5 ต้องแต่งงานกับคนในตระกูลนี้เท่านั้น
1609 คำ
"อาเจิน! เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง! แล้วไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้น มันยังมายุ่งกับลื้ออยู่อีกเหรอ"
เมื่อคนบ้านนั้นกลับไปแล้ว เจ้าสัวประเสริฐก็โมโหเลือดขึ้นหน้า พร้อมกับต่อว่าลูกสาวคนสวยชุดใหญ่ เพราะเรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้นเลย แล้วลูกสาวตัวดีของเขายังไปรู้เห็นเป็นใจอีก ทำเอาเขาเสียผู้ใหญ่ จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
"ป๊าหยุดพูดถึงเฮียเฟยแบบนั้นนะ ยังไงเฮียเฟยก็คือว่าที่ลูกเขยของป๊า!!!" รมิดาที่ไม่ยอมใครง่าย ๆ ก็เถียงสู้สุดใจ
"อาเจิน! ลื้อหยุดพูดจาอะไรแบบนั้นได้แล้วนะ แล้วอั๊วไปบอกตอนไหนว่าอั๊วจะยอมรับคนอย่างมันเป็นลูกเขย"
"โอ๊ยยย พอเถอะเฮีย"
"อั๊วทั้งโมโหทั้งเสียหน้าหมดแล้ววววว"
"นี่เจิน เรื่องราวมันเป็นมายังไงเล่ามาสิ ม้าปวดหัวจะบ้าตายอยู่แล้ว"
"เจินไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น เพราะถึงยังไงป๊ากับม้าก็ไม่ฟังอยู่ดี ขนาดบอกให้ใจเย็นยังไม่ใจเย็น" คนที่เอาแต่ใจก็ได้แต่ก่อนหันหน้าไปทางอื่น
"นี่อาเจิน ลื้อก่อเรื่องขนาดนี้แล้ว จะให้ป๊ากับม้าใจเย็นได้ยังไง นี่มันเรื่องใหญ่มากนะ อับอายขายขี้หน้าไปหมด"
"เฮีย พอเถอะ"
"แล้วอั๊วจะบอกอะไรลื้อไว้ให้นะอาเจิน ทันทีที่ลื้อเรียนจบ ลื้อต้องแต่งงานกับอาเมททันที"
"ไม่! เจินไม่แต่ง! เจินไม่เอามันหรอกนะป๊า"
"ลื้อหยุดพูดจาอะไรแบบนั้นได้แล้ว ครอบครัวทางนั้น เขามีบุญคุณกับครอบครัวเรา ถ้าจะแต่งงานกับใครสักคน ลื้อต้องแต่งงานกับคนตระกูลนั้นเท่านั้น อั๊วไม่เอาหรอกนะคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า อย่างไอ้เฟย ไม่มีทาง!" พูดจบเจ้าสัวประเสริฐก็รีบเดินออกไป ด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว ยิ่งโมโหมากเมื่อลูกสาวคนเดียวไม่ได้ดั่งใจ
"..." ส่วนรมิดาเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ไม่พอใจเช่นกัน จากนั้นเธอก็รีบขึ้นบ้านไป จะได้รีบเก็บของแล้วกลับคอนโด เพราะรู้ว่าถ้าอยู่ต่อ ต้องมีเรื่องที่ต้องถกเถียงกันไม่จบไม่สิ้นอีก
ชยกร Talk
วันนี้คือวันที่เขาต้องมาเซ็นสัญญา ซื้อคอนโด สุดหรูราคาแพง ที่เก็บหาทุกอย่างด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเอง
"เรียบร้อยแล้วนะคะ จะย้ายเข้าวันไหนก็ ตามสะดวกเลยค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ" แล้วเขาก็มองเอกสารชุดนั้น พร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ
สำหรับคนที่ไม่มีพ่อแม่แบบเขา ทุกอย่างในชีวิตมันก็ยากไปหมด เริ่มตั้งแต่ต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด พยายามเรียนให้เก่ง สอบให้ได้ทุนทุกอย่างที่ทำได้ แล้วก็ทำตัวดี ๆ พยายามไม่คิดถึงเรื่องที่ทำให้บั่นทอนจิตใจ แต่บางครั้งมันก็ยากมากเหลือเกิน ที่ไม่ให้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ
