“คุณพูดจาสุ่มสี่สุ่มห้าอะไร ห๊ะ? อะไรที่เรียกว่าพอใช้ได้ มันใช้ได้ตรงไหน นอกจากเดือนหนึ่งจะหาเงินได้สองสามพันหยวน แล้วยังทำอะไรได้อีก? ฉันว่านับวันคุณยิ่งสับสนแล้วนะ ต้องพะเน้าพะนอกันขนาดนี้เลย? หลี่เจี้ยนจวิน ฉันขอเตือนคุณนะ ชัดเจนกับสถานะของตัวเองด้วย คุณเป็นพ่อตาของเมิ่งเฟย ไม่ใช่ป๊าของมัน!”
หลิวเยี่ยนฮว๋าโกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อได้ยินหลี่เจี้ยนจวินเอ่ยแบบนี้ เธอก็ยิ่งโกรธจัด จึงโยนเม็ดก๋วยจี๊ที่อยู่ในมือทิ้ง จนตกกระจายลงบนโต๊ะเต็มไปหมด จากนั้นจึงกลับไปที่ห้องนอน นั่นจึงทำให้หลี่เจี้ยนจวินรู้สึกมึนงง เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก อะไรนิดอะไรหน่อยก็โมโห เหมือนถังระเบิดไม่มีผิด
ทั้งสองหยุดทะเลาะกันแล้ว เมิ่งเฟยก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วเช่นกัน บทสนทนาของทั้งสองเมื่อครู่ เขาได้ยินหมดทุกอย่าง
เมิ่งเฟยรู้ว่า หลี่เจี้ยนจวินไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องยืนอยู่ฝั่งเดียวกันกับหลิวเยี่ยนฮว๋า จึงเป็นแบ
