4 ผู้ชายที่เธอไม่ชอบ
1692 คำ
ณ บ้านรมิดา
แล้ววันนี้รมิดาก็ตั้งใจกลับมาเก็บของที่บ้าน เพราะเธอตั้งใจจะไปอาศัยอยู่ที่คอนโดที่ใกล้กับที่ทำงานเลย แต่พอเข้ามาก็ต้องแปลกใจ เมื่อมีรถตู้หรูคันหนึ่งจอดอยู่ในที่จอดรถของเธอ ก่อนที่เธอจะจอดอีกฝั่งแล้วก็เดินเข้าไปภายบ้าน
"เจิน กลับมาพอดีเลย ม้ากำลังจะโทรตาม" เมื่อเห็นลูกสาวคนสวยเดินเข้ามาในบ้าน วารุณีก็รีบเรียกเธอทันที
"อะไรคะม้า"
"คุณป้าดาวมา เข้าไปทักทายหน่อยสิลูก"
"แล้วมาแค่คุณป้าดาวหรือเปล่าคะ" รมิดาก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย
"พี่เมทของลูกก็มาด้วย"
"ม้าหยุดพูดอะไรแบบนี้เลยนะ ถ้ายังพูดอยู่เจินจะกลับเดี๋ยวนี้เลย จริงๆ ด้วย"
"อาเจิน อย่าทำให้ม้ากับป๊าลำบากใจได้ไหม พี่เขาอุตส่าห์มาหา"
"โอเคค่ะ งั้นเจินขอตัวกลับคอนโดก่อนนะคะ" ร่างบางถอนหายใจพืด เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริง ๆ พูดจบเธอก็กำลังจะหันหลังกลับ ด้วยความรู้สึกที่รำคาญ
"โอเค ๆ ม้าไม่พูดแบบนั้นแล้ว ไม่ชอบก็ไม่ชอบ"
"เจินพูดหลายครั้งแล้วนะม้า เจินนับถือคุณป้าดาวก็จริง แต่ไอ้บ้านั่นเจินไม่ชอบมัน"
"เจิน ลื้อพูดแบบนี้ได้ยังไง อย่าเสียงดังไปสิเดี๋ยวคนข้างในก็ได้ยินกันหรอก"
"เจินก็บอกม้าตั้งหลายครั้งแล้ว ว่ามันมองเจินแปลก ๆ ดูสายตามันสิ เหมือนใครก็ไม่รู้ ไม่เหมือนคุณป้าดาวเลยสักนิด นิสัยยิ่งไม่เหมือน บอกว่ามันนิสัยไม่ดี ยังไม่มีใครเชื่อเจินอีก"
"อาเจิน ลื้อหยุดพูดจาอะไรแบบนี้ได้แล้ว ตาเมทอีเป็นลูกคุณป้าดาวจะไม่เหมือนได้ยังไง หยุดคิดอะไรแบบนี้เลยนะ"
"ทุกคนก็รู้ว่าเจินไม่ชอบมัน!"
"เห้อ..." วารุณีก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ก็รู้ดีว่าลูกสาวเธอเป็นคนยังไง แต่ด้วยที่ครอบครัวของดาราก็มี บุญคุณกับครอบครัวของเรา เธอเลยต้องทำอะไรที่มันฝืนความรู้สึกของลูกตัวเอง เพราะยังไงถ้าเป็นดองกับครอบครัวนี้ ก็ยังดีกว่าไปเป็นรองกับครอบครัวไหนที่เธอไม่รู้จัก
"บุญคุณก็ส่วนบุญคุณค่ะ เดี๋ยวเจินทำงานให้ได้เจินจะชดใช้ทุกอย่างให้เอง แต่ถ้าให้เจินแต่งงานกับไอ้บ้ากามนั่นเจินไม่เอาหรอกนะ"
"อาเจินคำพูด คำจาลื้อนี่มัน..."