"คุณเฟยสะดวกไปดูอีกโครงการไหมคะ"
"ไม่ครับ โทษทีผมไม่มีเวลา"
"ได้ค่ะ แต่ขอฝากหน่อยนะคะนี่โบรชัวร์ เผื่อเกิดสนใจขึ้นมา"
"ครับ" เขาก็ตอบเสียงเรียบแบบคนที่ไม่ได้สนใจ พร้อมกับยังอ่านเอกสารของตัวเองอยู่
"มีให้ชมเป็นช่วงเวลาด้วยนะคะ แต่ถ้าเป็นช่วงบ่ายโมงพรุ่งนี้ จะมีคุณดาราเจ้าของโครงการไปด้วยค่ะ คุณดาว ดารา นักแสดงรุ่นใหญ่ คุณเฟยรู้จักไหมคะ"
"..." เมื่อได้ยินชื่อนั้น เขาก็ชะงักไป ก่อนจะหยิบโบรชัวร์แผ่นนั้นขึ้นมาดู
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วแพรวขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวครับคุณแพรว พรุ่งนี้ตอนบ่ายโมง ผมจะเข้ามาชมโครงการด้วยนะครับ"
"อ่อได้เลยค่ะ ยินดีมาก รบกวนคุณเฟยกรอกฟอร์มให้หน่อยนะคะ เดี๋ยวแพรวส่งลิงค์ไปให้ทางอีเมล ที่คุณเฟยให้มานะคะ"
“...” เขาก็มองโบรชัวร์แผ่นนั้น ก่อนจะกำมันให้ยับคามือ แล้วปรากฏสายตาที่เยือกเย็นออกมา
ณ บริษัท PLogitech
แล้ววันนี้รมิดาก็มาทำงานตั้งแต่เช้า มีคนที่บริษัทให้คิดถึงนี่ดีแบบนี้นี่เอง จะให้เธอตื่นเช้าขนาดไหนมาทำงานก็ยังไหว แล้วเธอก็ยิ้มทักทายให้กับพนักงานทุกคนด้วยความสดใส
"แก นั่นไงเด็กคนนั้นน่ะ นักศึกษาฝึกงาน" เมื่อรมิดาเดินเข้ามาในแผนก พนักงานบริษัทผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ก็รีบสะกิดกันทันที ด้วยที่หลายคนรู้สึกไม่ชอบ และไม่ถูกชะตากับเธอ
"ยัยนี่ที่มากับน้องดาวที่รู้จักกับคุณปริญป่ะ"
"ใช่ยัยเด็กเนี่ยแหละ ตีตัวเสมอน้องดาวด้วยนะ"
"แล้วดูสิแบรนด์เนมทั้งตัวเลย"
"นางก็ดูรวยนะ แต่... หรือนางจะมีคนเลี้ยง"
"ก็ไม่แน่นะ สวยมากขนาดนั้น แล้วดูแต่งตัวเข้าสินั่น ฉันว่าไม่ธรรมดา"
"แล้วเมื่อวานนะ ก็เห็นอาสาเอากาแฟเข้าไปให้คุณเฟยด้วย ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่"
"จริงเหรอยัยหน่อย"
"ก็จริงน่ะสิ ใครใช้ให้แกลางานเมื่อวาน ไม่เห็นเลยหละสิ"
"ฉันไม่ยอมหรอกนะ"
"แล้วแกจะทำยังไง ทำอะไร"
"ฉันไม่ทำคนเดียวหรอก พวกแกต้องช่วยฉันนะ"
"ได้สิ ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน ดูทรงหยิ่ง ๆ ขนาดเป็นแค่เด็กฝึกงานนะเนี่ย"
"เอาเถอะ มีอะไรสนุกๆ ให้พวกเราทำกันแล้ว"
แล้วพนักงานทั้ง 4 คนก็ซุบซิบนินทา ทั้งแสดงกิริยาออกมาว่าไม่ชอบรมิดา
"สวัสดีค่ะพี่กร"
"สวัสดีค่ะคุณ...เอ่อ น้องเจิน"
"เจินซื้อขนมมาฝากค่ะ"
"ไม่เห็นต้องลำบากหิ้วมาเลยค่ะ พี่เกรงใจ"
"ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่กร แล้ววันนี้มีอะไรให้เจินทำบ้าง"
"เดี๋ยวพี่ให้ไปรู้จักกับพี่พลอย หัวหน้าแผนกนะคะ" พูดจบเธอก็ต่อสายไปหาคนดังกล่าวทันที
"ได้ค่ะ"
และไม่นานผู้หญิงคนดังกล่าวก็เดินเข้ามา พร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง ทั้งทำท่าทีแปลก ๆ กับเธอ
