บทที่ 49
ตัวเชื่อม
ไม่กี่นาทีก่อนที่ลลิตจะหายตัวไป…
“ช่วยด้วย… มีแค่หนูคนเดียวที่จะช่วยได้”
เสียงนั้นดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ลลิตกลับไม่รู้เรื่องว่าทิศทางของเสียงนั้นมาจากทางไหน
ดวงตายังคงปิดสนิท เข้าสู่ห้วงแห่งความฝันกึ่งสมจริงอย่างหวาดหวั่น
“อื้อ…”
ร่างบอบบางกระสับกระส่าย จนรักยมที่เฝ้าดูแล แกป้องอยู่ถึงกับต้องปรากฏตัวออกมา ยื่นมือออกไปแตะตัวของลลิตด้วยความเป็นห่วง
“แม่ครับ”
“แม่เป็นอะไร?”
ในตอนนั้นเองดวงตากลมก็เปิดออก ทว่าราวกับคนไร้จิตวิญญาณ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ไม่ได้รับรู้ถึงตัวตนของรักยมเลย
เด็กน้อยทั้งสองได้แต่มองด้วยความแปลกใจ เนื่องจากปกติแล้วหากเจอรักยม ลลิตต้องทักด้วยถ้าเสียงอ่อนโยน และยิ้มให้อย่างอบอุ่น แต่ตอนนี้คล้ายกับว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง ลลิตเดินไปที่หน้าต่าง โดยมีรักยมเดินตามไป แต่ในตอนนั้นเอง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นด้วยความสนใจจากรักยม
