้า แล้วฉันก็ยิ่งบ้ามากกว่ามันมาก! ที่เก็บอาการไว้ไม่มิด แสดงออกให้มันรู้จนได้! จริงๆ ฉันไม่ได้ไม่พอใจหรือหงุดหงิดอะไรมันหรอก ฉันแค่หงุดหงิดตัวเอง! หงุดหงิดที่ฉันไม่สวยพอที่จะดึงดูดมันให้คิดอะไรด้วยเลยหรอวะ? มันไม่อยากสัมผัสฉันเหมือนที่ฉันอยากสัมผัสมันบ้างเลยหรือไง!?
สารภาพเลยว่าฉันคิดไม่ซื่อแบบนี้ทุกครั้งที่อยู่กับมัน!
ย้ำว่าทุกครั้ง!
แต่มันก็ไม่มีอาการหรือท่าทางพิศวาสฉันเลย! มีแต่เป็นห่วงหรือหวงฉันบ้างบางครั้ง แต่มันก็ต้องห่วงหรือหวงเพื่อนทุกคนเหมือนกันหมดปะวะ!?
โอเค! มันก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าฉันได้รับความเป็นห่วงหรืออาการหวงจากมันมากกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ จนบางทีฉันก็แอบคิดนะว่ามันเองก็รู้สึกชอบฉันเหมือนๆ กันกับที่ฉันชอบมัน...
แต่มันก็อาจจะเป็นเพราะฉันเป็นเพื่อนมันมานาน มันก็เลยให้ฉันมากกว่าคนอื่นก็ได้นี่ใครจะรู้? จริงมั้ย? ฉันเลยต้องเก็บอาการเก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจไม่ให้มันรู้ แต่ฉันคิดว่ามันก็คงจะรู้และดูออกอยู่บ้างแหละว่าฉันชอบมัน แต่มันแค่ไม่พูด!
แล้วการที่มันไม่พูดมันก็บอกฉันได้ชัดเจนเลยนะ ว่ามันคิดกับฉันแค่เพื่อน! และอยากรักษามิตรภาพความเป็นเพื่อนนี้ไว้อยู่ แล้วอย่างนี้จะให้ฉันทำไรได้ล่ะ? นอกจากความคุมตัวเองไม่ให้เข้าไปใกล้มันมากกว่านี้และพยายามรักษาความเป็นเพื่อนของฉันกับมันไว้แบบนี้ต่อไป...
แต่เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้!! มันเป็นอะไรที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามันจะเกิดขึ้นมาได้! ความรู้สึกฉันนะเหมือนมันกอดฉันจากด้วนหลัง! และมันยังเอาหน้ามาวางไว้บนบ่าฉันอีก แถมยังมีลมหายใจร้อนๆ ของมันเป่ารดต้นคอฉันอยู่อีกด้วย!!
จะไม่ให้ฉันประหม่าได้ยังไง ฉันไม่เขินจนตัวแตกตายก็ดีแค่ไหนแล้ว!! อีกอย่างนี่คือครั้งแรกเลยนะ! ที่มันทำอะไรแบบนี้กับฉัน!!
"คุณคะ..."
"..."
"คุณคะ! "
"..."
"คุณคะ!! "
"คะ คะ? ว่าไงคะ? "
"ตัวนี้อกเท่าไหร่คะ? " เสียงลูกค้าที่กำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่ดังขึ้นทำให้ฉันตื่นจากความคิดแล้วหันไปสนใจลูกค้าทันที
"ตัวนี้อก34-36ค่ะ คุณลูกค้าใส่เองหรือเปล่าคะ? "
"ค่ะ ใส่เอง"
"ตัวที่ถืออยู่โอเคนะคะ เหมาะกับคุณลูกค้ามากๆ เลยค่ะ ใส่ไปทำงานก็ดี ใส่ไปเที่ยวก็สวยค่ะ^^"
"อ๋อ~ ขอดูต่ออีกหน่อยนะคะ :) "
"ค่ะ ตามสบายเลยนะคะ" จากนั้นฉันก็ปล่อยให้ลูกค้าเลือกเสื้อผ้าไปตามสบาย โดยที่ฉันคอยยืนดูอยู่ห่างๆ เผื่อลูกค้าต้องการสอบถามอะไรเพิ่มเติม
เสื้อผ้าแบรนด์ฉันน่ะ ออกแบบมาเพื่อให้ทุกเพศทุกวัย ใส่ไปเที่ยวก็ได้ ทำงานก็ดี หรือถ้าจะออกงานต่างๆ ก็สั่งตัดได้ มีแบบให้เลือกมากมายเลยล่ะ แถมราคาก็ย่อมเยาว์อยู่นะ แต่ก็แปลกที่ไม่ค่อยได้รับความนิยมเท่าไหร่? อาจจะยังไม่เป็นที่ต้องการของตลาดแหละมั้ง...
