เมิ่งเฟยยืนถือโทรศัพท์มือถืออยู่ตรงระเบียง ยืนนิ่งเป็นเวลากว่าสิบวินาที ท้ายที่สุดก็ถอนหายใจยาวออกมา แล้วจึงกดปุ่มรับสาย “เสี่ยวหลินอ่า วันนี้งานเยอะมากเลย ก็เลยลืมโทรไปบอกเธอ ขอโทษนะ ป๊าม๊าไม่ได้โกรธใช่ไหม?”
อันที่จริง เมิ่งเฟยไม่ได้กลัวเสี่ยวหลิน เพราะว่าเสี่ยวหลินเป็นคนมีเหตุมีผลมาก เพียงแต่ยากมากที่จะรับมือกับพ่อตาแม่ยาย ที่เอ่ยถามไปแบบนี้ เพราะกลัวว่าหลีเสี่ยวหลินจะลำบากใจเมื่อต้องเป็นกลาง แม้ว่าตอนนี้น้องสาวภรรยาจะดีกับเขาแล้ว แต่สองคนนี้ ก็ไม่ง่ายที่จะรับมืออยู่ดี
“อ๋อ ไม่เป็นไร ฉันก็แค่โทรมาถาม ว่าจะกลับบ้านตอนไหน นี่ใกล้จะสามทุ่มแล้ว ถ้าเสร็จแล้วก็รีบกลับมา อย่าลืมระมัดระวังความปลอดภัยด้วยนะ ฉันจะรอนายอยู่ที่บ้าน”
“อื้ม…”
ทั้งสองสนทนากันคร่าวๆ จากนั้นเมิ่งเฟยจึงวางสาย ได้ยินหลีเสี่ยวหลินเอ่ยแบบนี้ เขาจึงเป่าปากโล่งอก แต่เขารู้ ต่อให้จะมีเรื่อง เธอก็จะไม่ว่าอะไร แต่ไหนแต่ไรมา เ
