3 ว่าจะไม่สนใจแต่ทำไม่ได้จริงๆ
1768 คำ
เฟย ชยากร อายุ 27 ปี ในตำแหน่งผู้บริหารคลังสินค้า ขับรถเข้ามาจอดภายในบริษัท ตั้งแต่เช้า ด้วยที่วันนี้ต้องรีบเคลียร์งานทุกอย่าง ให้เสร็จโดยเร็ว
เพราะตอนบ่ายเขาต้องไปเซ็นเอกสาร ในการซื้อคอนโด ที่เขาพยายามอดทนเก็บเงินทุกอย่าง เพื่อจะซื้อคอนโดที่นี่ ไว้เป็นของตัวเองให้ได้
ถึงแม้จะทำงานเป็นถึงตำแหน่งผู้บริหาร แต่ความจริงเขาก็ยังไม่มั่นคงอะไรมากเท่าที่ควร แต่ด้วยที่อยากได้คอนโด อยู่ใกล้บริษัท และที่สำคัญกว่านั้น คือการได้อยู่ใกล้คนที่ตัวเองรักหมดใจ
ผู้หญิงคนนั้น คนที่สูงส่งกว่าที่เขาจะเอื้อมถึง คุณหนูที่เขารักมาตลอด
"คุณเฟยสวัสดีคะ"
"สวัสดีครับคุณแอน ผมว่างแค่ตอนเช้านะตอนบ่ายผมมีธุระ"
"ได้ค่ะ คุณเฟยจะเข้าประชุมกับคุณปริญไหมคะ วันนี้นักศึกษาฝึกงานมารายงานตัวค่ะ"
"ไม่ครับ เดี๋ยวผมรีบเคลียร์งานแล้วผมจะออกไปแล้ว" วันนี้แล้วสินะ วันที่คุณหนูของเขาจะได้มาฝึกงานที่นี่
"ค่ะ"
"สาย ๆ ค่อยเอากาแฟเข้าไปให้ผมนะ ผมเพิ่งดื่มมา"
"ได้ค่ะ"
จากนั้นเขาก็รีบทำงานให้เสร็จโดยเร็ว ถึงแม้จะรู้ดีว่าเธอมาฝึกงานที่นี่ แต่เขาก็ต้องทำเป็นไม่สนใจ เพราะไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นอีก เขาควรจะเจียมตัวอยู่ในพื้นที่ของตัวเองดีที่สุด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เชิญครับ" เขาก็ตอบรับพร้อมกับที่ยังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เข้ามาเลย เพราะคาดว่าจะเป็นคุณแอน ผู้ช่วยของเขาที่เอากาแฟเข้ามาให้
"ไม่คิดจะไปทักทายกันหน่อยเหรอคะ" แล้วเสียงหวานก็ดังขึ้น
"คะ... คุณหนู" เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาก็รีบเงยหน้าขึ้นมาดูทันที ก็ปรากฏใบหน้าแสนสวย ของผู้หญิงที่เขารักหมดใจ
"เจินจะมาฝึกงานกับเฮียเฟยค่ะ"
"คุณหนู แต่เฮียปริ้น..."
"ล้อเล่นค่ะ เจินฝึกงานกับคุณกร ไม่ต้องทำสีหน้าเหมือนรังเกียจเจินขนาดนั้นก็ได้"
"..."
"เจินเอากาแฟเข้ามาให้ค่ะ แล้วก็เข้ามาทักทายด้วย แต่เห็นแล้วว่าเฮียเฟยไม่ได้ยินดีเลย" เธอพูดอย่างคนที่น้อยใจถึงที่สุด แทนที่จะได้เจอเขาตั้งแต่เช้า แต่เขากลับเมินเฉย ไม่ได้สนใจในการมาที่นี่ของเธอเลยด้วยซ้ำ
"คุณหนู..."