ไม่เป็นไรนะ ฉันจะพยายามต่อไป! ก็บอกแล้วเป้าหมายของฉันน่ะ คือทำแบรนด์ให้เป็นที่รู้จักของคนทั่วโลก! คนเราก็ต้องหวังสูงๆ ไว้แบบนี้แหละค่ะ จะได้มีความพยายามมากหน่อย
"เอ่อ...ขอโทษนะคะ ช่วยแนะนำชุดผู้ชายที่เข้ากันกับชุดนี้ให้หน่อยค่ะ พอดีจะซื้อเป็นของขวัญให้แฟน" ลูกค้าคนเดิมเดินถือชุดที่ฉันแนะนำไปก่อนหน้านี้พร้อมกับบอกให้ฉันแนะนำชุดให้สำหรับของแฟนเธอ
"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ" พูดจบแล้วฉันก็กวาดตาดูชุดภายในร้านแต่ในระหว่างที่ฉันกำลังหาชุดอยู่นั้น สายตาฉันก็ดันไปเห็นเจ้าขุนที่มันกำลังจะเดินก้มหน้าออกจากห้องครัว
'ถ้าอยากให้ฉันทำอะไร คราวหน้าถ้าแกไม่เมา...ฉันจะทำ'
แล้วอยู่ๆ ประโยคที่มันพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่ฉันจะเดินออกมาจากครัวเมื่อก่อนหน้านี้ก็ดังขึ้นมาในหัวของฉัน
ไอ้บ้าเอ้ย!!
หลอกหลอนกันอยู่ได้! และในจังหวะที่มันกำลังจะเงยหน้าขึ้นมา ฉันก็รีบหันหน้าหนีมันมาอีกทางซะก่อน
"หึ! " ถ้าฉันไม่ได้หูแว่วหรือหูฝาดไปนะ ระหว่างที่ฉันกำลังหันหน้ากลับมา ฉันว่าฉันได้ยินเสียงหัวเราะหึในลำคอ มาจากทางที่มันยืนอยู่
น่าอายเป็นบ้า!! ฉันยังไม่กล้าสู้หน้ามันตอนนี้ ทำไงดี!? ฟ้าใสคนนี้จะทำยังไงดี!? และตอนนี้ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของมันกำลังเดินมาทางนี้แล้วด้วย!
โอ้ย!! จะทำไง จะทำไงดี!! ฉันทำงานอยู่นะ! อย่างพึ่งมารบเร้าเอาคำตอบอะไรแบบนั้นกับฉันตอนนี้เลย ขอร้องล่ะเจ้าขุน~
"ผมว่าชุดนี้ก็ดูเข้ากันกับชุดนี้นะครับ ขอโทษนะครับ...ไม่ทราบว่าแฟนของคุณรูปร่างประมาณไหนหรอครับ? " แง้ว!! เจ้าขุนมันเดินเข้ามาและหยิบชุดขึ้นมาชุดนึงก่อนจะแนะนำให้กับลูกค้า แถมชุดที่มันเลือกมามันดูเข้ากันกับชุดที่ลูกค้าถืออยู่มากๆ
"!!? " แต่เจ้าขุนมันทำให้ฉันทึ่งมาก! ฉันไม่คิดว่ามันจะเลือกชุดได้เข้ากันขนาดนี้ สมัยที่ฉันไปเรียนป.โทกับมันที่อังกฤษ บางวันฉันยังต้องเป็นคนเลือกชุดให้มันอยู่เลย! ฉันไม่คิดว่ามันจะมีเทคนิคในการเลือกชุดได้ดีขนาดนี้...?