"อ้าวอาเจิน ลื้อกลับมานานแล้วเหรอ"
"สักพักแล้วค่ะ สวัสดีค่ะป๊า" พูดจบเธอก็เดินเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อ พร้อมกับทำหน้าเซง ๆ แล้วหันมามอง จนคนเป็นแม่ต้องยิ้มแล้วส่ายหัวเบา ๆ
"สวัสดีค่ะคุณป้าดาว สวัสดีค่ะ! พี่เมท" แล้วรมิดาก็เข้าไปทักทายทั้งสองคน พร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่ชอบใจ
เมท เมธี ชายหนุ่มเพลย์บอยสุดเจ้าชู้ เนื่องจากทั้งหล่อและรวย เขาเลยใช้ชีวิตที่มีดีทุกอย่างในทางผิด ๆ จนเธอรู้สึกเกลียด และไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย
เนื่องจากครั้งหนึ่งที่เธอเคยไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วบังเอิญไปเจอไอ้บ้ากามนี่ที่คลับ ตอนนั้นเห็นได้ชัดว่าเขาพยายามจะลวนลามเธอ และจะลากเธอกลับคอนโดด้วยให้ได้ จนได้เฮียเฟยมาช่วยไว้ทัน ถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รอดแล้ว ดูหน้าก็รู้ว่าร้ายและเลวขนาดไหน ยิ่งเห็นหน้ามันเธอยิ่งหงุดหงิด อยากบอกครอบครัวในเรื่องนั้น ก็เกรงว่า พ่อกับแม่เธอจะผิดใจกับผู้มีพระคุณ
"สวัสดีจ้า เป็นยังไงบ้างไม่เจอกันหลายเดือนเลย"
"ก็ดีค่ะ คุณป้าสบายดีนะคะ"
"สบายดีจ้ะ แล้วนี่หนูสวยขึ้นเยอะเลยนะ" ดาราก็พูดพร้อมกับยิ้มออกมา เมื่อเห็นหญิงสาวที่เธอเอ็นดูตั้งแต่เกิดสวยวันสวยคืนขนาดนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกชอบใจ และอยากได้เป็นลูกสะใภ้มาก ๆ
"ขอบคุณมากค่ะ"
"สวยขึ้นมากจริงๆ ครับคุณแม่" เมธีก็พูดพร้อมกับมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม
"ขอบคุณค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวเรามาคุยธุระกันต่อเถอะ อาเจิน ลื้อพาพี่เมทเขาไปนั่งเล่นที่สวนไป มาฟังผู้ใหญ่คุยธุระกันจะเบื่อเปล่า ๆ "
"เจินไม่สะดวกค่ะป๊า เจินแค่มาเก็บของ แล้วเจินก็จะกลับคอนโดเลย"
"อะไรกันมาแค่แป๊บเดียวเอง พาพี่เมทออกไปนั่งเล่นก่อนไป หรือค่อยกลับ วันนี้อยู่ทานข้าวกับป๊าก่อน"
"ไม่..."
"ไปเถอะอาเจิน ลื้ออย่าเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่อง ลื้อไม่รำคาญป๊าลื้อเหรอ" วารุณีก็กระซิบข้างหูลูกสาวคนสวยเบา ๆ
"ได้ค่ะม้า! เชิญค่ะพี่เมท" แล้วเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจ ก่อนที่จะเดินนำเขาออกไป
"เธอเป็นยังไงบ้างดาว ยังฝันแปลกๆ อยู่ไหม" แล้วสองเพื่อนรักก็มานั่งคุยกัน
"ก็มีบ้างเป็นครั้งคราว แต่ช่วงนี้มันบ่อยเกินไปแล้วณี แล้วฉันก็เหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลาด้วย"
"เธออย่าไปคิดมากสิ งานละครก็เพลา ๆ ลงหน่อยก็ได้"
"ฉันก็ไม่อยากเล่นละครเลย แต่พอเล่นละครแล้วฉันได้เป็นแม่ได้มีลูก ฉันกลับรู้สึกดีขึ้นมา ฉันคิดถึงลูกฉันเหลือเกินณี ถ้าตอนนี้เขายังอยู่ ถ้าไม่ใช่ความผิดของฉันคง..."
"อย่าคิดมากเลยนะ ทำทุกวันให้ดีที่สุดก็พอ ฉันเชื่อว่าเธอเก่ง มันผ่านมาหลายปีแล้วดาว เธอไม่ได้ผิดอะไรเลย"
"ฮึกๆ ฉันคิดถึงลูกฉันจังเลยณี ฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน" แล้วดาราก็ร้องไห้ออกมาจนตัวสั่นโยน ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งเสียใจ
เนื่องจากเมื่อหลายปีที่แล้ว เธอสูญเสียลูกชายไป แล้วเธอก็เสียใจมาตลอดชีวิตจนถึงตอนนี้ ชีวิตไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน วารุณีก็สวมกอดเพื่อนรักด้วยความเห็นใจ
"จะทำท่าทำทีรังเกียจพี่ไปถึงไหน" เมื่อเดินออกมาตามลำพัง เมธีก็พูดขึ้นพร้อมกับมองด้วยสายตาที่เอาเรื่อง
"ก็รู้นิว่าฉันรังเกียจ"
"น้องเจิน!"