"ให้เจินวางไว้ตรงไหนดีคะ"
"..." เขาได้แต่มองหน้าเธอแล้วก็พูดอะไรไม่ออก ใบหน้าสะสวย ที่เขาคิดถึงมาตลอด ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
"งั้นเจินวางไว้ตรงนี้นะคะ เฮียเฟยจะได้ไม่อึดอัดนาน เพราะเห็นเจินอยู่ตรงนี้" พูดจบเธอก็วางถาดกาแฟไว้ แล้วก็กำลังจะเดินออกไป แต่ไม่ทันที่จะก้าวขา
"ว๊ายยยย"
"..." คนที่ทำหน้านิ่งอยู่ ก็คว้าเธอมากอดไว้จนแน่น ทำเอาเธอต้องอมยิ้มออกมา
"มาฝึกงานอะไรต้องใส่สั้นขนาดนี้ด้วยครับ" เขาก็พูดพร้อมกับทำทีดึงปลายกระโปรงเธอลง
"ใส่มาอ่อยผู้บริหารคลังสินค้าค่ะ" เธอก็พูดพร้อมกับหันมากอดเขาไว้จนแน่น ด้วยความคิดถึง
"ฟอดดดดด" แล้วเขาก็หอมแก้มเธอพร้อมกับยิ้มออกมา เขาคิดถึงเธอมากเหลือเกิน อยากกอดอยากหอมแบบนี้ตลอดไป
"เฮียเฟย จั๊กกะจี้" แล้วเธอก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
"ฟอดดดดดด" แล้วเขาก็กอดรัดตัวเธอเข้ามาหอมไปหลายฟอด ว่าจะไม่สนใจแล้วแต่ทำไม่ได้จริง ๆ
"อื้ออออ"
ที่ได้เข้ามาหาเขาถึงห้องแบบนี้ ก็เพราะเธอไปติดสินบน คนที่เกี่ยวข้องไว้หมดแล้ว เอาสิเธอจะเข้ามาตอแยทุกวันเลย
ณ ร้านอาหาร
วันนี้ไม่รู้ท่านประธานเกิดใจดีอะไรขึ้นมา แล้วพานักศึกษาฝึกงานออกมาเลี้ยง รมิดาก็มองค้อนใส่พี่ชายตัวดีหลาย ๆ ครั้ง เพราะเธอคิดว่าที่เขาพามาเลี้ยง อาจจะเพราะมีเธอมาฝึกงานอยู่ด้วย ทำให้คนที่แผนกเริ่มมอง แล้วเธอก็รู้สึกได้ด้วยว่า เธอน่าจะกลายเป็นเรื่องเม้าท์มอยของแผนกนี้เป็นแน่
"เฮียปริ้นกินกุ้งนี่สิคะ สดอร่อยมากเลยนะคะ" และดาวก็ทำท่าทำทาง เอาอกเอาใจท่านประธานสุดฤทธิ์ จนรมิดากับรรินดาหันมองหน้ากัน ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกรำคาญยัยดาวนี่มากขึ้น ยิ่งต้องเห็นหน้ากันใกล้ชิดทุกวันแบบนี้ แค่วันนี้วันเดียวก็แทบอ้วกอยู่แล้ว
"ขอบคุณครับ น้องดาวกินเถอะ"
"ค่ะ" และดาวก็ตอบอย่างเฟล ๆ ทุกครั้งที่เขาไปกินข้าวกับพี่ชายเธอแล้วเธอไปด้วย เธอก็จะบริการเขาแบบนี้เสมอ และเขาก็จะชมเธอน่ารักไม่ขาดปากแต่วันนี้กลับนิ่งเฉย ทั้งไม่สนใจเธอเหมือนแต่ก่อนเลยด้วยซ้ำ คิดแล้วก็หงุดหงิด
"หลินแกกินผัดเผ็ดของโปรดแกนี่สิ อร่อยนะร้านนี้" รมิดาก็พูดขึ้นพร้อมกับตักอาหารให้เพื่อนรักของเธอ ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่
"ขอบใจมากนะเจิน แกก็กินนี่สิทอดมันกุ้งของโปรดแก" และรรินดาก็ตักให้เธอเช่นกัน
สองสาวก็กินด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจใคร ปริญที่แอบมองอยู่เกือบตลอดเวลา ก็ลอบยิ้มออกมาด้วยความพอใจ
แล้วเมื่อแยกตัวออกจากทุกคน สองสาวก็มานั่งคุยกัน เพื่อรอให้ถึงเวลางาน
"แกเป็นยังไงบ้างเจิน"
"ฉันมีความสุขกับแผนกฉันมาก" มากจนล้นไปเลย ยิ่งได้กอดได้หอมเฮียเฟยวันนี้ เธอยิ่งรู้สึกมีความสุขมากกว่าวันไหน ๆ
"ดีขนาดนั้นเลยเหรอ นี่แกยิ้มตั้งแต่ออกมาแล้วนะ"
"ก็...คงงั้นแหละ แล้วแกล่ะ ถ้าโดนเฮียปริ้นดุก็ทำใจหน่อยนะ แต่เชื่อเถอะเฮียปริ้นเป็นคนดี"
"อื้อออ ก็ดีแหละ ฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เมื่อเช้าก็ชงกาแฟเข้าไปให้อยู่"
"แกโอเคก็ดีแล้ว ฉันอยากให้แกสบายใจที่ได้ฝึกงานที่นี่นะ"
"ก็...สบายใจนะ ตอนนี้ก็สบายใจดี" แล้วรรินดา ก็ยิ้มเหยๆ ออกมา
"ถึงเวลาแล้วไปทำงานกันเถอะ"
"โอเค เจอกันตอนเย็นนะ"
"จ้ะ"
แล้วสองสาวก็แยกตัวกันออกไป รมิดาก็เดินไปเข้าห้องน้ำ และไม่นานดาวก็เดินตามเข้ามา แล้วก็มองเธอด้วยสายตาที่เอาเรื่อง ก่อนจะกดล็อคประตูห้องน้ำ
"มีอะไร" เธอที่แต่งหน้าอยู่ก็มองดาวผ่านกระจก
"ดาวต้องถามมากกว่า ว่าเจินมีปัญหาอะไรกับดาวหรือเปล่า"
"ฉันจะมีปัญหาอะไรกับเธอ ฉันกับเธอไม่ได้สนิทกันซะหน่อย คุยยังไม่เคยคุยกันเลย"
"ดาวชอบเฮียปริ้น เจินก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องทำท่าทีขัดขวางด้วย" ดาวก็มองด้วยสายตาที่เอาเรื่อง
"ฉันไปขัดขวางตอนไหนฉันไม่ให้ค่าเธอเลยด้วยซ้ำ" แล้วเจินก็หันหน้าไปมอง ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
"เจิน!"