"อืมมม...ก็น่าจะพอๆ กับคุณเลยนะคะ แต่น่าจะอวบกว่านิดนึง" ลูกค้าตอบ
"อ่า...ถ้าอย่างนั้นผมว่าชุดนี้ก็น่าจะโอเคแล้วล่ะครับ :) "
"..." ลูกค้ารับชุดที่เจ้าขุนเลือกให้แล้วมองพิจารณาอยู่สักพักนึง ก่อนจะยื่นชุดทั้งสองชุดมาให้ฉัน
"ฉันเอาทั้งสองชุดนี้เลยค่ะ"
"ค่ะ^^ รอสักครู่นะคะ" จากนั้นฉันก็พักเรื่องเจ้าขุนเอาไว้ก่อนแล้วรีบเอาชุดที่ลูกค้าเลือกไปที่เคาท์เตอร์และคิดเงินพร้อมกับบรรจุชุดใส่ถุงกระดาษชั้นดี
"ทั้งหมดเท่าไหร่คะ? "
"ทั้งหมด...บาทค่ะ^^"
"นี่ค่ะ ไว้โอกาสหน้าจะมาอุดหนุนใหม่นะคะ มีแต่ชุดสวยๆ ทั้งนั้นเลย ดีไซน์ก็เก๋มาก ชอบมากๆ เลยค่ะ :) " ชมอีก~ ชมอีก~ ฟ้าใสชอบ~ ฉันบอกแล้วว่าแบรนด์ฉันก็มีดีไม่แพ้ใคร แต่ก็น่าเศร้าใจที่ไม่ปังสักทีTT
"ขอบคุณนะคะ^^" ฉันพูดพร้อมกับส่งเงินทอนให้ลูกค้าพร้อมกับยิ้มให้จนตาหยี่ ก็ดีใจนี่นา วันนี้ขายออกตั้งสองชุดแหนะ! พอลูกค้าเดินออกจากร้านไปได้สักพัก ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีคนบางคนยังอยู่ในร้านกับฉันด้วยและตอนนี้เจ้าขุนมันก็กำลังยืนมองฉันอยู่ด้วย!
"มองอะไร!? "
"มองคนเก่ง" มันพูดได้หน้านิ่งมาก! และมันก็ทำให้ฉัน...ประหม่ามาก!!
"-///-" เกินไปแล้วนะ! หมายถึงใจฉันเนี่ยเกินไปแล้วนะ จะมาเต้นแรงอะไรกับแค่คำว่าคนเก่งจากปากของเจ้าขุน! ทีคนอื่นชมทำไมไม่เห็นเต้นแรงแบบนี้บ้างเลย!
ใจฉันนี่มันสองมาตรฐานชัดๆ แต่จะว่าไปมันก็สองมาตรฐานแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่นา ทุกการกระทำและคำพูดที่มาจากเจ้าขุนมักมีอิทธิพลกับใจมากๆ ฉันเสมอ>//<
"เห็นเมื่อวานแกบอกมีเรื่องเครียด ใช่เรื่องที่ร้านหรือเปล่า? " เจ้าขุนมันพูดพร้อมกับเดินมานั่งที่โซฟาใกล้ๆ กับตรงที่ฉันนั่งเขียนแบบตอนที่มันยังไม่มา
"ใช่" อารมณ์ไหนของมันอีกเนี่ย!? จากที่ชมฉันอยู่ดีๆ ตอนนี้กลับถามเรื่องที่มันเครียดๆ ขึ้นมาเฉยเลย ตามไม่ทันแล้วนะ!
