บทที่ 40
ถ้าฉันกลายเป็นวิญญาณ…
ในตอนนั้นเองเขาได้เห็นนิมิตรบางอย่าง ลลิตที่กำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอยู่ในที่ใดที่หนึ่ง เขาพยายามเพ่งสายตามองไปรอบด้านแต่ก็คล้ายกับโดนบางอย่างปิดกั้น ทำได้เพียงแต่มองลลิตที่กำลังหวาดกลัว ทัตเทพเพ่งสมาธิมากกว่าเดิมด้วยหวังจะรู้ตำแหน่งของลลิต ทว่า...
ฉับ!
ดวงวิญญาณดวงหนึ่งที่อยู่กับลลิต พุ่งเข้ามาหาเขา จากนั้นภาพก็ถูกตัด ราวกับโลกนั้นถูกตัดขาดการเชื่อมต่อออกไป
...ไม่นะ ลลิต ไม่นะ ได้โปรดเถอะ ขอแค่รู้ที่อยู่ กูจะไปช่วยมึงเอง ผีบ้านผีเรือน สัมภเวสี ผีสางทั้งหมดทั้งมวล ดลบัลดาลให้กูที กูช่วยลลิตมาได้เมื่อไหร่ กูจะจัดเสี้ยงให้พวกมึงกินกันอิ่มหนำสำราญเจ็ดวันเจ็ดคืน...
“ทัต... ทัตเทพ...!”
เสียงของใครคนหนึ่งปลุกทัตเทพออกจาห้วงสมาธิ ชายหนุ่มขมวดคิ้มยุ่ง เมื่อถูกรบกวน แต่ก็ต้องแปลกใจกับการปรากฏตัวของผู้ชายตรงหน้านี่
“พ่อ?”
ผู้ที่อยู่ตรงหน้าของทัตเทพคือพ่อขอ