"ทำไม อย่าคิดนะว่าจะทำอะไรฉันได้อีก สันดานชั่ว ๆ แบบแก ฉันรู้ทันหมดนั่นแหละ"
"หยุดพูดจาอะไรแบบนี้กับพี่ได้แล้ว"
"แกนั่นแหละที่ต้องหยุด ฉันไม่อยากบอกพ่อแม่ฉันเฉย ๆ หรอกนะ ว่าคนอย่างแกนั่นแหละเกือบจะลากฉันไปทำมิดีมิร้าย"
"แล้วมันเกิดขึ้นหรือยัง!"
"มันจะเกิดขึ้นได้ยังไงล่ะ ผู้ชายของฉันมาช่วยไว้แกก็เห็น"
"หึ ไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้านั่นนะเหรอ ไอ้ขี้ข้านั่นมันมีดีอะไร" แล้วเขาก็พูดจาดูถูกเหยียดหยาม คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายของเธอออกมา
"นี่ แกอย่ามาว่าอะไรเฮียเฟยของฉันนะ แกไปรู้อะไรมา ไอ้บ้า"
"หึ ก็ไอ้ผู้ชายที่มันทำกับพี่ได้ขนาดนั้น ถ้าพี่ไม่รู้เรื่องอะไรของมันบ้างก็บ้าแล้ว" วันนั้นเขาตั้งใจจะลากเธอกลับคอนโดด้วยจริง ๆ แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ มากระทืบเขาจนเกือบตาย ได้นอนโรงพยาบาลไปตั้งหลายวัน
แล้วตั้งแต่ที่เขาโดน ชยกร กระทืบจนเกือบตาย เขาก็แค้นจนฝังหุ่น สั่งให้คนของเขาไปสืบเรื่องของมันมาอย่างละเอียด จนได้รู้ว่ามันเป็นแค่เด็กกำพร้าจากสถานสงเคราะห์ แล้วมีครอบครัวญาติของรมิดาอุปการะ ส่งเสียเลี้ยงดูจนได้เรียนและได้ไปทำงานที่บริษัทด้วย แล้วคนอย่างมันก็ไม่เจียมตัวอยากตีตัวขึ้นมาเสมอคุณหนูผู้สูงศักดิ์อย่างรมิดา แค่คิดถึงหน้ามันเขาก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครเคยทำอะไรกับเขาขนาดมันมาก่อนเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น
"แล้วแกจะรู้เรื่องของเฮียเฟยไปทำไม"
"แล้วไอ้หมาบ้านั่นมันทำอะไรกับพี่ไว้บ้างล่ะ"
"ก็กระทืบแกเกือบตายไง ดีนะที่ยังใจดี อภัยโทษให้แกมาอยู่ตรงนี้ได้ ถือว่าเขาปราณีแกมากแล้วนะ"
"น้องเจิน!"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะกลับแล้ว เชิญแกนั่งเล่นกับลมฟ้าอากาศไปคนเดียว เพราะฉันไม่อยากอยู่ใกล้แก ฉันรังเกียจ"
"รังเกียจนักใช่ไหม ได้!" จากนั้นเขาก็ดึงแขนเธอ พาเดินเข้าบ้านไป
"แกจะทำอะไรของแกปล่อยฉันนะ อย่าทำอะไรบ้า ๆ" เธอก็พูดพร้อมกับสะบัดมือเขาออก พร้อมกับแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา
"เดี๋ยวก็รู้"
"อ้าวทำไมกลับมาเร็วจังเลยลูก"
"ผมมีเรื่องจะบอก"
“หึ้ม”
"ผมชอบน้องเจินครับ ผมอยากให้แม่คุยกับคุณน้าทั้งสอง เรื่องของผมกับน้องเจิน"
"ตาเมท..."
"..." ทั้งเจ้าสัวประเสริฐและวารุณีก็อึ้งไปตามกัน
"ไม่นะคะ เจินไม่ได้..."
"คุณแม่จำตอนที่ผมโดนกระทืบเกือบตายได้ไหมครับ คนที่ทำก็คือคนที่มาชอบน้องเจิน ทุกคนคิดดูว่าผมเกือบตายขนาดไหน แล้วถ้าน้องเจินคบกับผู้ชายคนนั้น..."
"คนไหนเมท!" เจ้าสัวประเสริฐก็ถามออกมาด้วยอารมณ์ที่เริ่มไม่พอใจ
"มันชื่อเฟยครับ"
"..." เมื่อได้ยินชื่อนี้ ก็ทำเอาเจ้าประเสริฐ หันไปจ้องหน้าลูกสาว พร้อมกับสายตาที่วิโรจน์
"..." จนรมิดาต้องหลบสายตาอันน่ากลัวนั้น เพราะพ่อเธอไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้มาก่อนเลย
- ผู้เขียน