"ยอดขายไม่ดีหรอ...หรือยังไง? " มันขมวดคิ้วถามฉันต่อ
"อื้อ-^- ไม่ใช่แค่ไม่ดีนะ ขาดทุนยับเลยล่ะ" พูดถึงแล้วก็เซ็งเลยทีนี้ ถึงยอดจะขยับขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ก็ยังขาดทุนอยู่ดี
"...เป็นไปได้ยังไง? " เจ้าขุนพูดพร้อมกับทำหน้าสงสัยไปด้วย นั่นสิ! เป็นไปได้ยังไง? ทั้งๆ ที่ฉันว่าฉันก็ศึกษาและทำการตลาดมาดีแล้วแท้ๆ เว็บหรือเพจไหนดังๆ ฉันก็ติดต่อไปโปรโมทหมด แต่ผลที่ออกมานั้น...เฮ้อออ!
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน และตอนนี้ฉันก็เริ่มคิดไม่ออกแล้วเหมือนกันว่าฉันจะเอาไงต่อไปดี"
"ใจเย็นๆ ก่อน ฉันว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาด เสื้อผ้าของแกมันก็ไม่ได้แย่หรือราคาสูงเกินไปที่คนจะซื้อได้..." นั้นสิ ถ้าเทียบกับแบรนด์อื่น แบรนด์ฉันนี่ดูราคาถูกไปเลยเถอะ!
"=_="
"...ฉันขอดูสมุดบัญชีสรุปทุกเดือนของร้านแกหน่อยได้มั้ยฟ้าใส" เจ้าขุนมันทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ก่อนจะพูดขอดูบัญชีฉัน
"ได้ๆ รอแป๊ป" พูดจบฉันก็เดินเข้าไปหยิบสมุดบัญชีในห้องทำงานออกมาให้มันดู เผื่อมันจะช่วยอะไรได้ อย่างน้อยๆ ให้คำปรึกษาก็ยังดี เพราะตอนนี้ฉันก็คิดไม่ออกเหมือนกัน แต่ไม่ยอมแพ้แน่นอน
"ฟ้าใส"
"หืม? มีอะไรหรอ? " เจ้าขุนมันเปิดดูบัญชีของฉันไปได้สักพัก แล้วมันก็เรียกฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"แกเคยสงสัยตัวเลขพวกนี้ในสมุดบัญชีของแกบ้างมั้ย? "
"ยังไงอ่ะ? " จะให้ฉันสงสัยยังไงอ่ะ ก็เพราะเสื้อผ้าฉันมันขายไม่ได้ไง มันก็เลยเป็นตัวเลขที่ขาดทุนอย่างนั้น?
"แล้วการทำการตลาดของแก แกเป็นคนติดต่อเองหรือเปล่า? "
"ใช่ ฉันเป็นคนติดต่อเอง" กว่าจะติดต่อได้แต่ละที่ก็ลำบากเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ แต่บางที่ก็ง่ายแสนง่าย
"ฉันว่ามันน่าจะผิดพลาดที่สองอย่างนี้แหละ ซึ่งฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอันไหน..."
"ยังไง? " ฉันไม่เข้าใจ ผิดพลาดยังไง? ถ้าเป็นบัญชีพลาดฉันพอเข้าใจนะ เพราะฉันเป็นคนทำเอง แต่ก็ไม่น่าพลาดได้นะเพราะยอดทุกเดือนสรุปจากระบบของแคชเชียร์ร้านที่เป็นยอดขายจริง ส่วนการตลาดยิ่งไม่น่าพลาดได้เลยเถอะ เพราะฉันเป็นคนติดต่อเองกับมือ! แถมยังมีแต่ช่องทางดังๆ ติดเทรนต่างหาก!
"ฉันก็ยังไม่แน่ใจ...แต่ตอนนี้ฉันขอรายชื่อเว็บเพจหรือช่องทางที่แกติดต่อไปโปรโมททั้งหมดหน่อย ฉันว่ามันแปลกๆ เพราะเท่าที่ฉันดูงานแก ฉันว่าผลตอบรับมันไม่น่าจะออกมาแย่ขนาดนี้ มันเหมือน...มีคนจงใจทำ"
"!!!? "
_________________________
อย่าลืมเพิ่มเข้าชั้นหนังสือไว้อ่านกันนะคะ^^
*****โปรดติดตามตอนต่อไป*****
- ผู้เขียน