"มีอะไรคะพี่กร เห็นว่าเรียกหาพลอย"
" ใช่จ้ะ เห็นว่าลาเมื่อวาน วันนี้เลยอยากแนะนำน้องเจินให้รู้จัก นี่น้องเจินนะมาฝึกงานแผนกประสานงาน"
"สวัสดีค่ะพี่พลอย" รมิดาก็ยกมือไหว้อย่างเคารพ
"ค่ะ" แต่หญิงสาวตรงหน้าก็ทำเหมือนเมิน จนตัวเธอเองรู้สึกได้
"เดี๋ยวพี่จะให้ดูแลน้องเจินนะ"
"ค่ะ"
"โอเค งั้นน้องเจินออกไปศึกษางานเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่คุยงานกับพี่พลอยต่อ"
"ได้ค่ะ สวัสดีนะคะ" เธอก็ยกมือไหว้ทั้งสองคนก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"น่ารักมากเลยเนอะพลอย กิริยามารยาทก็ดี พี่คิดว่าจะหยิ่งซะอีก" กรก็มองตามรมิดา พร้อมกับยิ้มออกมา จนตาเป็นประกาย เพราะเธอชื่นชมเด็กคนนี้จริง ๆ นิสัยก็ดีหน้าตาก็สวย ทั้งยังเป็นมิตรกับทุกคนอีกต่างหาก
"แค่เด็กฝึกงานจะหยิ่งได้ยังไงล่ะคะ พี่กรก็พูดจาแปลกๆ"
"ถ้าเป็นคนอื่นน่ะใช่ แต่คนนี้ดูแลให้ดีนะ สอนงานให้ดี ๆ ด้วย ดูแลเทคแคร์และทรีตเป็นพิเศษ"
"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ เฉพาะคนนี้เนี่ยนะ"
"ใช่เฉพาะน้องคนนี้แหละ สำคัญมาก"
"..." แล้วเธอก็ยิ่งรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา แล้วยัยเด็กนี่เป็นใครกัน ระดับพี่กรถึงต้องมาสั่งให้เธอให้ความสนใจดีกว่าคนอื่นขนาดนี้
"แล้วก็ให้งานน้องเจินตามความเหมาะสมด้วยนะ ถ้ามีพบลูกค้าคนสำคัญหรืออะไรก็ตาม ให้น้องเจินไปคุยด้วย"
"ให้เด็กฝึกงานไปคุยกับลูกค้าเหรอคะ ไม่มีใครทำนะคะพี่กร"
"ก็ไม่มีใครทำไงเว้นน้องเจินไว้คนเดียว คนนี้พิเศษที่สุดจำไว้ด้วย"
"ค่ะ"
"โอเคจ้ะ กลับไปทำงานเถอะ"
เมื่อผู้จัดการแผนกผู้จบ พลอยก็เดินออกมาด้วยความไม่พอใจ แค่เด็กฝึกงานอะไรจะขนาดนั้น แล้วเด็กคนนี้เป็นใครก็ยังไม่ยอมบอกเธอ ยิ่งคิดแบบนี้ยิ่งไม่ชอบใจ ไม่รู้จะอะไรกันนักกันหนา
"เธอชื่ออะไรนะ เจินใช่ไหม" เมื่อเดินออกมาจากห้องผู้จัดการสาว หัวหน้าแผนกอย่างพลอยก็เดินเข้ามาหารมิดาทันที
"ใช่ค่ะ เจินค่ะ" เธอก็ตอบพร้อมกับยิ้มให้เหมือนเดิม
"ปราง เธอดูแลเด็กฝึกงานคนนี้นะ"
"เอ่อ...พี่กรบอกว่า..."
"ฉันเป็นหัวหน้าแผนกนะปราง ฉันบอกเธอฟังฉันไหม"
"ฟัง แต่ฉันแค่ถาม"
"ฉันจะดูแลน้องฝึกงานที่ชื่อดาว เธอก็ดูแลเด็กคนนี้ไป เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม"
"เข้าใจ"
"อืมก็แค่เนี่ย" พูดจบพลอยก็เดินผ่านสองคนนั้นไป ด้วยท่าทางที่หยิ่งยโสและไม่สนใจ
"ไม่ต้องคิดมากนะคะน้องเจิน พี่ชื่อปรางค่ะ เป็นพนักงานของแผนกเหมือนกัน เดี๋ยวพี่ดูแลเองนะ"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่ปราง เจินขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ มีอะไรที่ทำไม่ดีเตือนเจินได้ตลอดเลย" รมิดาก็พูดพร้อมกับเหลือบมองไปที่พนักงานทั้ง 4 คน ที่ตอนนี้ไปรวมกันอยู่โต๊ะดาว ซึ่งเธอก็รู้สึกไม่เข้าใจในการกระทำนี้เหมือนกัน
- ผู้เขียน