"ฉันไม่เคยขัดขวาง หรือสนับสนุนอะไร แล้วเธอก็อย่าสำคัญตัวเองผิด เพราะฉันไม่ได้สนใจขนาดนั้น"
"ไม่จริงหรอก ก็เห็นอยู่ว่าพยายามขัดขวาง"
"เอาเวลาไปทำงานเถอะดาว แล้วอย่ามาพูดจาอะไรแบบนี้ฉันไม่ชอบ"
"แล้วเธอคิดว่าฉันชอบเธอเหรอ ฉันก็รู้สึกไม่ต่างกับที่เธอรู้สึกหรอก"
"ก็ดีนะ ตัวตนที่แท้จริงออกมาแล้วหนิ เธอไม่ต้องแอ๊บอะไรหรอก อยู่กับฉันเป็นตัวของตัวเองเถอะ แล้วที่เธอมาทำกิริยาแบบนี้ มันเหมือนเป็นการหาเรื่องนะ อย่ามายุ่งกับฉันเลยอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"
"ทำไม คิดว่าตัวเองเป็นญาติกับเจ้าของบริษัทแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ"
"ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น แล้วฉันก็มาฝึกงานในฐานะพนักงาน ไม่ได้มาฝึกในฐานะน้องสาวท่านประธาน แล้วฉันก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเหมือนที่เธอทำด้วย"
"หึ งั้นเหรอ เป็นเด็กฝึกงานธรรมดาเหรอ" ดาวก็ถามพร้อมกับยิ้มเย้ยหยันออกมา ใครจะไปเชื่อ ว่ายัยคุณหนูเอาแต่ใจอย่างเจิน จะทนรับความกดดันของพนักงานบริษัทได้
"แล้วเธอก็อย่าไปบอกใครด้วยล่ะว่าฉันเป็นใคร ฉันจะเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานธรรมดา ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้"
"ดี ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี แต่เธอต้องยอมรับให้ได้นะ สังคมพนักงานบริษัทอ่ะ ลูกคุณหนูอย่างเธอคงไม่เคยเจอะเคยเจอสินะ"
"ฉันไม่สนใจหรอก ฉันแค่จะเรียนรู้งานให้ได้มากที่สุด เธอก็หุบปากไว้แล้วกัน"
"ได้สิ ดีเหมือนกันนะ เธอจะได้รู้ว่าพนักงาน หรือชีวิตจริงของพวกมนุษย์เงินเดือน เป็นยังไงกันบ้าง"
"พูดจบแล้วใช่ไหม พูดจบแล้วก็ถอยออกไป เพราะฉันจะกลับไปทำงานแล้ว" เจินก็พูดและมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เหยียดหยาม และท่าทีที่หยิ่งยะโส แบบที่เธอตั้งใจทำ
"อือ ฉันจะรอดูนะ" ดาวก็พูดพร้อมกับยิ้มมุมปากออกมา
จากนั้นเจินก็เดินออกจากห้องน้ำไป พร้อมกับหันไปมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ถูกชะตากับยัยดาวได้มากขนาดนี้
"นังคุณหนู! ฉันจะรอดูแล้วกัน ว่าคนอย่างแกจะทนได้แค่ไหน" เพราะเธอรู้ดีว่าพนักงานที่นี่ก็ไม่ธรรมดา ตั้งแต่ที่รู้ว่าเธอรู้จักกับปริญ ต่างก็มาเอาอกเอาใจกันเต็มไปหมด พร้อมกับพูดดีทำดีด้วยทุกอย่าง ถ้ายัยคุณหนูนี่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นใคร เธอก็จะสนองให้เอง อยากสะใจมาก ๆ แล้วเหมือนกัน อยากรู้ว่าคุณหนูอย่างยัยเจินจะทนความกดดันได้แค่ไหน
- ผู้เขียน
